Trzęsienie ziemi

Dlaczego ja?

Na początku nie uwierzył – przyznawał się do tego otwarcie. Wątpliwości rozsadzały mu głowę, a zdrowy rozsądek dyktował surowe reguły. Czy słyszał agresywne kpiny podejrzliwych sióstr, które nie dostrzegały w pracującej w ogrodzie Faustynie zapowiedzi „najpopularniejszej świętej naszych czasów” i „największej mistyczki XX wieku”? Lubiła opowiadać o duchowości, wcielać się w rolę kierowniczki duchowej, co bardzo drażniło siostry. Nazywały ją nawet ironicznie „królewną”, na co Faustyna odpowiadała: „Owszem, jestem królewną, bo płynie we mnie królewska Krew Chrystusa”.

„Drażniła mnie długa spowiedź siostry Faustyny i jej słodka mina, z jaką po niej wracała” – opowiadała bez owijania w bawełnę s. Wiesława Effenberg. Ksiądz Michał wyjaśniał po latach: „Siostra Faustyna powiedziała, że mam głosić światu o miłosierdziu Bożym. Nie przywiązywałem do tego powiedzenia żadnego znaczenia i nie traktowałem tego poważnie”. „Częściowo nie dowierzałem, zastanawiałem się, modliłem i badałem, jak również radziłem się kilku kapłanów światłych, co czynić, nie ujawniając, o co i o kogo chodzi” – wspominał błogosławiony.

Dlaczego spotkało to właśnie mnie? – musiał zadawać sobie to pytanie. Miał za sobą 19 lat kapłaństwa, kończył pisać rozprawę habilitacyjną z teologii pastoralnej, sporo widział. Oszczędność, zwięzłość, asceza, delikatny uśmiech – to cechy, które wymieniają na jednym oddechu ci, którzy znali go osobiście. Był wyciszony, niemal nieobecny. Nie dbał o siebie, zajmował ostatnie miejsca. Jak można tak ubogo mieszkać? − dziwili się odwiedzający jego wileński, a później białostocki pokój.

Ksiądz Michał zdawał sobie sprawę, że zaufanie słowom prostej siostry drugiego chóru byłoby szaleństwem. Albo odpowiedzią na Jezusowe: „Wypłyń na głębię”. W czasie spowiedzi spokojnym głosem powiedział: „Siostro, konieczna jest konsultacja u lekarza psychiatry. Proszę jednak nie zniechęcać się i wszystkie swe wizje opisywać szczegółowo”. Tak powstał „Dzienniczek”, najbardziej rozchwytywana lektura duchowa świata. Napisała go prosta uboga dziewczyna, która pytając, dlaczego przez tak kruchą osobę Bóg chce objawić prawdę o niezmierzonych głębiach swej miłości, usłyszała: „Córko Moja, właśnie przez taką nędzę chcę okazać moc miłosierdzia swego”.