Wiara to relacja

A co jest prawdziwym problemem naszego Kościoła?

Naszym problemem nie jest nawet to, „jak jest”, ale to, że chcemy to „jak jest” zakonserwować. By za wszelką cenę zachować dotychczasowy stan rzeczy.

Znam księży, którzy wiele poświęcają, by pozyskać człowieka. Może współczesny człowiek nie potrzebuje Boga?

Człowiek jest capax Dei, jest otwarty na Boga. To jest wpisane w człowieka. Problem jest taki, że my, chrześcijanie, nie dajemy świadectwa. Uczniowie w Dziejach Apostolskich stanowili wspólnotę, do której nikt nie miał odwagi się przyłączyć. A jednak Pan im przymnażał uczniów. Oni nie chcieli się powiększać za wszelką cenę. Oni byli sobą. Ich bycie wspólnotą było tak czytelne, że po drugiej stronie było przekonanie o „bojaźni”.

Czy język księży jest adekwatny do współczesnych czasów?

Pamiętam z homiletyki, że homilia ma polegać na tym, że spotykam się z kolegą i próbuję mu coś wytłumaczyć. Nie mogę startować z górnego „C”, bo z kolegą się tak nie rozmawia. Trzeba sięgać do Biblii i dzielić się słowem. Ludzie chcą wejść w dialog ze słowem Boga, a nie ze słowem mówcy.

Dzisiaj w Kościele stosuje się multimedia, obrazy, najnowsze techniki – i co?

To jest preewangelizacja. Ewangelizacja jest od osoby do osoby. To już Paweł VI mówił o tym, że ewangelizacja przebiega od osoby do osoby. Media, internet, multimedia są ważne, ale to jest tylko przedpole. Dochodzimy do pytania, ile z tego rodzi się autentycznych spotkań. Najważniejsze pytanie dotyczy nie liczby, ale jakości.

To na czym polega ewangelizacja?

Ano na tym, że będziemy rozmawiać we dwóch. Wiara to jest relacja. Najpierw ja muszę wiedzieć, jak kocham Jezusa, gdzie Go konkretnie spotykam. Liturgia nie może być zwykłym odprawianiem, tylko musi być skoncentrowana na misterium paschalnym. Nie każde odprawianie jest liturgią.