Bankrutujące biura podróży kolejny raz fundują turystom stres i niepewność. Niepokoju nie widać u rodziców, którzy swoje pociechy wysyłają na obozy, kolonie i rekolekcje z księżmi, bo – jak twierdzą – ci mają referencje od samego Pana Boga.
Dwa miesiące wakacji to dla wielu rodziców niemałe wyzwanie. Zapobiegliwi i kreatywni kilka miesięcy wcześniej zastanawiają się, jak zaplanować czas dzieciom, by udało im się odpocząć, zwiedzić ciekawe miejsca i znaleźć sposób na nudę. Bez wątpienia takich obaw nie mają ci, których pociechy odpoczywają m.in. pod czujnym okiem księży: Tomasza Zielińskiego, Mirosława Nowosielskiego, Piotra Żądły czy Krzysztofa Przybysza.
Nikt nie chce być Pinokiem
2 lipca w oratorium salezjanów w Żyrardowie tradycyjnie rozpoczęły się półkolonie. Podobnie jak w latach ubiegłych, program bazuje na jednej z bajek. Tym razem uczestnicy pierwszego turnusu na warsztat wzięli stary Disnejowski film „Pies i lis”. Drugi turnus zaś – „Gnomeo i Julię”. Na ich podstawie podczas pracy w grupach poszukiwali wartości, na które warto w życiu stawiać. Poza wysiłkiem intelektualno-duchowym w programie każdego dnia zarezerwowano czas na zabawę, sport, modlitwę. Wszystkie zajęcia odbywały się pod okiem wychowawców.
– Kiedy byłam młodsza, sama uczestniczyłam w półkoloniach w oratorium. Do dziś pamiętam, że jedną z powieści, z której uczyłam się, czym jest przyjaźń, odwaga czy odpowiedzialność, było „W pustyni i w puszczy” – mówi Żaneta Bogucka. – Od kilku lat sama jestem animatorem. Zrealizowały się moje marzenia. Kiedyś, patrząc na starsze dziewczyny, które pokazywały nam gesty do piosenek, bardzo chciałam być na ich miejscu. No i jestem. Nagrodą za zaangażowanie jest radość dzieci i widoczne efekty naszej pracy. Każdego roku na półkolonie zgłasza się znacznie więcej osób, niż jesteśmy w stanie przyjąć.
Na brak atrakcji nie mogą narzekać także odpoczywający na koloniach w Mąchocicach. Tym razem wyjazd z ks. Tomkiem Zielińskim przeniósł ich w świat cyrku, w którym każdego dnia uczyli się żonglowania, tańca z szarfami i chodzenia na szczudłach. Przygody Pinokia, który stał się ich przewodnikiem, nie tylko uczyły prawdomówności (nikt nie miał ochoty sprawdzać, jak to jest żyć z długim drewnianym nosem), ale także pozwalały przeżywać wiele wyjątkowych przygód.
– Niemałą atrakcją była wizyta w Muzeum Stefana Żeromskiego, w którym każdy mógł napisać krótki tekst gęsim piórem i posłuchać o dawnych metodach wychowawczych. Największe zdziwienie wywołały 9-stopniowe kary, jakie wymierzał niesubordynowanym uczniom woźny. Chcąc utrwalić zdobytą wiedzę, zorganizowaliśmy konkurs o życiu i twórczości Żeromskiego pt. „Kocham cię, Stefan” – opowiada ks. Tomasz Zieliński.
Spędzając czas w górach i nad jeziorem, koloniści nie zrezygnowali z dobrodziejstw współczesnej techniki i każdego dnia podsumowywali swój dzień na prowadzonym przez siebie blogu. Pląsy i kolorowe noce Nie mniej atrakcji czekało na wyjeżdżających w Bieszczady z księdzem Krzysztofem Przybyszem, który tym razem na kolonię zabrał dzieci z parafii w Budziszewicach, Lipcach Reymontowskich i Zdunach. Program wyjazdu – „Miłość cię znajdzie” – bazował na śpiewach lednickich. Każdego dnia królowała jedna z piosenek. Koloniści nie tylko musieli nauczyć się ją śpiewać, ale także tańczyć. Jej treści były każdego dnia rozważane podczas Eucharystii.
Myliłby się ten, kto by sądził, że tak ułożony program może być nudny. Nic podobnego. Poza tańcem i śpiewem ks. Krzysztof zadbał o masę atrakcji, wśród których znalazł się spacer po połoninach, rejs statkiem, zwiedzanie skansenu, a nawet budowanie tamy na rzece. Na tym jednak nie koniec. Rozważając zagadnienia miłości, nie mogło zabraknąć randki w ciemno, ślubów kolonijnych i konkursu na najmilszego uczestnika. Najwięcej emocji – jak zwykle – budziły trzy ostatnie noce, podczas których kadra zabierała czerwone rzeczy, przenosiła śpiących w inne miejsca, przyszywała ich do prześcieradeł, a nawet malowała w kolorowe kwiatki.
aktualna ocena | |
głosujących | |
Ocena |
bardzo słabe |
słabe |
średnie |
dobre |
super |
Nad sprawami duchowymi nie mamy pełnej kontroli i należy być ostrożnym.
Synodalność to sposób bycia i działania, promujący udział wszystkich we wspólnej misji edukacyjnej.
Droga naprzód zawsze jest szansą, w złych i dobrych czasach.
Symbole tego spotkania – krzyż i ikona Maryi – zostaną przekazane koreańskiej młodzieży.
Wraz z zakorzenianiem się praktyki synodalności w Kościele w Polsce - nadziei będzie przybywać.