Czego słuchał Jezus?

Na półce w domu Michała Kaczora w Lubartowie na centralnym miejscu znajduje się Pismo Święte. Także to przetłumaczone z języka aramejskiego przez ks. prof. Mirosława Wróbla. Obok specjalistyczna literatura muzyczna, związana z chrześcijaństwem, a wokół mnóstwo różnych instrumentów, których nazwy przeciętnemu człowiekowi kompletnie nic nie mówią. – To jest kinor – opowiada muzyk i pasjonat instrumentów biblijnych Michał Kaczor – inaczej harfa, na której grał król Dawid. Obok leżą: bendir, darabuka i tar. To bębny, na których według Biblii grały głównie kobiety.
– Muzykant samouk – tak o sobie mówi Michał. – Kiedyś grywałem w różnych zespołach muzykę współczesną na gitarach i instrumentach perkusyjnych. Muzycznie i duchowo zawsze jednak poszukiwałem czegoś więcej.


Zaczęło się od baghlamy


Michał studiował konserwację drewna zabytkowego ze specjalizacją instrumenty muzyczne. – Miałem już prawie gotową pracę magisterską, gdy z jednej z wypraw na Bliski Wschód, do Jordanii, przywiozłem harfę Dawida. Leżała w strasznych warunkach, przywalona na straganie materiałami i innymi towarami. Sprzedawca do końca nie wiedział, jaki skarb posiada. Zakochałem się w tym instrumencie i pracę piszę od nowa, właśnie o kinorze – opowiada.


Kilka lat temu, jeszcze na studiach, usłyszał, że oprócz szukania w Piśmie Świętym Pana Boga i źródeł swojej wiary, powinien znaleźć w Biblii coś, co zainspiruje go dodatkowo. Tym czymś dla Michała stała się muzyka w Biblii. – Pod tym kątem zacząłem badać Pismo Święte, sięgać do tekstów oryginalnych, różnych manuskryptów, i gdzie tylko mogłem, szukałem instrumentów z tamtych czasów oraz, oczywiście, uczyłem się na nich grać. Chciałem maksymalnie zbliżyć się do muzyki, którą mógł słyszeć Jezus Chrystus.
Pierwszym instrumentem Michała była baghlama – turecka lutnia długoszyjkowa. – Ten instrument akurat nie jest wspomniany w Biblii, ale od niego wszystko się zaczęło – zaznacza.
Potem pojawiła się w życiu Michała lutnia, arabska i turecka. – Po jedną z nich poleciałem specjalnie do Turcji do najlepszego lutnika – opowiada. – Przez pierwsze lata byłem samoukiem, aż w końcu znalazłem nauczycieli gry na tym instrumencie, o co w Polsce nie jest niestety łatwo. Moim marzeniem była podróż do Syrii w okolice Damaszku. Chciałem dotrzeć w miejsca, gdzie sięgają korzenie tego instrumentu, zarejestrować również skale muzyczne i pieśni w języku Jezusa – aramejskim. Pod Damaszkiem jest wioska Malula – ostatnia, w której na co dzień mieszkańcy mówią w tym języku. Niestety, właśnie wtedy w Syrii wybuchła wojna. Za pieniądze przeznaczone na wyjazd pod Damaszek wyjechałem do Londynu.


„Ojcze nasz” z Maluli


Nie był to jednak czas stracony, bo Michał bardzo szybko znalazł tam sobie mistrzów gry na lutni. Byli to Roskar Nasan z Syrii i Ehsan al Emam z Iraku, u których pobierał prywatne lekcje.
Lekcje musiały być bardzo efektywne. Michał na instrumencie z wygiętym gryfem gra po mistrzowsku. – Nie odpuściłem jednak tego aramejskiego – zaznacza. – Po powrocie z Londynu i krótkiej przerwie, którą poświęciłem na udział w projekcie Nowa Droga (Michał szedł jako opiekun szlakiem św. Jakuba 900 km z byłym więźniem), pojechałem do Jordanii, by pomagać uchodźcom syryjskim jako wolontariusz. Prowadziłem tam zajęcia muzyczne dla dzieci. Uczyłem ich angielskiego, bawiłem się z nimi. Byłem dla nich.
Jak wspomina, był to czas niezwykły. Czas poznawania ludzi, poszukiwania instrumentów i nauki na różnych płaszczyznach. – Poznałem naprawdę bardzo wielu dobrych muzułmanów. Opiekowali się mną, gościli, opowiadali różne ciekawe historie. Tam też dowiedziałem się, że wioska, do której chciałem jechać – Malula, została zbombardowana. Na szczęście udało mi się w Betlejem odnaleźć uchodźcę z Maluli, który jako jedyny potrafił po aramejsku śpiewać. Nauczyłem się „Ojcze nasz”.