Wierzył i miłował człowieka

Dnia 8 grudnia 1965 roku na ręce prowincjała o. Mariana Lisowskiego złożył profesję uroczystą. Święcenia kapłańskie przyjął 24 czerwca 1967 roku w Krakowie. 1 września 1967 roku arcybiskup Karol Wojtyła mianował o. Brunona Pawłowicza duszpasterzem niewidomych archidiecezji krakowskiej.

Początki pracy duszpasterskiej

W 1968 roku, decyzją przełożonych, o. Bruno został skierowany do pracy w parafii pw. Matki Bożej Anielskiej w Łodzi. Pełnił tam obowiązki katechety. Prowadził także duszpasterstwo wśród osób niewidomych. Oprócz obowiązków związanych z życiem klasztornym skupił wokół siebie środowisko niewidomych. Ojciec Bruno zaczął odwiedzać ich w domach, sprawować dla nich Mszę św., spotykać się na regularnej katechezie.

Po owocnej pracy w Łodzi o. Pawłowicz został w 1972 roku skierowany na studia na Akademię Teologii Katolickiej w Warszawie na specjalizację z katechetyki. W stolicy także działał wśród niewidomych. W sale przyklasztornej prowadził katechezę dla dzieci. Zajmował się również niewidomymi dziećmi z Lasek. Uwieńczeniem studiów na ATK była praca magisterska „Dialog duszpasterski z niewidomymi” pisana pod kierunkiem doc. dr hab. Janusza Tarnowskiego.

Po studiach prowincjał wysłał o. Brunona na Wybrzeże. Przebywał: w Gdyni 1976-1981, Gdańsku 1981-1983 i na powrót w Gdyni 1983-1986. Ten czas był okresem jego najaktywniejszej służby. Oprócz wypełniania zwykłych obowiązków kapłańskich posługiwał niepełnosprawnym oraz niewidomym. By lepiej zrozumieć osoby niewidome, odbył kurs orientacji przestrzennej tzw. „Kurs z białą laską”.

Duszpasterstwo na całą Polskę

W czerwcu 1980 roku o. Pawłowicz został członkiem Krajowym Duszpasterzem Niewidomych. Ta funkcja wymagała kontaktów z Polskim Związkiem Niewidomych. Był jego honorowym członkiem. Za swoją działalność na rzecz ludzi ociemniałych został odznaczony Złotą Odznaką Polskiego Związku Niewidomych. Jako duszpasterz odbywał liczne podróże. Bardzo często spotykał się z niewidomymi.

Od 1983 roku o. Bruno prowadzi katechezy dla członków tego duszpasterstwa. Spotkania odbywały się w sobotę, stąd popularna nazwa tego duszpasterstwa „Szkółka sobotnia”. Stworzył duszpasterstwo akademickie o nazwie „Fraternia”. Jego celem było ubogacanie jego członków czyli studentów w sferze przeżyć religijnych a zwłaszcza liturgicznych oraz niesienie pomocy innym. Studenci z „Fraterni” byli dla o. Brunona nieocenioną pomocą. Przygotowywali wraz ze swoim duszpasterzem comiesięczne spotkania niewidomych, pomagali przy organizacji pielgrzymek, spotkań Duszpasterstwa Dzieci Specjalnej Troski oraz ilekroć zachodziła potrzeba pomocy w parafii.

W 1981 roku o. Bruno Pawłowicz został skierowany do pracy w Gdańsku. Podjął też studia na podyplomowym Studium Poradnictwa Psychologicznego i Psychoterapii dla Duchowieństwa w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, które ukończył w 1984 roku.

Podczas kapituły prowincjalnej w 1986 roku o. Pawłowicz został gwardianem w Lublinie. Większość obowiązków na nowym miejscu wynikała z funkcji krajowego duszpasterza niewidomych jaką pełnił.

Niespodziewana śmierć

  Pogrzeb o. Brunona Pawłowicza na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
Ostatniemu pożegnaniu przewodniczył prowincjał gdański o. Leon Rawalski, na prawo od niego prowincjał warszawskiej prowincji franciszkanów o. Mariusz Paczóski. Dnia 13 października 1987 roku o. Bruno jechał razem z o. prof. Celestynem Napiórkowskim do Warszawy. Niestety o. Pawłowicz nigdy nie dojechał już do stolicy. Zginął w wypadku samochodowym pod Warszawą w miejscowości Zakręt.

W momencie śmierci miał zaledwie 45 lat, w tym 20 lat w zakonie. Uroczystości pogrzebowe odbyły się 22 października w kościele Ojców Franciszkanów w Warszawie. Następnie trumnę z ciałem zmarłego złożono w grobowcu na Powązkach. W pogrzebie wzięli udział nie tylko współbracia, ale także znajomi i przyjaciele. Z wielkim żalem i bólem żegnali „o. Brunona od Ociemniałych” – jak często go nazywano, liczne delegacje niewidomych z całej Polski. Odszedł ich ukochany duszpasterz...

Uroczystości rocznicowe

Ojciec Bruno Pawłowicz był nie tylko człowiekiem głębokiej wiary, ale też był gorliwym głosicielem Dobrej Nowiny. W jednym z kazań o. Bruno powiedział: „Wiara musi stawać się miłością. Stając się nią, karmi siebie, rozwija, pogłębia i podsyca. Odwrotnie, wiara, która nie rozwija się ku miłości, powoli zamiera”. Patrząc na życie o. Pawłowicza można zauważyć, że bardzo kochał Boga i kochał bliźniego. Drugiemu człowiekowi oddawał się bez reszty starając się pomóc mu w codziennych trudach.

Franciszkanie w miejscach gdzie o. Bruno postanowili uczcić 25 rocznicę jego śmierci. W dniach 13 i 14 października br. celebrowane będą Msze św. w intencji o. Brunona w: kościele pw. Matki Bożej Anielskiej, kościele pw. Stygmatów św. Franciszka w Warszawie, kościele pw. św. Maksymiliana w Gdyni, oraz w kaplicy przy klasztorze Ojców Franciszkanów w Lublinie. W Warszawie 13 października o godzinie 11.00 odbędzie się uroczystość złożenia kwiatów na grobie o. Brunona na Cmentarzu Powązkowskim.

W Siedlcach, mieście, w którym o. Bruno się uczył, oraz które w miarę często odwiedzał, Msza św. odbędzie się 13 października 2012 roku o godzinie 18.00. Swój udział w uroczystościach zapowiedziała przedstawiciele rodziny o. Brunona oraz członkowie siedleckiego oddziału Polskiego Towarzystwa Niewidomych.

O swoim starszym współbracie – o. Brunonie pamiętają również klerycy z Wyższego Seminarium Duchownego w Łodzi-Łagiewnikach w którym studiował on filozofię. 13 października w kaplicy seminaryjnej także będą oni uczestniczyli we Mszy św. w intencji o. Pawłowicza.