Tamten, ten

Z tomu wierszy Tadeusza Różewicza (†2014): „Teraz kiedy piszę te słowa spokojne uważne oczy Matki spoczywają na mnie. Patrzy na mnie z «tamtego świata» z tamtej strony w którą ja nie wierzę”.

Paweł Huelle (†2023), w opublikowanym właśnie wywiadzie z Tadeuszem Dąbrowskim: „potrzeby metafizyczne są przypisane naszemu gatunkowi, a mnie na pewno. Żywię przekonanie, że życie nie kończy się na spektaklu wirujących atomów, że musi być coś więcej”.

Niebo pisarzy, poetów. Obaj nie żyją, a więc wiedzą już jak, to jest. Poznali, przekonali się.

Zachowujemy ich słowa na podorędziu, w pamięci. Wiarę-niewiarę w to, co można by uznać za tylko jedną z możliwości, a jednocześnie nic innego nie jest możliwe przecież, jak więź z tymi, którzy są „tam”, ich czujna obecność. Miłość silniejsza niż śmierć. Przekonanie, które pulsuje, dudni w naszej krwi – że nie jest, bo nie może być inaczej.

Nikt stamtąd nie wrócił? Dowodów nie ma? Jak więc sprawić, żeby czyjeś kruche przekonanie stało się naszym własnym? Jak budować te więzi, z kim je budować, byśmy dali radę tutaj żyć?

*

Wiersz „Łazarz” Janusza Stanisława Pasierba (†1993):

Co mam powiedzieć
obwąchującym
ciekawym
przy stole
na podwórku
w Betanii

Jak tam jest
Ciemno

Nie widziałem Abrahama Izaaka Jakuba
Sprawiedliwych Proroków Sędziów Królów
ale zaraziłem się
ich milczeniem

Nie umiem mówić

Marta mówi Wdzięczność
Maria śpiewa Hosanna
Za co

Wróciłem do umierania
Będę musiał jeszcze raz
jeszcze wiele razy
Nie Nie mam żalu
warto było
ale po to tylko
żeby się dowiedzieć
że On
zanim mnie wskrzesił
płakał
ponieważ umarłem