Lubię wypływać na głębię

Pasje i talenty

W chwilach wolnych lub szukając ciszy, ks. A. Trzyna realizuje swoje zainteresowania. Gra na gitarach, łowi ryby, pływa, nurkuje, jeździ na nartach, wspina się po górach, maluje… – Ostatnio największą frajdę mam z nurkowania. Pięć lat temu, gdy popularne było hasło „Wypłyń na głębię”, poznałem ludzi z Poznańskiego Koła Nurkowego „Orka”, które prowadzi kursy nad jeziorem w Łagowie. Byłem tam kiedyś, by trochę odpocząć, zainteresowałem się i podszedłem, by porozmawiać. Dostałem propozycję, by spróbować – mówi z błyskiem w oku ks. Antoni. – Po wstępnym przeszkoleniu miałem pierwsze nurkowanie… Zdziwiłem się, że pod wodą można oddychać. Na początku nie było to takie oczywiste, chociaż miałem aparat tlenowy w ustach. Spiąłem się. Ale później było super! W Jeziorze Łagowskim dobra widoczność jest do 10–15 m, więc zobaczyć można roślinność, ryby i np. rower, samochód czy zatopioną łódkę – śmieje się kapłan-płetwonurek.

– Te ostatnie rzeczy są zatopione przez ludzi z „Orki” na specjalnych platformach. Mamy niezły ubaw, jeżdżąc na rowerze pod wodą lub wiosłując w łódce. To atrakcje, ale i elementy szkolenia. Pod wodą uczymy się, jak ocenić głębokość i odległość, jak uszczelnić aparat tlenowy, jak ratować czyjeś życie. W ciągu pięciu lat zdobyłem stopień płetwonurka-ratownika – opowiada amator podwodnych eskapad. – Dla mnie to niesamowita frajda i okazja, by się sprawdzić. Drugą ze sportowych umiejętności ks. Antoniego jest jazda na nartach i to jazda ekstremalna. Szus z Kasprowego, Nosala czy szczytów w okolicach Świeradowa to normalka. – Uwielbiam jazdę na nartach. Zimą nie ma nic lepszego. Prędkość, śmigające wokół drzewa… Super! Nie zawsze jednak wszystko jest ok. Zaliczyłem już zderzenie z drzewem i upadki. To normalne – śmieje się ksiądz. – Zmęczenie fizyczne uspokaja mnie psychicznie. Tak wypoczywam, abym później mógł lepiej służyć innym – wyznaje ks. Antoni.

– Jak podczas adoracji w kościele wyciszam swoje serce, ofiarowuję czas Bogu, aby otwierał mnie na swoją łaskę i umacniał ducha, tak na stoku lub pod wodą wyciszam ciało, wyrzucam negatywną energię, by sprawnie służyło. Ciało i duch są nierozłączne, więc potrzebuję ich wzajemnej równowagi, by być tym, kim jestem: kapłanem.