A ja w głowie ciągle gram

 – Boję się powiedzieć, że wierzę w to, iż mi się uda. Choć wierzę. Może to kwestia tego miejsca, może większej motywacji. Ale ja już nie chcę pić. Dotarło do mnie, że ile byś mi tej wódki nie dał, to mi jej nigdy nie wystarczy. Wiem, że jak stąd wyjdę, będzie mi bardzo ciężko. Kiedy tu przyszłam, myślałam o sobie jak o szmacie, menelu. Ale zaczęło mi na sobie zależeć. A marzenia... Chciałabym skończyć studia, dostać się na aplikację adwokacką. Chciałabym założyć rodzinę, kochać i być kochaną. Chciałabym być z siebie dumna. Żeby mój tata był ze mnie dumny. Przecież mam dopiero 25 lat – mówi.

Wykluczeni święci

W ośrodku znajduje się kaplica z Najświętszym Sakramentem pw. św. Ojca Pio. – Dlaczego taki patron? Proszę spojrzeć na historię życia tego świętego. Doświadczył niezrozumienia, wręcz wykluczenia, po to, żeby po latach być wyniesionym na ołtarze. To jest bliskie osobom uzależnionym, które czują się absolutnie niezrozumiane, kiedy najbliżsi mówią: „Przecież ja mogę nie pić, a ty nie możesz? To co z ciebie za człowiek? To jaką ty masz wolę?”. Ojciec Pio również przeżywał okresy odrzucenia. Bo to on miał stygmaty, a nie inni. To mąż albo żona jest uzależniona, a nie ja. Jeśli współbracia mieliby stygmaty, zrozumieliby ojca Pio. Jeśli ty byłbyś uzależniony, zrozumiałbyś uzależnionego. To takie paradoksalne odwrócenie sytuacji, ale pokazuje, jak jest trudno zrozumieć tę chorobę. Oczywiście nie chcę tu znieść odpowiedzialności za czyny, ale ta odpowiedzialność jest inna, gdyż moja świadomość jest inna, moja wola jest inna – mówi ks. Krzewicki.

 Jak podkreśla, w OTU nauka o Bogu to nauka o duchowości, o świecie, wartościach i celu życia. – Pytam się: „Po co trzeźwiejesz?”. „No, dla rodziny, dla siebie”. Ale po co to wszystko? I w którymś momencie stajemy przed pytaniem ostatecznym. Kiedy dochodzi się do momentu, że przynajmniej pytaniem trzeba przekroczyć to, co ziemskie, i zapytać o to, co jest później. To często budzi szok. Bo właściwie po co? Przecież życie się kończy i co? A odpowiedź jest prosta: by być zbawionym. Jeśli to się sobie uświadomi – a widzę to namacalnie – wtedy nabiera się energii do trzeźwienia. Bo chodzi o odkrycie sensu i celu. I zauważanie znaków. Mówię: „Zobacz, ile jest ośrodków leczenia uzależnień w Polsce. A ty akurat trafiłeś tu. W 10 sekund możesz dojść do kaplicy z Najświętszym Sakramentem. Zobacz, co masz” – mówi kapłan.

OTU jest najlepszym przykładem, że wiara i Bóg nie kłócą się z podejściem do uzależnienia jako do choroby, którą należy leczyć. Dowodem na to jest fakt, że otrzymał on akredytację Państwowej Agencji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych i dołączył do grona 12 placówek stażowych w Polsce (na ponad 150 ośrodków terapeutycznych) i został włączony do programu uzyskiwania kwalifikacji zawodowych przez osoby prowadzące terapię uzależnienia od alkoholu i współuzależnienia w zakładach lecznictwa odwykowego.

Dusza za 150 złotych

„To może być twój szczęśliwy dzień”. „Wszystko zaczyna się od marzeń”. Taka pozytywna aura. – Gdyby pięć lat temu ktoś powiedział mi, że będę w Ośrodku Terapii Uzależnień i będę uzależniona od hazardu, to bym go wyśmiała – mówi Krystyna. Jak wspomina – to, co ją zgubiło, to wygrana. Kiedy po raz pierwszy w życiu zagrała w multilotka, na chybił trafił, wygrała 150 zł. Następnego dnia wysłała kupon. Znowu wygrała 150 zł. – Opatrzność? Los? Cieszyłam się. Mądrość i inteligencja nie chronią nas przed naszymi demonami, przed wyobraźnią, uczuciami, przed nami samymi. I nie powiem,  jak to się stało, że uzależniłam się od totolotka. Po prostu nie wiem – wyznaje. Wygrane pieniądze odłożyła. Za nie kupowała kolejne zakłady. Szybko się skończyły. Jednak w świadomości tkwiła myśl, że jest ciągle na plusie.