Po długiej i ciężkiej chorobie w wieku 81 lat zmarł 30 grudnia w Sankt-Petersburgu ks. Nikołaj Gundiajew – starszy brat patriarchy moskiewskiego i całej Rusi Cyryla.
W przeszłości był profesorem a w latach 1986-87 – rektorem Leningradzkiej (obecnie Petersburskiej) Akademii Teologicznej i długoletnim (od 2014 – honorowym) proboszczem soboru katedralnego Świętego Zbawiciela i Przemienienia Pańskiego w Sankt-Petersburgu. Jego pogrzeb odbędzie się 2 stycznia na Cmentarzu Nikolskim Ławry św. Aleksandra Newskiego w tym mieście. Na razie nie wiadomo, czy weźmie w nim udział sam patriarcha.
Przyszły duchowny urodził się 18 listopada 1940 w Leningradzie. Jego ojciec Michaił Gundiajew (1907-74) został po II wojnie światowej kapłanem, matka – Raisa (z d. Kuczina: 1909-84) była nauczycielką języka niemieckiego w szkole. Lata wojny Nikołaj z matką przeżyli w oblężonym Leningradzie. W 1963 ukończył on miejscowe seminarium duchowne, a w 3 lata później Akademię Duchowną, w której pozostał jako stypendysta profesorski. Od 1975 był tam profesorem i do września 2004 wykładał w niej patrologię.
W 1966 ówczesny metropolita leningradzki i nowgorodzki Nikodem wyświęcił go na diakona i w rok później na kapłana. Od 1971 ks. Gundiajew miał godność protojereja.
Od 19 lipca 1972 był sekretarzem Komisji Świętego Synodu Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego (RKP) ds. jedności chrześcijańskiej i stosunków międzykościelnych, od 13 lutego 1973 do 4 kwietnia 1977 — wiceprzewodniczącym Wydziału Zewnętrznych Stosunków (od 2000 – Kontaktów) Kościelnych Patriarchatu Moskiewskiego, a od 1977 był jego konsultantem. W tamtym okresie przez pewien czas reprezentował RKP w Światowej Radzie Kościołów.
Od 25 maja 1977 do 2 marca 1986 był proboszczem leningradzkiego soboru Świętego Zbawiciela i Przemienienia Pańskiego, po czym przez rok kierował Akademią Duchowną w swym mieście rodzinnym, najpierw jako pełniący obowiązki rektora, a od 15 marca 1986 do 22 czerwca 1987 jako jej rektor. Potem znów wrócił do swego soboru jako jego proboszcz, a od 11 sierpnia 2014 był tam proboszczem honorowym.
Franciszek zrezygnował z publikacji adhortacji posynodalnej.
Jako dewizę biskupiego posługiwania przyjął słowa „Ex hominibus, pro hominibus” (Z ludu i dla ludu).