Inny nie znaczy wróg

... Epidemii w Polsce dzień 320. Ci, których rządowe rozporządzenia mające chronić nas przed epidemią zmusiły do zaprzestania działalności gospodarczej zaczynają się buntować. Nie dziwię się. Bez żadnego „ale”. Niektórzy przedsiębiorcy tracą albo już stracili dużo albo i wszystko. Rozumieli, gdy ilość zarażonych i tych w szpitalach rosła. Dziś jednak mocno już spadła. Średnia liczba zakażeń na 100 tys. osób w ciągu 7 dni  wynosi dziś 18,86. Przypomnę, w listopadzie dobijaliśmy do 70, a wedle zapowiedzi z tamtego czasu już przy wysokości tego wskaźnika poniżej 25 mieliśmy wracać do podziału na strefy czerwone i żółte. Spada też liczba hospitalizowanych z powodu covid. Rząd pozwala już nawet wrócić do szkół najmłodszym. Z obawy przed wzrostem zakażeń (ach ta brytyjska mutacja!) pozbawia jednak część obywateli jednego z podstawowych ludzkich praw: prawa do pracy i  do działalności gospodarczej. Tak wiem, „rząd się wyżywi” – jak mawiał dawno temu pewien członek zupełnie innego rządu. Budżetówka też. Część obszarów gospodarki niespecjalnie epidemię odczuwa inne – zyskują. Ale są tacy, którzy na tych obostrzeniach naprawdę tracą. I skoro tracą dla naszego wspólnego dobra, powinni otrzymać od wspólnoty sensowną rekompensatę, by mogli po epidemii dalej prowadzić swoje przedsięwzięcia. Nie jałmużnę. Są różne „tarcze”? Skoro mimo to są desperaci, którzy wolą narazić się na kary niż trwać w zamknięciu, to widać niezbyt skuteczne...

A najbardziej mnie złości, gdy czytam pełne zrozumienia dla tego przedłużania zamknięcia komentarze dziennikarzy. I tytuły, że „więcej zakażeń”, że „epidemia nie odpuszcza”, że szpitale pełne kowidowców, choć rzut oka na statystyki wystarczy, by widzieć, że jest zupełnie inaczej. Tylko trzeba widzieć więcej niż liczby z poprzedniego dnia... Smutne to, bo ja mało co pokazuje, że widzimy tylko to, co chcemy widzieć. Obiektywny ogląd spraw zastępują nam myślenie życzeniowe i lęki....