Jeden, święty, katolicki, apostolski

Jeden, święty, powszechny, apostolski. Tak mówimy o Kościele. Te cztery słowa nie przypadkiem znalazły się w wyznaniu wiary już w IV wieku. Dostrzeżono w nich najważniejsze rysy Kościoła, które decydują o jego tożsamości. Po łacinie nazywano je notae Ecclasiae, czyli znamiona Kościoła. Słowo nota oznacza także nutę. Są więc cztery nuty kościelnej symfonii, współbrzmiące ze sobą. Przy czym nie jest wcale tak, że w Kościele po prostu widać te cztery cechy gołym okiem. One są elementem wyznania wiary, czyli są widoczne dla tego, kto wierzy. Wierzymy, że Kościół mimo wielu pęknięć jest ostatecznie jeden. Wierzymy, że mimo wielu grzechów chrześcijan jest jednak święty…itd. Znamiona pozostają jednak w pewnym sensie zadaniem do realizacji, pokazują program stawania się Kościoła. Bo Kościół ciągle się zmienia, jest w drodze, z powodu ludzkiej słabości jest zawsze czymś niedoskonałym. Ale dzięki łasce Bożej trwa i realizuje misję, dla której powstał.