Wspólne dziedzictwo

Bazyliki papieskie: Świętego Piotra i Pawła za Murami to szczególne miejsca na mapie Wiecznego Miasta, także w trwającym Jubileuszu Nadziei. Każda z bazylik została zbudowana na grobie, odpowiednio: Księcia Apostołów i Apostoła Narodów. Ich wspólne wspomnienie liturgiczne obchodzi Kościół 29 czerwca. Tego dnia przypada też tradycyjny dzień zbiórek ofiar na świętopietrze – wielowiekowej praktyki solidarności na rzecz papieży, która ma swoje korzenie w Ewangelii. Jaki jest dziś, po tylu wiekach, sens świętopietrza? Zbiórka ta jest konkretnym sposobem wsparcia papieża Leona XIV w jego misji służby Kościołowi powszechnemu. Ofiarodawcy pomagają Papieżowi, czynić dobro, towarzyszą mu w głoszeniu chrześcijańskiego przesłania, wspierają jego działalność charytatywną wobec tych, którzy żyją w warunkach niegodnych, pomagają mu promować pokój.

Św. Piotr był najpierw prostym rybakiem z małej wioski nad Jeziorem Galilejskim. Następnie stał się najbardziej zaufanym uczniem Jezusa, Skałą, pierwszym papieżem. Jego autorytet w kwestiach teologicznych i duszpasterskich podkreślał nawet Święty Paweł. Pismo Święte ukazuje życie apostoła Piotra począwszy od małej wioski rybackiej Betsaidy, gdzie został powołany, aż po Wieczne Miasto, gdzie poniósł śmierć męczeńską. Natomiast św. Paweł, którego rodzina należała do stronnictwa faryzeuszów, jest duchowym gigantem starożytnego chrześcijaństwa. Jego wkład w rozwój młodego Kościoła, po głęboko przeżytym nawróceniu, jest wprost nieoceniony. Żyd, gorliwy wyznawca judaizmu, obywatel rzymski, intelektualista, człowiek kultury i dialogu. Wreszcie chrześcijanin, teolog i misjonarz, Apostoł Narodów, pisarz, a nawet poeta.

Święci Piotr i Paweł, którzy stali się przyjaciółmi Boga, zaczynali głosić Dobrą Nowinę o Jezusie Chrystusie od zwyczajnego kontaktu i dawania codziennego świadectwa w rodzących się co dopiero wspólnotach chrześcijańskich. „Obdarzeni różnymi darami zbudowali jeden Kościół Chrystusa”. Mimo różnic osobowości, sposobów myślenia pokazują, że różnorodność stanowi bogactwo, nie musi wcale niszczyć naszej jedności. Ich silna wiara i odwaga w głoszeniu Ewangelii stanowią dla wielu pokoleń uczniów Jezusa, a więc i dla nas, doskonały wzór i pomoc. Mamy zdobywać Niebo i innych dla Nieba przez pogłębioną modlitwę, nawracanie się oraz czynną miłość wobec bliźnich. Wszystko ze względu na Jezusa! On pragnie, aby każdy z nas mógł – dobiegając do mety – powtórzyć za św. Pawłem: „W dobrych zawodach wystąpiłem, bieg ukończyłem, wiary ustrzegłem” (2 Tm 4, 7).