Papabili: przyszli (prawie) pewni papieże?

Niektórzy „papabili”, którzy zostali papieżami w różnych okresach

Benedetto Odescalchi (1611-89) – kardynał od 1645. Kandydatem na papieża był już w czasie konklawe w 1670, na którym wybrano Klemensa X (1670-76), wówczas jednak jego wyborowi sprzeciwiła się Francja, ale 21 września 1676 uzyskał jej poparcie, co przyczyniło się do jego szybkiego wyboru na papieża, który przyjął imię Innocenty XI i kierował Kościołem do 12 sierpnia 1689. Był jednym z najlepszych i najgodniejszych biskupów Rzymu swoich czasów, a 7 października 1956 Pius XII ogłosił go błogosławionym.

Francesco Saverio Castiglioni (1761-1830) – kardynał od 14 lutego 1785, wybrany na papieża jako Pius VIII dnia 31 marca 1820, zmarł 30 listopada 1830.

Gioacchino Pecci (1810-1903) – kardynał od 19 grudnia 1853, papież od 30 lutego 1878 jako Leon XIII, zmarł 20 lipca 1903.

Giacomo della Chiesa (1854-1922) – kardynał od 25 maja 1914, od 1 września 1914 papież Benedykt XV, zmarł 22 stycznia 1922.

Eugenio Pacelli (1876-1958) – kardynał od 16 grudnia 1929, wybrany na papieża 2 marca 1939 jako Pius XII, zmarł 9 października 1958.

Giovanni Battista Montini (1897-1978) – kardynał od 15 grudnia 1958 (pierwszy konsystorz Jana XXIII), wybrany papieżem 21 czerwca 1963, przyjął imię Pawła VI, zmarł 6 sierpnia 1978.

Joseph Ratzinger (ur. w 1927) – kardynał od 27 czerwca 1977, papież Benedykt XVI od 19 kwietnia 2005, ustąpił z urzędu 28 lutego 2013.

„Papabili”, którzy nie zostali papieżami

Bartolomeo Pacca (senior; 1756-1844) – był faworytem na dwóch kolejnych konklawe w latach: 1823, gdy wybrano Leona XII (1823-29), a zwłaszcza w 1829, ale w obu wypadkach jego wyborowi sprzeciwiła się Francja. W tym drugim wypadku papieżem został Pius VIII, zresztą również jeden z „papabili”, choć nie tak pewny, jak Pacca.

Emmanuele De Gregorio (1758-1839) – podobnie jak poprzedni uchodził za jednego z głównych „papabili” w latach 1823 i 1829, za każdym razem jednak jego kandydatura odpadała już na początku kolejnego konklawe.

Giacomo Giustiniani (1769-1843) – był niemal pewnym kandydatem tzw. Zelanti (Gorliwych) w czasie konklawe na przełomie 1830-31, ale przeciw jego wyborowi zaprotestowali – w imieniu króla Hiszpanii Ferdynanda VII – ambasador tego kraju w Państwie Kościelnym Pedro Gómez Labrador i kardynał Juan Francisco Marco y Catalán.

Mariano Rampolla del Tindaro (1843-1913) – był m.in. sekretarzem stanu Stolicy Apostolskim i prawie stuprocentowym kandydatem na nowego papieża po śmierci Leona XIII. Ale na konklawe, które rozpoczęło się 2 sierpnia 1903, biskup krakowski kard. Jan Puzyna zgłosił weto w imieniu cesarza Austro-Węgier Franciszka Józefa I. Na miejsce głównego „papabile” wybrano kard. Giuseppe Sarto, który przyjął imię Piusa X i okazał się wybitnym papieżem, później kanonizowanym. Jednym z pierwszych jego posunięć było zniesienie przywilejów niektórych państw do wpływania na wyniki konklawe. A kard. Puzyna do końca życia miał wyrzuty sumienia z powodu swej uległości wobec władzy świeckiej w sprawach kościelnych.

Giuseppe Siri (1906-89) – uczestniczył w 4 konklawe (1958, 63 i dwa razy w 1978). Był jednym z głównych faworytów na dwóch pierwszych, a zwłaszcza w 1963, gdy przeszedł do ostatecznej rozgrywki z kard. Montinim. Ale już wcześniej zapowiedział w jednej z rozmów prywatnych, że jeśli zostanie wybrany papieżem, nie wznowi obrad Soboru Watykańskiego II i to – zdaniem wielu komentatorów – pogrzebało jego szanse na zwycięstwo w głosowaniu.

Kandydatami z dużymi szansami w wyborach na papieża byli też m.in. kardynałowie: Francis Arinze z Nigerii (ur. w 1932) w 2005 i Brazylijczyk Odilo Scherer (1949) – w 2013 roku.