Ogórki

Ten widoczny w jej oczach krótki błysk zakłopotania, ułamek sekundy żalu. Bo jak to – w końcu spokojny wieczór, goście, mieliśmy poświętować, posiedzieć, a tu pukanie do drzwi, uczynna sąsiadka z wiadrem ogórków. Zaraz potem uśmiech, wdzięczność… Miałam z dziesięć, może dwanaście lat, ale tę lekcję pamiętam: czasem dobro, które otrzymujemy, przychodzi zupełnie nie w porę. Tak, chcemy się nim cieszyć za jakiś czas, zimą – ale nie dziś!

Ktoś może pomyśleć: nie można dać sobie wchodzić na głowę, taki prezent, zawsze można odmówić, przekazać komu innemu. Tak, wszystko można. Ale nie oszukujmy się: zima za pasem, siłą rzeczy człowiek myśli o przyszłości… Skala podobnych wydarzeń jest różna, zasada ta sama: to, kiedy coś otrzymamy, nie od nas zależy. I już.

Być może więc bywamy zbyt surowi dla siebie, dla innych. Opór może być nieunikniony i zupełnie zrozumiały (!). Nasze „kiedyś mi podziękujesz” – w gruncie rzeczy aroganckie. Domaganie się aplauzu, bo coś proponujemy – krótkowzroczne. Dobro to nie tylko wytchnienie, budowanie relacji, nadzieja na przyszłość…

Bunt wobec zła wydaje się czymś oczywistym. Ale i dobro potrafi nas nieźle przeczołgać, przyznajmy. Swoim surowym „powinieneś”. Nieustępliwym „tak, teraz”. Swoim wymaganym kosztem własnym. Bo on jest rzeczywisty przecież. Od samego początku. Od naszych wyciągniętych, otwartych rąk.

Może denerwuje nas czasem, że w tym, co dla nas byłoby możliwością – inni widzą tylko kłopot. Tyle że to jedynie teoria póki co. Ten kłopot dzisiaj nie jest na naszej głowie. Porzucać „co by było gdyby” – przyjmować to co jest? Ba!

*

Kiszone ogórki smakują zdrowiem, latem i chyba czasem trochę dzieciństwem. Poczuciem bezpieczeństwa. Świadomością, że umiemy nawzajem o siebie zadbać. Że to, co otrzymane – od drugiego, z ziemi, a ostatecznie wiadomo od Kogo – zyskuje w końcu jedyny w swoim rodzaju, właściwy kształt.