Święta jakieś inne

Inni mają gorzej

Przypadek Marty, Juliana i Fabiana to jeden z prawie 500 na Dolnym Śląsku zakwalifikowanych do otrzymania pomocy w ramach akcji Szlachetna Paczka. Dowiedzieli się o niej od Andrzeja, który jako wolontariusz zadzwonił do nich z pytaniem, czy zgodziliby się przyjąć pomoc. – Byliśmy w szoku. Zaczęliśmy sprawdzać, czy nie są to jakieś głupie żarty, bo my nigdy o pomoc nie prosiliśmy – wspominają, dodając, że zawsze uważali, że są ludzie, którzy mają gorzej: są biedniejsi, bardziej potrzebujący i poważniej chorzy. – Nawet po pierwszym spotkaniu z Andrzejem mówiłam: „Po co ja się na to zgadzałam?” – mówi Marta. – Taka już jestem. Wiem, że to nie jest nic złego, ale tak się nauczyłam. Oddałabym ostatnią kromkę chleba komuś, kto ma mniej ode mnie.

Jak przekonuje, nie jest nauczona, żeby coś od kogoś dostawać. – Wyszłam z bidula (dom dziecka – przyp. red.) i całe życie sama sobie radziłam. Przyzwyczaiłam się, że muszę wszystko zrobić sama. Nigdy od nikogo nic nie dostałam za darmo. Nigdy! Ja sobie nie wyobrażam, żeby na coś nie zapracować i nie wstydzę się tego, że mam takie meble, a nie inne, że mam jedną kurtkę i dwie pary spodni. Ja się wstydzę tego, że nie mogę pójść i uczciwie na wszystko zarobić.

Jak przekonują organizatorzy akcji, jej celem jest nie tylko niesienie pomocy tym, którym jest ona potrzebna, ale przede wszystkim mobilizowanie do działania osób takich jak Marta i Julian. – Jednym z kryteriów, na które bardzo zwracamy uwagę, jest to, żeby rodzina zrobiła wszystko, by pomóc sobie samej. Nie może być tak, że ktoś zwyczajnie siedzi, czeka i mówi: „Dajcie mi”. Postawa czysto roszczeniowa jest w jakimś sensie dyskwalifikująca. Chcemy pomagać tym, którzy na co dzień robią wszystko, by wyjść z kryzysu, oczywiście w miarę swoich możliwości – tłumaczy jeden z wolontariuszy. Wyznaje przy tym, że czasem długo musi przekonywać rodziny, że Szlachetna Paczka to nie jakaś instytucja, która ma limity w niesieniu pomocy. – Ludzie często wstydzili się prosić np. o pomoc w postaci rzeczy takich jak lodówka, pralka. Mówiłem: „Proszę śmiało mówić, co wam naprawdę jest potrzebne”.

Marta poprosiła o nowy komplet garnków i talerzy. – Wstydziłam się to powiedzieć, bo przecież mam w czym ugotować zupę, ale z drugiej strony wiele naczyń wytłukłam przez swoją chorobę – mówi. Opowiada, że są takie dni, kiedy nie jest w stanie utrzymać kubka. – Może to dla kogoś jest śmieszne, bo idzie do sklepu i zwyczajnie kupuje nowy serwis. Ja nie mogę sobie na to pozwolić.

W imieniu Fabiana natomiast poprosiła o klocki Lego. – On bardzo lubi budować, a nie jestem w stanie tego prezentu mu sprawić. No i ten węgiel. Gdybyśmy go dostali, to jedno zmartwienie mi już odpadnie. Te pieniądze będę mogła przeznaczyć na elektryczność czy na kupno butli z gazem.

W chwili gdy rozmawialiśmy z Martą, przyszła informacja, że znalazł się darczyńca, który zrealizuje jej marzenia. – Zastanawiające jest, że często ci, którzy pragną pomóc, chcą pozostać anonimowi – zaznacza Andrzej. Nie chcą rozgłosu. Bywa, że organizują pomoc wśród znajomych lub kolegów z pracy, stając się jedynie przedstawicielami większego zespołu. Podkreślają, że tym, co przekonuje do zaangażowania się w „Paczkę”, jest pewność, iż konkretna pomoc w stu procentach dociera do potrzebujących.

Marta nie ukrywa wzruszenia. – Gdybym mogła się spotkać z naszym darczyńcą, oczywiście pomijając to, że na pewno bym się rozpłakała, powiedziałabym, że nie spodziewałam się, że jest gdzieś osoba, która mi poda rękę i nie zostawi samej z problemami – mówi. – Może zapytałabym, dlaczego ja, bo wiem, że są ludzie, którzy mają gorzej ode mnie. I powiedziałabym jeszcze, że te święta na pewno będą jakieś inne...