Vademecum Synodu o synodalności

Ku Kościołowi synodalnemu: komunia, uczestnictwo i misja

Vademecum Synodu o synodalności

Aneksy

Aneks A

Diecezjalna osoba(y)/zespół do kontaktu

Każda diecezja* powinna wybrać jedną lub dwie osoby, które będą pełnić funkcję diecezjalnej osoby kontaktowej (osób kontaktowych) lub współprowadzących diecezjalną fazę konsultacji synodalnych. Jeśli to możliwe, powinny one zorganizować zespół osób, które będą z nimi współpracować.

Zaleca się stosowanie modelu współprzewodnictwa, zamiast wyznaczania jednej osoby kontaktowej, ponieważ odzwierciedla to synodalną naturę procesu. Zachęcamy was do współpracy ze współprzewodniczącym, a także do współpracy z zespołem, aby uczyć się od siebie nawzajem, dzielić się odpowiedzialnością oraz wzbogacać kreatywność i żywotność procesu synodalnego w waszej diecezji. Praca diecezjalnej osoby kontaktowej (osób kontaktowych)/zespołu będzie obejmowała następujące ogólne funkcje lub zadania:

– Służenie jako łącznik pomiędzy diecezją a konferencją episkopatu (i ich osobą kontaktową lub zespołem).

– Pełnienie roli punktu(ów) odniesienia dla parafii i innych grup kościelnych w diecezji w zakresie konsultacji synodalnych.

– Pełnienie roli głównej osoby (osób) kontaktowej dla biskupa diecezji w zakresie procesu synodalnego.

– Pracowanie w sposób synodalny z zespołem, aby opracować sposób, w jaki będzie przebiegał proces diecezjalny i omówić tematy oraz zagadnienia związane z synodalnością (nakreślone przez Sekretariat Generalny Synodu Biskupów i Konferencję Episkopatu), jak również proces zbierania, analizowania i syntetyzowania wkładu konsultacji z całej diecezji.

– Zaproszenie wszystkich parafii do wzięcia udziału w procesie konsultacji, organizując spotkania w celu uczestnictwa w procesie synodalnym na poziomie lokalnym. Parafie mogą łączyć się z innymi parafiami w celu promowania większego poczucia wspólnoty i wspólnego podążania. Diecezjalna osoba kontaktowa/zespół, powinna/powinien zachęcać parafie do rozwijania ducha braterstwa, współodpowiedzialności oraz pełnego i aktywnego uczestnictwa duchownych, osób konsekrowanych oraz świeckich kobiet i mężczyzn ze wspólnoty, w tym dzieci, młodzież, osoby samotne, małżeństwa, rodziny i osoby starsze. W ten sposób, proces konsultacji będzie reprezentował różnorodność społeczno-ekonomiczną i kulturowo-etniczną oraz możliwości w lokalnym środowisku, jak również zachęci do konsultacji tych, którzy są mniej aktywni w praktykowaniu wiary katolickiej, osoby z różnych wyznań chrześcijańskich i innych tradycji wiary oraz mieszkańców lokalnej lub obywatelskiej społeczności, którzy nie mają związku z parafią.

– Zaproszenie każdej posługi, ruchu, organizmu kościelnego i wydziału/biura w diecezji do przedstawienia swoich propozycji odpowiedzi na pytania zawartych w Vademecum i towarzyszących dokumentach z punktu widzenia ich specyficznej posługi lub obszaru zainteresowania. Każda z tych grup może przeprowadzić własną konsultację lub współpracować ze sobą i/lub z parafiami w diecezji. Należy dołożyć starań, aby zaangażować w proces konsultacji wszystkie rodzaje apostolatu, kultur, wspólnot, grup, inicjatyw i działań ekumenicznych/międzyreligijnych w diecezji, wspierając autentyczne doświadczenie synodalności w Kościele lokalnym.

– Zaoferowanie szkolenia i towarzyszenie (w formie warsztatów, webinariów, nagrań video, materiałów i/lub osobistego wsparcia) tym, którzy będą odpowiedzialni za przeprowadzenie i ułatwienie procesu konsultacji na poziomie lokalnym (w parafiach, wspólnotach itp.), aby pomóc im zrozumieć znaczenie synodalności, cele obecnego procesu synodalnego oraz cechy charakterystyczne dla doświadczenia synodalnego, które oni starają się wspierać (więcej informacji można znaleźć w Vademecum lub na stronie internetowej Synodu: Synod 2021 – 2023).

– Opracowanie metod uzyskiwania wkładu z procesu konsultacji w całej diecezji i komunikowanie tego procesu parafiom, grupom diecezjalnym, wspólnotom zakonnym i ruchom, angażując jak najszersze możliwe uczestnictwo. Może to obejmować:

– Zasugerowanie, aby parafie/wspólnoty wyznaczyły własną osobę kontaktową/zespół do przeprowadzenia konsultacji.
– Zasugerowanie, aby parafie/wspólnoty przeprowadziły jedno, dwa lub więcej spotkań konsultacyjnych z ludźmi w społeczności lokalnej. Parafie/grupy mogą chcieć zorganizować specjalne konsultacje dla pewnych grup (na przykład dla nastolatków, młodych dorosłych, małżeństw, migrantów i uchodźców, osób mniej aktywnych w wierze oraz tych, którzy doświadczają ubóstwa i marginalizacji).
– Zasugerowanie, aby parafie znalazły sposób na dokonanie syntezy lub sporządzenie notatek z każdej konsultacji/rozmowy (albo z pomocą sekretarki/protokolanta, poprzez nagrywanie spotkania w formie elektronicznej, poprzez udostępnienie notatek online przez uczestników lub moderatorów, albo w inny sposób).
– Ustalenie konkretnego terminu oraz procesu/środków, za pomocą których wszystkie uwagi zostaną przesłane do diecezjalnej osoby kontaktowej/osób kontaktowych/zespołu.
– Zachęcanie do spotkań po zakończeniu procesu konsultacji z tymi, którzy w nich uczestniczyli oraz z innymi osobami, aby podzielić się tym, co zostało zrobione w następstwie otrzymanych uwag oraz aby rozeznać kolejne kroki w celu zintegrowania ducha i stylu synodalności na poziomie lokalnym.

– Regularne informowanie każdej parafii/wspólnoty w trakcie trwania fazy konsultacji, zapewniając wsparcie, zachętę, towarzyszenie i ponawiając wdzięczność podczas tej drogi.

– Zbieranie syntez/wkładów/spostrzeżeń z konsultacji lokalnych w odpowiednim czasie.

– Nadzorowanie organizacji diecezjalnego zebrania presynodalnego (zob. aneks C).

– Dokonanie analizy i syntezy zebranego wkładu, opracowując jedną zwięzłą syntezę diecezjalną, liczącą maksymalnie dziesięć stron, która następnie zostanie przekazana konferencji episkopatu w wyznaczonym terminie. Synteza ta powinna zostać opracowana przez zespół pracujący z diecezjalną osobą kontaktową

– (osobami kontaktowymi), we współpracy z biskupem i/lub osobą przez niego wyznaczoną (zob. aneks D).

– Syntezę diecezjalną należy przesłać do konferencji episkopatu w odpowiednim czasie.

Diecezjalna(e) osoba(y) kontaktowa(e) i zespół powinny charakteryzować się następującymi cechami:

– Osoba dojrzała duchowo, o żywej wierze.
– Naturalny współpracownik.
– Skutecznie porozumiewa się z innymi.
– Posiada umiejętność syntezy różnorodnych informacji.
– Posiada umiejętność dobrej interakcji z ludźmi z różnych środowisk kulturowych, pokoleniowych i kościelnych.
– Zna struktury i procesy diecezjalne.
– Ma wcześniejsze doświadczenie pracy w inicjatywach opartych na współpracy lub procesach synodalnych.
– Pokora w pracy ze współprowadzącym i/lub zespołem, dobroduszne otwarcie się na spostrzeżenia i dary innych, jak również próbowanie nowych sposobów postępowania.

Należy zaznaczyć, że diecezjalna osoba kontaktowa nie musi być osobą duchowną. Jeśli stosowany jest model współprzewodnictwa, bardzo się zaleca, aby współprzewodniczącymi byli mężczyzna i kobieta. Przynajmniej jedna z nich powinna być osobą świecką.

Zespół współpracujący z diecezjalną osobą kontaktową (osobami kontaktowymi) powinien odzwierciedlać różnorodność diecezji i obejmować kluczowych liderów diecezjalnych: kobiety i mężczyzn świeckich, duchownych i osoby konsekrowane, pochodzących z różnych kultur, pokoleń i środowisk, reprezentujących różne posługi i charyzmaty Kościoła, w szczególności duszpasterstwo młodzieży, rodzin, migrantów i uchodźców oraz ubogich. Byłoby pomocne, gdyby niektórzy członkowie zespołu pracowali wcześniej/ostatnio w lokalnych, diecezjalnych lub krajowych procesach synodalnych lub podobnych przedsięwzięciach.

* Uwaga: W Vademecum oraz we wszystkich towarzyszących mu aneksach i materiałach termin „diecezja” odnosi się do Kościołów lokalnych w ogólności i może być zastąpiony terminem eparchia, ordynariat lub nazwą jakiejkolwiek innej równoważnej instytucji kościelnej.

Aneks B

Propozycje wskazówek dotyczących organizacji synodalnego spotkania konsultacyjnego

Synodalne spotkania konsultacyjne mogą być organizowane przez różne grupy w parafii lub przez zebranie różnych osób z różnych parafii. Inne organizmy diecezjalne lub organizacje religijne i świeckie mogą również współpracować w organizowaniu spotkań konsultacyjnych. Poniżej przedstawiamy ogólny zarys kroków, które można podjąć.

1. Można utworzyć zespół organizacyjny, który zaplanuje i przeprowadzi proces konsultacji i spotkania na poziomie lokalnym, w tym rozezna, w jaki sposób dotrzeć do ludzi i jakie są najodpowiedniejsze metody wspierania dialogu i uczestnictwa w autentycznym doświadczeniu synodalnym.

2. Do uczestnictwa można zachęcać poprzez ogłoszenia parafialne, media społecznościowe, listy itp. Z pomocą lokalnych społeczności, jak również instytucji kościelnych, takich jak szkoły i ośrodki społeczne, można podjąć szczególny wysiłek w celu identyfikacji i dotarcia do tych, którzy od pewnego czasu nie utrzymują regularnych kontaktów ze wspólnotą kościelną. Należy zadbać o zaangażowanie tych, którzy są wykluczeni lub których głosy często nie są brane pod uwagę.

3. W idealnej sytuacji wśród uczestników powinny znaleźć się osoby z różnych wspólnot, o różnych doświadczeniach, kulturach, w różnym wieku i o różnych stylach życia. Liczebność grupy może zależeć od dostępności miejsca i dogodnych okoliczności.

4. Na około 2-3 tygodnie przed spotkaniem należy rozesłać do wszystkich uczestników materiały przygotowawcze do modlitwy i refleksji. Mogą one zawierać krótką lekturę na temat synodalności, główne pytanie (pytania) do refleksji oraz sugerowane sposoby modlitwy i rozeznawania w odniesieniu do tych pytań, w tym zalecane fragmenty Pisma Świętego. Uczestnicy powinni być również poinformowani o metodzie, która zostanie zastosowana podczas spotkania synodalnego. Powinni zarezerwować sobie czas na osobiste przygotowanie z wykorzystaniem wszystkich tych materiałów, gdyż jest to kluczowe dla owocnego dialogu.

5. Główne pytania do refleksji powinny być istotne i krótkie. Często lepiej jest mieć mniej pytań, które można bardziej zgłębić, niż wiele pytań, które byłyby potraktowane powierzchownie. Niniejszy Synod stawia następujące fundamentalne pytanie: Kościół synodalny, głosząc Ewangelię, „podąża razem”. Jak owo „podążanie razem” realizuje się dzisiaj w waszym Kościele lokalnym? Do podjęcia jakich kroków zaprasza nas Duch Święty, abyśmy wzrastali w naszym „podążaniu razem”? (DP, 26).

Odpowiadając na to pytanie, jesteśmy zaproszeni do:

– przypomnienia sobie naszych doświadczeń: Jakie doświadczenia z naszego lokalnego Kościoła przywołuje na myśl to pytanie?

– ponownego odczytania tych doświadczeń w sposób bardziej pogłębiony: Jakie radości wywołały? Jakie trudności i przeszkody napotkały? Jakie rany wydobyły na światło dzienne? Jakie wzbudziły przemyślenia?
– zebranie owoców, by się nimi podzielić: Gdzie w tych doświadczeniach rozbrzmiewa głos Ducha Świętego? O co Duch Święty nas prosi? Jakie są punkty, które należy potwierdzić, jakie są perspektywy zmian, jakie kroki należy podjąć? Gdzie dostrzegamy zgodność? Jakie drogi otwierają się dla naszego Kościoła lokalnego?

Bardzo często owocną dla uczestników okazuje się refleksja nad dotychczasową drogą ich wspólnoty lokalnej. Jaka była historia życia wiary wspólnoty? W jaki sposób wspólnota doszła do miejsca, w którym jest teraz? W jaki sposób Bóg był w niej obecny? Wspólne wspominanie przeszłości często pomaga budować wspólnotę i wskazywać jej drogę ku przyszłości.

Aby pomóc ludziom w pełniejszym zgłębieniu tego fundamentalnego pytania, opracowano dziesięć tematów, aby podkreślić istotne aspekty „przeżywanej synodalności” (DP, 30). Pytania towarzyszące każdemu z dziesięciu tematów mogą być wykorzystane jako punkt wyjścia lub pomocna wskazówka do wzbogacenia konsultacji. Pytania te można znaleźć w części 5 Vademecum, a ich bardziej szczegółowa wersja jest dostępna w materiałach towarzyszących na stronie internetowej Synodu [https://www.synod.va/en.html].

6. Należy zadbać o wystarczającą liczbę moderatorów grup, stosownie do wybranej metody i formatu zgromadzenia konsultacyjnego oraz o ich odpowiednie przygotowanie do prowadzenia procesu. Należy również określić zespół osób, który przygotuje syntezę konsultacji.

7. Podczas spotkania modlitwa wspólnotowa i liturgia będą odgrywać istotną rolę. Słuchanie siebie nawzajem jest ugruntowane w słuchaniu Słowa Bożego i Ducha Świętego. Głębokie formy modlitwy mogą być wykorzystane, aby prosić Boga o prowadzenie i inspirację oraz pozwolić Mu pogłębić naszą komunię między sobą. Liturgia i wspólne rozważanie Pisma Świętego mogą być bardzo pomocnymi środkami w tym względzie.

8. Można zastosować odpowiednią metodę dialogu w grupie, która będzie zgodna z zasadami synodalności. Na przykład, metoda Rozmowy Duchowej promuje aktywne uczestnictwo, uważne słuchanie, refleksyjne mówienie i rozeznawanie duchowe. Uczestnicy tworzą małe grupy składające się z około 6-7 osób z różnych środowisk. Metoda ta zajmuje co najmniej godzinę i składa się z trzech rund. W pierwszej rundzie każdy po kolei dzieli się owocami swojej modlitwy w odniesieniu do pytań i refleksji, które zostały wcześniej rozdane (zob. nr 5 niniejszego aneksu). W tej rundzie nie ma dyskusji, a wszyscy uczestnicy po prostu słuchają w skupieniu każdej osoby i zwracają uwagę na to, jak Duch Święty działa w nich samych, w osobie mówiącej i w całej grupie. Po tym następuje czas ciszy, aby zanotować swoje wewnętrzne poruszenia. W drugiej rundzie uczestnicy dzielą się tym, co najbardziej uderzyło ich w pierwszej rundzie i co poruszyło ich w czasie ciszy. Może pojawić się również dialog, przy zachowaniu tej samej duchowej uważności. Ponownie po tym następuje czas ciszy. Wreszcie w trzeciej rundzie uczestnicy zastanawiają się nad tym, co wydaje się mieć oddźwięk w rozmowie i co ich najbardziej poruszyło. Odnotowuje się również nowe spostrzeżenia, a także nierozwiązane kwestie. Spontaniczne modlitwy wdzięczności mogą zakończyć rozmowę. Zazwyczaj każda mała grupa będzie miała moderatora i osobę sporządzającą notatki. (Szczegółowy opis tego procesu znajduje się na stronie internetowej Synodu: https://www.synod.va/en.html).

9. Po zakończeniu dialogu w grupie, uczestnicy powinni podsumować i podzielić się swoimi doświadczeniami z tego procesu w swojej małej grupie. Jak wyglądało ich doświadczenie? Jakie były wzloty i upadki? Jakie nowe i odświeżające spostrzeżenia mogli odkryć? Czego nauczyli się o synodalnym sposobie postępowania? W jaki sposób Bóg był obecny i działał w trakcie ich wspólnego czasu?

10. Uczestnicy powinni następnie zdecydować, jakie informacje zwrotne chcą przekazać zespołowi organizacyjnemu/pomocniczemu. Pytania przewodnie do syntezy diecezjalnej, przedstawione w części 4 Vademecum, mogą być wykorzystane jako podstawa do przekazania informacji zwrotnej na poziomie lokalnym (zob. także Aneks D).

11. Następnie wszyscy uczestnicy mogą się zebrać, aby zakończyć spotkanie. Jeden przedstawiciel z każdej małej grupy może krótko opowiedzieć o doświadczeniach grupy. Uczestnicy powinni zostać poinformowani o kolejnym etapie procesu synodalnego, tak aby wiedzieli, w jaki sposób ich wkład przyczyni się do odpowiedzi całego Kościoła. Zaleca się, aby zgromadzenie zakończyło się modlitwą lub pieśnią dziękczynną.

12. Po zakończeniu spotkania, członkowie zespołu organizującego/pomocniczego mogą spotkać się w celu podsumowania całego doświadczenia i przygotowania syntezy na podstawie informacji zwrotnych przekazanych przez wszystkie małe grupy. Następnie mogą przekazać syntezę do diecezjalnej osoby kontaktowej (osób kontaktowych).

13. Jeśli ludzie nie mogą uczestniczyć w spotkaniu osobiście lub online, należy podjąć wysiłki, aby dotrzeć do nich za pomocą wiadomości tekstowych, rozmów telefonicznych, radia lub innych odpowiednich środków. Ważne jest, abyśmy starali się jak najlepiej wsłuchać w głos każdego, a zwłaszcza tych, którzy są marginalizowani.

Więcej materiałów można znaleźć na stronie internetowej Synodu [Synod 2021 – 2023].

Aneks C

Diecezjalne zebranie presynodalne

Każdy Kościół lokalny kończy etap diecezjalny Diecezjalnym Zebraniem Presynodalnym. Spotkanie to jest okazją dla różnych członków diecezji do wspólnej celebracji liturgicznej, wspólnej modlitwy, refleksji nad doświadczeniem procesu synodalnego w diecezji, wysłuchania informacji zwrotnych, które wypłynęły z synodalnych spotkań konsultacyjnych w całej diecezji, dialogu na temat aktualnej rzeczywistości Kościoła lokalnego i znaków czasu oraz rozeznania wezwania Ducha Świętego dla diecezji na drodze synodalności. Podczas gdy znaczna część procesu konsultacyjnego w fazie diecezjalnej mogła mieć miejsce w konkretnych wspólnotach Kościoła lokalnego, takich jak parafie, duszpasterstwa i inne grupy kościelne, celem Diecezjalnego Zebrania Presynodalnego jest zgromadzenie reprezentatywnego przekroju całej diecezji, włączając w to grupy mniejszościowe i osoby z peryferii oraz umożliwienie uczestnikom wspólnej modlitwy, słuchania, refleksji i rozeznawania. Po tym spotkaniu, wyniki Diecezjalnego Zebrania Presynodalnego powinny zostać włączone jako część syntezy diecezjalnej wraz z informacjami zwrotnymi, które pojawiły się podczas synodalnych spotkań konsultacyjnych w całej diecezji. (Więcej informacji na temat syntezy diecezjalnej znajduje się w Aneksie D).

ZADANIA

a. Zwieńczenie miesięcy diecezjalnej fazy konsultacji synodalnych z Ludem Bożym.
b. Celebrowanie i refleksja nad wyłaniającymi się rzeczywistościami i doświadczeniami diecezjalnej drogi wspólnego podążania po synodalnej ścieżce.
c. Uwypuklenie głównych tematów konsultacji diecezjalnych z wybraną grupą przedstawicieli różnych wspólnot diecezji.
d. Zaangażowanie członków różnych wspólnot (parafii, duszpasterstw, ruchów, szkół, duchowieństwa, wspólnot religijnych, osób zmarginalizowanych, młodych ludzi, grup kulturowych itp.) w refleksję nad doświadczeniem i odpowiedziami procesu konsultacji, w perspektywie syntezy diecezjalnej na podstawie informacji zwrotnych otrzymanych z całej diecezji.
e. Wsłuchiwanie się w to, co Bóg mówi przez mieszkańców diecezji, aby rozeznać Jego wolę dla Kościoła lokalnego i drogi, na którą zaprasza Kościół w diecezji – w kierunku głębszej komunii, pełniejszego uczestnictwa i bardziej owocnej misji.
f. Wydobycie dobrych praktyk, dróg synodalnych oraz nowego rozmachu i żywotności w kierunku bycia bardziej synodalnym Kościołem podążającym razem, wzajemnego słuchania i współodpowiedzialności.
g. Opracowanie diecezjalnej syntezy, która przekaże to, co było udziałem Ludu Bożego podczas procesu konsultacji w diecezji, jako wkład w obecny proces synodalny całego Kościoła.

UCZESTNICY

Członkowie tego spotkania synodalnego zależą od lokalnej sytuacji diecezji. Diecezje mogą dostosować te wskazówki do wielkości populacji, odległości geograficznych, dostępnych środków, zaplecza kulturowego ludzi itp. W idealnym przypadku w skład członków powinni wchodzić:

– Biskup diecezjalny, Biskupi pomocniczy oraz Diecezjalna Osoba Kontaktowa (Osoby Kontaktowe)/Zespół

– Osoby, których głos jest często niewystarczająco słyszalny, np. osoby doświadczające ubóstwa, osoby starsze, grupy mniejszościowe, osoby odizolowane, osoby niepełnosprawne, migranci, uchodźcy, społeczności tubylcze itp.

– Liderzy świeccy (mężczyźni, kobiety, młodzież z różnych duszpasterstw i organizmów diecezjalnych)

– Inne osoby świeckie (mężczyźni, kobiety i młodzi ludzie zaproszeni z parafii i innych organizacji kościelnych)

– Duchowieństwo (księża diecezjalni, zakonni, diakoni itd.)

– Członkowie Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego (odzwierciedlających różnorodność charyzmatów) oraz kierownictwo instytucji apostolskich i charytatywnych

– Zainteresowani delegaci ekumeniczni i międzyreligijni (oraz inni, którzy nie są katolikami, ale mogą wnieść pomocne perspektywy dla Kościoła)

– Osoby posiadające specjalistyczne umiejętności potrzebne do przeprowadzenia spotkania, w tym moderatorzy i eksperci pastoralni lub teologiczni w dziedzinie eklezjologii

PORZĄDEK I FORMA DIECEZJALNEGO ZEBRANIA PRESYNODALNEGO

Porządek obrad tego spotkania zakłada celebrację dotychczasowego podążania synodalnego w diecezji, refleksję nad informacjami zwrotnymi otrzymanymi w procesie konsultacji w całej diecezji oraz dążenie do wypracowania syntezy diecezjalnej, która reprezentuje owoce słuchania i rozeznawania Ludu Bożego w diecezji. Ta diecezjalna synteza będzie wkładem diecezji przesłanym do konferencji episkopatu.

Forma tego spotkania byłaby kształtowana w rozeznaniu z Biskupem i Diecezjalną Osobą Kontaktową (Osobami Kontaktowymi)/Zespołem, aby najskuteczniej realizować cele wymienione powyżej w kontekście diecezji (zob. stronę internetową Synodu: https://www.synod.va/en.html po więcej sugestii i materiałów). Zaleca się bardzo, aby etap diecezjalny zakończył się celebracją liturgiczną, dziękczynieniem Bogu za to, co zostało przeżyte i wezwaniem Ducha Świętego z prośbą o prowadzenie w dalszej drodze. Sposób realizacji pozostałych elementów spotkania może być ustalony przez każdą diecezję. Diecezjalna osoba (osoby) do kontaktu byłaby odpowiedzialna za zebranie wszystkich informacji zwrotnych otrzymanych w procesie konsultacji w całej diecezji. Informacje zwrotne mogą być przedstawione uczestnikom podczas spotkania, które zakończy etap diecezjalny.

MOŻLIWOŚĆ PRZEPROWADZANIA SPOTKAŃ SYNODALNYCH ONLINE LUB HYBRYDOWYCH (E-SYNODALNE SPOTKANIA)

Może okazać się konieczne lub pomocne zorganizowanie spotkań online lub hybrydowych, albo w ramach lokalnych sesji konsultacyjnych, albo podczas diecezjalnej celebracji, która wieńczy proces w całej diecezji. Spotkania online lub połączenie spotkań osobistych i online może być skuteczną opcją, szczególnie w trakcie pandemii COVID-19. Szczególną uwagę należy zwrócić na to, aby zapewnić by te spotkania online lub hybrydowe odbywały się w duchu modlitwy, komunii i uważnego słuchania siebie nawzajem oraz Ducha Świętego. Pomocnicy lub moderatorzy powinni zadbać o to, aby wszyscy uczestnicy mogli wnieść swój wkład i aby ich głos był słyszalny, także ci, którzy nie czują się komfortowo lub są mniej zaznajomieni z technologią.

ROLA MŁODYCH W SPOTKANIACH ONLINE LUB HYBRYDOWYCH (E-SYNODALNE SPOTKANIA)

Zachęcamy diecezje do zaangażowania młodych ludzi w planowanie i realizację tych spotkań synodalnych online, poszukując kreatywnych sposobów uczynienia ich dostępnymi i przyjaznymi dla wszystkich uczestników, mając na uwadze odmienne potrzeby różnych grup wiekowych.

Narzędzia takie jak media społecznościowe, platformy wirtualne i technologie interaktywne mogą być bardzo użyteczne w docieraniu do większej liczby osób i zbieraniu odpowiedzi, które mogą być przekazane diecezjalnej osobie kontaktowej (osobom kontaktowym)/zespołowi. Młodzi ludzie mogą odegrać kluczową rolę, wnosząc twórczy i skuteczny wkład w te wysiłki.

Aneks D

Przygotowanie syntezy diecezjalnej

Synteza diecezjalna zawiera główne owoce rozeznania całego Ludu Bożego w całej diecezji. Zaleca się, aby została ona ujęta w dokumencie pisemnym o objętości do dziesięciu stron. Inne materiały, takie jak zdjęcia, filmy wideo, opowiadania, wypowiedzi artystyczne i osobiste świadectwa mogą być dostarczone jako załączniki, o ile pomogą wydobyć doświadczenie i wkład uczestników.

Synteza diecezjalna powinna odzwierciedlać różnorodność wyrażonych poglądów i opinii, a także zwracać szczególną uwagę na przeżyte doświadczenia uczestników, zarówno pozytywne, jak i negatywne. Synteza powinna być wierna głosom ludzi i temu, co wyłoniło się z ich rozeznania i dialogu, niż być serią uogólnionych lub doktrynalnie poprawnych stwierdzeń. Punkty widzenia, które są sprzeczne ze sobą, nie muszą być pomijane, ale mogą być uznane i określone jako takie. Poglądy nie powinny być wykluczane tylko dlatego, że zostały wyrażone przez niewielką mniejszość uczestników. Rzeczywiście, czasami perspektywa tego, co można by nazwać „raportem mniejszości”, może być proroczym świadectwem tego, co Bóg chce powiedzieć Kościołowi.

Treść syntezy można uporządkować według następujących pytań, które mają charakter sugestii. Chodzi o to, aby trafnie przekazać różnorakie owoce, spostrzeżenia, radości i wyzwania doświadczenia synodalnego i rozeznania wśród mieszkańców diecezji:

– W odniesieniu do procesu konsultacji, jakie były główne kroki podjęte w diecezji? Jakie były główne pytania, które postawiono? Co zrobiono, aby zaangażować jak największą liczbę uczestników i dotrzeć do peryferii? Jaki w przybliżeniu procent mieszkańców diecezji uczestniczył w ten czy inny sposób? Czy były jakieś grupy osób, których uczestnictwo było szczególnie godne uwagi? Czy były jakieś szczególne grupy osób, które z jakichś powodów nie uczestniczyły w procesie konsultacji?

– Co było najbardziej znaczące w całym doświadczeniu konsultacji? Jakie były jego mocne i słabe punkty, czy też pociechy i smutki? Jakie dyspozycje, postawy lub uczucia były godne uwagi? Jakie napięcia lub nieporozumienia pojawiły się w trakcie procesu słuchania? Jakie tematy lub kwestie wywołały zróżnicowane punkty widzenia? Nade wszystko, jakie owoce Duch Święty przyniósł przez to doświadczenie?

– Co z informacji zwrotnych ze spotkań lokalnych było szczególnie znaczące, zaskakujące lub nieoczekiwane? Jakie nowe perspektywy lub nowe horyzonty się otworzyły? Które konkretne historie lub doświadczenia z życia były szczególnie poruszające i dlaczego? Które punkty widzenia wydają się mieć silny oddźwięk? Które punkty widzenia zostały wspomniane w mniejszym stopniu, ale są interesujące i godne uwagi?

– Ogólnie, co Duch Święty wskazywał wspólnocie by zobaczyła w odniesieniu do obecnej rzeczywistości synodalności w Kościele lokalnym, włączając w to obecne światła i cienie? Co uczestnicy mieli do powiedzenia na temat obszarów, w których Kościół potrzebuje uzdrowienia i nawrócenia w swoim życiu duchowym, kulturze, postawach, strukturach, praktykach duszpasterskich, relacjach i misyjnym zasięgu?

– W jaki sposób Duch Święty zaprasza Kościół lokalny do wzrastania w synodalności? Jakie marzenia, pragnienia i aspiracje w stosunku do Kościoła zostały wyrażone przez uczestników? W oparciu o ich opinie, jakie kroki diecezja czuje się wezwana do podjęcia, aby stać się bardziej synodalną? Jakie są kolejne kroki naprzód dla naszej diecezji na drodze synodalności, w komunii z całym Kościołem?

– Jaki(e) obraz(y) kulturowy(e) wyraża(ją) nasze doświadczenie(a) synodalności?

Zaleca się, aby synteza została przygotowana przez mały zespół osób, a nie przez duże zgromadzenie. Zespół ten będzie wykonywał swoje zadanie we współpracy z Biskupem diecezjalnym i Diecezjalną Osobą Kontaktową (Osobami Kontaktowymi). Powinni oni czytać wszystkie nadesłane zgłoszenia w duchu modlitwy. Same spotkania zespołu powinny mieć charakter synodalny i duchowego rozeznawania, wsłuchując się pod przewodnictwem Ducha Świętego w żywy głos Ludu Bożego w całej diecezji.

Każda diecezja może zdecydować się na przygotowanie syntezy albo przed, albo po Diecezjalnym Zebraniu Presynodalnym, o ile owoce tego spotkania zostaną włączone także do syntezy diecezjalnej. Na ile jest to możliwe, każdy powinien mieć poczucie, że jego głos jest reprezentowany w syntezie. Jako model przejrzystości skład zespołu redakcyjnego, jak również proces syntezy informacji zwrotnych, można podać do wiadomości wszystkich. Zdecydowanie zaleca się, aby synteza została upubliczniona po jej opracowaniu jako punkt odniesienia w podążaniu diecezji drogą synodalności. Na ile to możliwe, można dać Ludowi Bożemu możliwość przejrzenia i ustosunkowania się do treści syntezy diecezjalnej, zanim zostanie ona oficjalnie przesłana do konferencji episkopatu.
[1] Oryginalna wersja Adsumus Sancte Spiritus jest dostępna na stronie internetowej Synodu: https://www.synod.va/en.html

[2] FRANCISZEK, List do Ludu Bożego (20 sierpnia 2018 rok).

[3] FRANCISZEK, Przemówienie Papieża Franciszka podczas uroczystości upamiętniającej 50. rocznicę ustanowienia Synodu Biskupów (17 października 2015 rok).

[4] FRANCISZEK, Przemówienie Papieża Franciszka podczas uroczystości upamiętniającej 50. rocznicę ustanowienia Synodu Biskupów (17 października 2015 rok).

Tłumaczenie z oryginału angielskiego:
Biuro ds. komunikacji zagranicznej Konferencji Episkopatu Polski