Dowody wiary

W sanktuariach czy kościołach pątniczych, przy obrazach Madonny lub różnych świętych często wiszą gabloty wotywne. Wśród ofiarowanych w dowód wdzięczności przedmiotów dominują łańcuszki, korale, wisiorki, brosze, kolczyki, pierścionki i obrączki. Są różańce, grawerowane ryngrafy, blaszki przedstawiające części ciała i postacie ludzkie, ale też medale i odznaczenia, np. w podzięce za szczęśliwy powrót z wojny. – Każdy taki dar to historia losów jakiegoś człowieka, zawierzenia Bogu i działania Bożego Ducha w jego życiu – opowiada o. Atanazy, franciszkanin z Góry Świętej Anny. Kult tej świętej i jej córki – Maryi – w naszym regionie jest od wieków żywy. Niektóre wota im składane są wyjątkowe. Do takich należy na przykład srebrna sukienka na obraz podarowana obecnej Matce Bożej Opolskiej przez Jana III Sobieskiego po odsieczy wiedeńskiej, korony i dary ofiarowane przez papieży Jana XXIII i Jana Pawła II. Szczególnie cenne wota znajdują się w Muzeum Diecezjalnym w Opolu.

Dotrzymane obietnice

„W Roku Pańskim 1796 syn pana Haysler’a, mieszkańca Koźla, mający prawie 13 lat, nie mogąc znieść bólu, jaki sprawiała mu zraniona noga, polecił się św. Annie prosząc rodziców, by posłali srebrną stopę (nogę) do św. Anny, a w krótkim czasie po jego wyzdrowieniu przybyła matka do św. Anny mówiąc o tym i ofiarowała srebrną tablicę przedstawiającą nogę (stopę). Dnia 19 września tego roku pan de Lipa ofiarował srebrne wotum przedstawiające związanego chłopczyka, nie wyjawiając intencji. W wigilię św. Anny 1888 pewna dziewica imieniem Hildegarda Sponer z miasta Zwittau położonego na Morawach w towarzystwie innych dziewic przybyła na Górę św. Anny, by przez wstawiennictwo św. Anny wyprosić u Boga zdrowie ciała, ponieważ już przez 4 tygodnie była pozbawiona używania języka. I oto w dzień święta św. Anny przybyła na pierwszą Mszę św., podczas której węzeł języka został rozwiązany, tak że głośno mogła wychwalać Pana. Jej proboszcz Alfons Guler z Zwittau potwierdził cudowne uzdrowienie. Ja sam z nią rozmawiałem i na potwierdzenie tego podpisuję. O. Atanazy Kleinwächter, gwardian konwentu”. To niektóre wpisy z ksiąg w sanktuarium na Górze Świętej Anny, które dokumentują świadectwa doznanych łask.

– Wota mają szczególną wartość, bo są świadectwem cudów, które działy się na Górze św. Anny. Ludzie z wdzięczności za łaski, których dostąpili, składali tutaj różne przedmioty. Ich wartość jest znacząca i bardzo symboliczna. Oczywiście pod względem kruszcu, kamieni i jubilerskiej roboty wiele z nich ma swoją cenę, ale najbardziej liczy się wartość duchowa, bo cud, który dokonuje się w człowieku, w życiu rodziny i społeczności to wyraz wiary człowieka i ufności Bogu. Te wota to świadectwa wiary naszych przodków – wskazuje o. Atanazy. Annogórskie wota i cuda od roku 1657 są opisane w księgach Archiwum Kalwaryjskiego, a także w kronikach klasztornych. Niestety, najstarsze wota nie zachowały się, bo sanktuarium było kilka razy okradane, część kosztowności skonfiskowano i wyprzedano podczas sekularyzacji czy kulturkampfu, inne zaginęły w czasie wojen. Teraz też franciszkanie spisują przyniesione przez wiernych dary wdzięczności, choć nie zawsze ofiarodawcy dzielą się swoją historią. – Czasem takie przedmioty położone są przy ołtarzu lub znajdujemy je, jak np. łańcuszek z krzyżykiem zostawiony w grocie lurdzkiej. Dziś św. Anna ma go na szyi. Ale niektórzy mówią parę słów, tak jak małżonkowie, którzy kilka tygodni temu przynieśli św. Annie obrączki ślubne, które obiecali dać za szczęśliwe urodziny dziecka, czy rodzina z Knurowa, która przyjechała z trzymiesięcznym maluchem wyproszonym za jej wstawiennictwem – opowiada o. Atanazy.