Uśmiechnięci mnisi

Dążą do pełnego zjednoczenia z Jezusem na drodze codziennego nawracania się, w atmosferze modlitwy, życia braterskiego i twórczej pracy.

W ostatnich dziesięcioleciach powstało wiele nowych instytutów zakonnych, które dziś pogrążone są w kryzysie. W większości przypadków źródłem ich problemów jest brak wspólnoty, rodzinnych relacji międzyludzkich, nawiązujących do Ewangelii i Jezusa Chrystusa, a także zastępowanie Go charyzmatem i kultem swoich założycieli. Takie rodziny zakonne próbują dziś jedynie za wszelką cenę ”łowić powołania” dla swego przetrwania. Rodzi to pewien dystans w stosunku do wszystkich nowo powstających wspólnot.

Tę świadomość miał na początku lat siedemdziesiątych młody włoski ksiądz Tarcisio Benvenuti, który wraz z kilkoma zgromadzonymi wokół siebie seminarzystami, zafascynowanymi Chrystusem i Jego Ewangelią, dał początek wspólnocie utrzymującej się z pracy własnych rąk, zjednoczonej wokół Jedynego Mistrza i Nauczyciela – Jezusa z Nazaretu. Siedziba wspólnoty znajduje się w klasztorze Vallechiara w miejscowości Lanuvio, 30 km od Rzymu.

Życie Ewangelią
Gdy przyszło szukać kościelnego zatwierdzenia tej formy życia, okazało się, że ma ona swój ideał w Regule św. Benedykta. W ten sposób w roku 1972 konstytuuje się Rodzina Monastyczna Braci i Sióstr Jezusa (Fraternitá di Gesú), która zgodnie z zatwierdzonymi przez władze kościelne konstytucjami, czerpie swój ideał z nauki benedyktyńskiej, Karty Miłości św. Bernarda oraz tradycji cysterskich. Nie chce być jednak bezkrytycznym powtórzeniem doświadczeń z przeszłości, ale próbą połączenia przeszłości z teraźniejszością, jak również realizacją nowej wizji życia według prymatu bycia przed mówieniem.

Życie monastyczne jest przede wszystkim wspólnotowe i polega nie tyle na indywidualnym dążeniu do tak zwanej doskonałości chrześcijańskiej, ile na osobistym i ciągłym nawracaniu się, do którego mnisi zobowiązują się specjalnym ślubem. Rodzina znalazła się nie tylko w jej nazwie, ale w stylu życia na wzór Świętej Rodziny z Nazaretu.

”Chcemy ukazać w trzecim tysiącleciu oblicze monastycyzmu uśmiechniętego, pogodnego, czujnego, wykształconego, rozkochanego w pięknie, pełnego nadziei, twórczości, pracowitości, żywej duchowości i zaangażowania w bratniej solidarności” – tak określił zadania wspólnoty jej fundator i obecny Opat Większy.

Mnisi i mniszki, zanurzeni w duchowości mającej swe korzenie w Słowie Bożym, chcą wszystkim ludziom głosić językiem faktów, przez wspólną modlitwę i bogactwo liturgii, pracę i świętowanie, że życie Ewangelią może być piękne i zawsze ”świeże”.