Być obecnym

Prosty obrazowy język, pełen szczerości a jednocześnie przekaz treści o dużym ciężarze gatunkowym – to pokazało, że Leon XIV rozumie, iż młodzi potrzebują szczerości, a nie tylko formuł i deklaracji, co zresztą koresponduje ze stylem jego pontyfikatu: autentycznym i prostym jednocześnie. Obecność Papieża wśród tłumów w czasie Jubileuszu Młodych (28 lipca – 3 sierpnia 2025 roku w Rzymie), proste gesty, jak uśmiech, spontaniczne odpowiedzi czy wyciąganie ręki do ludzi sprawiły, że nie był jedynie obserwatorem, a uczestnikiem. A w czasie modlitwy Anioł Pański Leon XIV przypomniał Kościołowi: „Chodzi nie tylko o to, by się dzielić rzeczami materialnymi, którymi dysponujemy, ale by angażować nasze umiejętności, nasz czas, nasze uczucia, naszą obecność, naszą empatię” (10.08.2025).

Obecność, czyli być obok, blisko, przy kimś, towarzyszenie komuś. Modlitwą obecności jest adoracja Najświętszego Sakramentu. „Ja patrzę na Niego, On patrzy na mnie i to mi wystarczy” – jak zdefiniował adorację ubogi wieśniak z Ars, zapytany przez św. Jana Marię Vianneya o to, jak się modli. W ostatnich latach powstają jak grzyby po deszczu kolejne kaplice wieczystej adoracji. 1 września 2018 r. miało miejsce uroczyste otwarcie Światowego Centrum Modlitwy o Pokój w Niepokalanowie – Gwiazdy Niepokalanej. To 8 z 12 międzynarodowych ośrodków modlitwy w intencji pokoju, które powstają na świecie (tzw. Gwiazd w Koronie Maryi Królowej Pokoju), w których przed Najświętszym Sakramentem będzie trwała nieustająca modlitwa w intencji pokoju. Ołtarze Adoracji do Kaplic Pokoju w każdym Centrum powstają w Pracowni Drapikowski Studio w Polsce i są błogosławione przez Ojca Świętego. 

Utworzenie kaplicy adoracji w Niepokalanowie wymagało przebudowy bazyliki. O. Andrzej Sąsiadek OFMConv., który zwrócił się do klasztornego archiwum z prośbą o zdjęcia z czasów budowy świątyni, oprócz fotografii otrzymał też list o. Kolbego, który w 1934 roku, z misji w Japonii, pisał, jak wyobraża sobie bazylikę: 

„Zapewne bazylika będzie spora według potrzeby, ale uboga i piękna harmonią wszystkich części, zgranych do jej jedynego celu: zbawić i uświęcić jak najwięcej dusz przez Niepokalanów. (…) wyobrażam sobie piękną figurę Niepokalanej w wielkim ołtarzu, a na jej tle, pomiędzy rozłożonymi rękami monstrancja w ciągłym wystawieniu Przenajświętszego Sakramentu. Bracia na zmianę adorują. Kto zagląda do kościoła, pada na kolana, adoruje, spogląda na twarz Niepokalanej, odchodzi, a Ona z Panem Jezusem jego sprawę załatwia”.

Siostra Maria Pia od Eucharystii (1934-2005), klaryska kapucynka z klasztoru w Przasnyszu, która przez sześćdziesiąt sześć lat prowadziła życie ciche, ukryte, pełne modlitwy, pokuty i prostoty, zapisała w swoich wspomnieniach: „Trwanie przed Chrystusem ukrytym w Eucharystii – to dla mnie najwspanialszy, najbardziej cenny czas. I wcale nie jest prawdą, że dzień nie różni się od dnia, bo właściwie każdy dzień przeżywamy inaczej. I chociaż za kratą – nie czujemy się na bezludnej wyspie. Wiemy, co dzieje się w Polsce, Kościele, Diecezji i Ojczyźnie, czytamy prasę katolicką, modlimy się i staramy się mieć udział w zbawczym dziele Chrystusa”. Ta świątobliwa Klaryska w spisanym przez siebie świadectwie powołania zaznaczyła: Mam świadomość, że pod osłoną nocy dzieje się wiele zła, więc tym chętniej przerywam sen i spieszę przed tabernakulum, by tam się modlić, wynagradzać Bogu za grzechy i prosić o zbawienie dusz nieśmiertelnych. Nieustannie modlę się: „Jezu, Zbawicielu świata, przez Niepokalane Serce Maryi błagam Cię, przyjmij moje życie, przyjmij moją ofiarę życia i ukryj mnie w tajemnicy Eucharystycznej Ofiary za zbawienie świata” (teksty s. Marii Pii zredagowała s. Donata Koska OSC Cap z Przasnysza).