Ogień i Wiatr z Wieczernika

Co się stało w dniu Pięćdziesiątnicy? Jak rozumieć słowa o szumie z nieba i językach jakby z ognia? Co oznacza dla nas Dobra Nowina o Duchu Świętym, który zstąpił na uczniów modlących się jednomyślnie w Wieczerniku? 
Sala na górze była świadkiem wydarzeń układających się w pewną całość (najprawdopodobniej chodzi o to samo miejsce, choć z tekstów biblijnych to wprost nie wynika). Najpierw ostatnia wieczerza: umywanie nóg (wskazanie, że rolą Kościoła jest służba), ustanowienie Eucharystii oraz kapłaństwa. Potem zmartwychwstały Pan ukazuje się wystraszonym Apostołom, tchnie na nich Ducha Świętego i przekazuje im misję przebaczania grzechów. Po wniebowstąpieniu Apostołowie wybierają Macieja jako jednego z Dwunastu w miejsce Judasza, rozumiejąc, że apostolska posługa ma być przekazywana dalej. Wszyscy trwają jednomyślnie na modlitwie. I w końcu nadchodzi dzień Pięćdziesiątnicy, kiedy, jak pisze św. Łukasz, „znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu”. Apostołowie, Maryja i inni uczniowie Jezusa, razem około 120 osób. „Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wiatru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też języki jakby z ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął jeden. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić” (Dz 2,1-4). 
Znamy ten tekst. To nie jest reporterski opis wydarzenia, ale kryje się w nim głęboka teologia, prawda o Kościele i Duchu Świętym. 


Tchnienie w Kościół 


Pięćdziesiątnica była żydowskim Świętem Tygodni, co nie jest bez znaczenia. Było to święto pierwszych zbiorów (Zielone Święta), a ponadto wspomnienie nadania Prawa i zawarcia przymierza z Izraelem na Synaju. Duch Święty dopełnia dzieła Jezusa – tworzy nowy Lud Boży, którego prawem nie jest już Tora (Prawo Starego Przymierza), ale Jezus Chrystus, naśladowanie Jego miłości i wierności Ojcu.
Najważniejszym dowodem działania Ducha Świętego jest głęboka wewnętrzna przemiana uczniów, ich nowe narodzenie. Skutki tej duchowej odmiany są widoczne: z wystraszonych, niepewnych ludzi, zagubionych po ukrzyżowaniu i wciąż jeszcze oszołomionych po spotkaniu ze Zmartwychwstałym, stają się wspólnotą braci i sióstr w Panu, odważnych, świadomych swojej misji, zjednoczonych miłością Bożą. Rodzi się Kościół zdolny do wyruszenia w świat, by kontynuować i uobecniać osobę i dzieło Jezusa Chrystusa. Pierwsze publiczne wystąpienie Piotra z orędziem Ewangelii, które widzimy zaraz po wylaniu Ducha Świętego, to skutek Jego działania.
Zstąpieniu Ducha Świętego towarzyszą dwa znaki: „szum z nieba, jakby uderzenie gwałtownego wiatru” oraz „języki jakby z ognia”. Słowo „jakby” wskazuje na to, że nie należy zbytnio koncentrować się na widzialnej stronie tych zjawisk. Istotniejsza jest tu ich biblijna, teologiczna strona.
Co znaczy wiatr? To nawiązanie do Tchnienia Jahwe (gr. ruach), o którym pisałem w pierwszej katechezie. Tam, gdzie jest „oddech” Boga, tam jest życie. Kiedy Bóg tworzył człowieka, ulepił go z gliny ziemi, a potem tchnął w niego życie. Jezus utworzył swój Kościół z gliny rybaków, celników, upadłych kobiet. Teraz Ojciec i Syn
zsyłają na tę małą wspólnotę tchnienie, czyli Ducha Świętego. To On jest duszą Kościoła, czyli zasadą jego życia. Kościół i człowiek mogą i powinni oddychać Duchem Świętym. Sporo się dziś mówi o ekologii, o smogu w wielkich miastach. Zatrute powietrze niszczy życie. Ale istnieje także zatrucie duchowej atmosfery, w której ani człowiek, ani Kościół nie mogą żyć. Potrzebujemy tlenu, czyli Ducha Świętego, który zapewnia czysty, zdrowy klimat moralny i duchowy dla serca, duszy, modlitwy, ewangelizacji. Kościół jest sam niesiony Bożym Wiatrem i niesie innym oddech Boga. Kościół jest po to, aby podawać Boży „tlen” światu, wszystkim duszącym się w oparach kłamstwa, egoizmu czy nienawiści.