Biskupi rzymskokatoliccy Ukrainy: chylimy głowy przed naszymi obrońcami

 Chylimy głowy przed obrońcami naszej ojczyzny – napisali ukraińscy biskupi rzymskokatoliccy w orędziu na 30-lecie niepodległości kraju, co nastąpiło 24 sierpnia 1991. Podkreślili, że to, co się wtedy wydarzyło, było uwieńczeniem długiego procesu dziejowego, tworzenia państwowości, której początki sięgają książęcych czasów Rusi Kijowskiej.

Ale byłoby wielkim uproszczeniem i niesprawiedliwością twierdzenie, z tej pięknej okazji świętowania – z pomocą Bożą – 30. rocznicy niepodległości, jakoby Ukraina liczyła zaledwie 30 lat. Dzień 24 sierpnia 1991 był jedynie uwieńczeniem długiego procesu historycznego i tworzenia państwowości ukraińskiej, którego początki sięgają książęcych czasów Rusi Kijowskiej, „zanurzone w chrzcielnicy Chrztu Świętego, który przyjął święty Włodzimierz Wielki” – przypomnieli hierarchowie łacińscy.

Za bardzo ważny i zobowiązujący uznali fakt, iż „Państwo Ukraińskie jest budowlą wzniesioną na Słowie Ewangelii, na wodach chrztu i na kulturze chrześcijańskiej”, jak również stwierdzenie z preambuły do konstytucji Ukrainy o „odpowiedzialności przed Bogiem, własnym sumieniem oraz przed poprzednimi, obecnym i przyszłymi pokoleniami”.

Autorzy orędzia podkreślili, że właśnie przez pryzmat tych określeń należy rozumieć zarówno cały tekst Ustawy Zasadniczej, jak i fakt, że głowa państwa, obejmując swój urząd, składa przysięgę na Ewangeliarz Peresopnicki [bogato zdobiony rękopis XVI-wieczny, zawierający staroruski przekład Ewangelii z języka cerkiewnosłowiańskiego, stanowiący skarb narodowy Ukrainy – KAI]. „Jakże zobowiązujące są dla nas obietnice chrzcielne, w których wyrzekliśmy się zła i wyznaliśmy wiarę w Boga!” – stwierdzili ukraińscy biskupi katoliccy.

Przechodząc następnie do „wielkich rzeczy, jakie uczynił nam Wszechmocny”, wymienili odnowienie niepodległości i tożsamości jako państwa europejskiego „po dziesięcioleciach totalitarnego reżymu komunistycznego”, a także ruchy społeczne: Rewolucje – na Granicie (w 1990), Pomarańczową (2004) i Godności (2013). Mimo że różne siły polityczne starały się wykorzystać te działania do własnych celów, to jednak „przez te wydarzenia przebijał głos Ukrainy: należymy do wspólnoty narodów europejskich” – przypomniano w dokumencie.

Bezwzględnie ważną sprawą Bożą było odrodzenie Kościoła katolickiego w niepodległej Ukrainie, którego dokonał właśnie w 1991 Ojciec Święty Jan Paweł II, odnawiając dawne diecezje na jej obszarze i mianując dla nich pierwszych biskupów. „Od tamtego czasu drzewo, które odnowił święty papież, rozrosło się nowymi gałęziami, jakimi są nowe diecezje [łącznie jest ich obecnie 7 – KAI], w których pracują setki kapłanów i osób konsekrowanych” – napisali biskupi.

Przypomnieli i podkreślili „proroczą, niezapomnianą i znaczącą dla Ukrainy wizytę św. Jana Pawła II w czerwcu 2001”. Zapytali retorycznie, czy „ktoś kiedykolwiek tak podniósł nasz kraj, jak uczynił to Najwyższy Kapłan, papież-Słowianin?”. Objął wówczas duchowo wszystkich Ukraińców: od Doniecka do Lwowa, od Charkowa do Odessy i Symferopola i zauważył, że przez całe wieki Ukraina „była uprzywilejowanym skrzyżowaniem różnych kultur, miejscem spotkania duchowego bogactwa Wschodu i Zachodu”. Wskazał wówczas ponadto, że „Ukraina ma wyraźne powołanie europejskie, co podkreślają także chrześcijańskie korzenie jej kultury”.

Obchodząc 30. rocznicę niezależności naszego państwa „nie możemy nie wspomnieć licznych jego synów i córek, którzy za cenę własnego życia nadal stoją w jego obronie” – napisali biskupi łacińscy. Wspominając o wojnie na wschodzie kraju, dodali: „Pochylamy swoje głowy z szacunkiem i modlitwą przed naszymi obrońcami, prosimy o życie wieczne dla wszystkich poległych, o pocieszenie dla ich rodzin i pokornie błagamy Boga o dar pokoju” – napisali biskupi.

Zwrócili uwagę, że „miłość i szacunek do ojczyzny oraz patriotyzm oznaczają wypełnienie czwartego przykazania Bożego: czcij ojca swego i matkę swoją”. Podkreślili, że przykazanie to dotyczy nie tylko rodziców, ale też innych członków rodziny, obowiązków uczniów wobec nauczycieli, pracowników względem pracodawców, obywateli wobec własnej ojczyzny oraz tych, którzy nią kierują i rządzą. „W tym doniosłym dniu i przez całe nasze życie wypełniajmy to przykazanie jak najgodniej, pamiętając o naszej historii, o naszym powołaniu i misji. A w tym wszystkim niech nam błogosławi Wszechmogący Bóg Ojciec, Syn i Duch Święty” – zakończyli swe przesłanie członkowie ukraińskiego episkopatu rzymskokatolickiego.