Pogadajmy po męsku

Piotr Florczak: Rąbnęło mnie tak, że zacząłem płakać. Zrozumiałem, że to jest o mnie. Umarłem i już cuchnę.

Jako młody chłopak chodziłem do kościoła, ale nie miałem żadnej relacji z Bogiem, nie czułem Jego obecności i w zasadzie przestałem się modlić. Wydawało mi się, że nawet jeśli On istnieje, to moje życie Go nie interesuje. Bywało wcześniej, że wołałem do Niego i nie słyszałem odpowiedzi. Doszedłem do wniosku, że Boga nie ma. I nagle w wieku 22 lat nawróciłem się. Pojechałem na festiwal muzyki chrześcijańskiej i tam usłyszałem, że Bóg mnie kocha. Ruszyło mnie. Poczułem to. I wszystko się zmieniło.

Sam to zrobię

Ale nie oddałem wtedy Bogu swojego życia na sto procent. Chciałem sam załatwić parę spraw, bez Niego. Miałem na przykład problem z grzechem nieczystości. Myślałem sobie: Boże, skoro Ty mnie tak kochasz, to ja Ci pokażę, że się z tego uwolnię. Dla Ciebie więcej nie zgrzeszę. Oczywiście wpadłem jeszcze głębiej w to szambo. Nie wiedziałem, że Pan Bóg kocha mnie nie za coś, ale za darmo. To On sam chce zdjąć ze mnie grzech. Wyrwać mnie z każdego bagna. Bez Niego nie ma szans!

Wtedy nie dopuściłem Boga, żeby działał w moim życiu. Zacząłem się oskarżać, wmawiać sobie, że Bóg nie chce mnie takiego i po jakimś czasie znowu odszedłem od Niego. Tym razem na długo. Bogiem dla mnie stały się inne rzeczy. Dwa lata temu przyjaciele zaprosili mnie na spotkania wspólnoty. Akurat rozpoczynało się Seminarium Odnowy Wiary. Zawziąłem się. Powiedziałem sobie – skoro już tu jestem, zrobię to porządnie. Codziennie się modliłem, rozważałem zadane fragmenty słowa Bożego. I pewnego dnia przeczytałem historię wskrzeszenia Łazarza. Rąbnęło mnie tak, że zacząłem płakać. Zrozumiałem, że to jest o mnie. Umarłem i już cuchnę. Moja dusza bez Boga nie żyje. A ja zamknąłem się w grobie, rozkładam się w nim i wydaje mi się, że tak jest mi dobrze.

Jezus odsłonił ten grób i pokazał mi, w czym się babram, jak wygląda moje życie bez Niego. Do tej pory wydawało mi się, że najpierw muszę być czysty, święty, żeby wrócić do Boga. Myślałem, że jestem niegodny. Zły duch wmawiał mi, że jestem nikim. Jezus pokazał mi, że jest dokładnie na odwrót. Pomimo moich grzechów należy mi się Jego łaska, bo jestem synem Bożym. Pismo Święte mówi: „Nie jesteś już niewolnikiem, lecz synem. Jeżeli zaś synem, to i dziedzicem z woli Bożej”. I mam prawo wracać do Boga tyle razy, ile trzeba będzie. Nawet codziennie, bo On czeka na mnie jak Ojciec.

Walcz!

Ludzie boją się, że kiedy oddają życie Jezusowi, On im coś odbierze. Trzeba zrobić ten krok w przepaść. Bóg dał mi więcej, niż mogłem sobie wyobrazić. Dał mi cudowną, mądrą dziewczynę, teraz już moją żonę. Dał mi siły, żeby oprzeć nasze narzeczeństwo na Nim i wytrwać w czystości do ślubu. Kiedyś wydawało mi się to nieprawdopodobne! Byłem zniewolony seksem. Pan Bóg mnie uwolnił, ale szatan też nie rezygnował. 

On zawsze atakuje w najsłabszym punkcie. Ostatni tydzień przed ślubem był najtrudniejszy, myślałem, że już ulegnę. Takiej walki nigdy dotąd nie stoczyłem. Prosiłem chłopaków ze wspólnoty o wsparcie. Powiedziałem Bogu: Walcz za mnie! I otrzymałem słowo z Psalmu 46: „Bóg jest dla nas ucieczką i mocą: łatwo znaleźć u Niego pomoc w trudnościach. Przeto się nie boimy, choćby waliła się ziemia i góry zapadały w otchłań morza (…). Bóg jest w jego wnętrzu, więc się nie zachwieje; Bóg mu pomoże o brzasku poranka”. Tak się wtedy czułem, jakby ziemia usuwała mi się spod nóg i wszystko się waliło. Zaufałem Bożemu słowu. Pan jest ze mną, co może się stać?!

Poczułem taki pokój w sercu, jak nigdy. W dniu ślubu, prawie o brzasku poranka (śmiech), pobiegłem na Mszę. Wiedziałem, że Pan walczył i zwyciężył. I tylko dzięki Niemu wytrwałem. A stało się tak, bo nie oparłem się na swoich siłach, ale wszystko Mu oddałem. Bóg jest dobry! On jest mocny! Z Nim wszystko jest możliwe! Kiedyś moja modlitwa była taka asekuracyjna. Mówiłem: Panie, jeśli chcesz, posłuż się mną. Ale zrozumiałem, że Bogu nie o to chodzi. Teraz mówię do Niego po męsku: Ja CHCĘ być Twoim narzędziem i CHCĘ widzieć owoce tego. Tobie oddaję chwałę!