Pomieszanie z poplątaniem

Są rzeczywistości pewne, stałe, nienaruszalne. Niektórych rzeczy nie robi się na próbę. Pamiętam, jak o. Mirosław Pilśniak, pracujący od lat z młodymi przygotowującymi się do małżeństwa, zżymał się, gdy słyszał od nich w kancelarii: „Jesteśmy trochę zagubieni, nie wiemy, co mamy teraz załatwiać, bo my dopiero pierwszy raz…”. – Ten pozornie niewinny żarcik ma rozładować napięcie, ale on gdzieś w tle niesie w sobie coś bardzo groźnego, otwiera pewną furtkę – opowiadał dominikanin. – Strasznie się spinam, gdy słyszę to hasło. Dla nich rozwód jest po prostu jedną z opcji. Na wypadek gdyby „nie wyszło”. Oni dali sobie wmówić coś takiego, że jeśli małżeństwo się nie udaje, to pozostaje rozwód.

Ten relatywizm dotyka nie tylko zmian kulturowych, procesów społecznych, ale i medycyny, psychologii czy genetyki. Dziś rano przeczytałem: „Dzieci skarżące się, że żyją w »nie swoim ciele«, zbyt szybko diagnozuje się jako cierpiące na dysforię na tle tożsamości płciowej, podczas gdy psychiatryczna analiza pomija szereg innych czynników” – nie ma wątpliwości David Bell, znany brytyjski psychoanalityk i psychiatra, konsultant w Klinice Tavistock w Londynie i były prezydent Brytyjskiego Towarzystwa Psychoanalitycznego. „W efekcie coraz więcej młodych pacjentów kieruje się na zmianę płci, a przecież źródłami zaburzeń mogą być zupełnie inne czynniki i doświadczenia, takie choćby jak traumatyczne przeżycia czy autyzm. Liczba pacjentów kliniki GIDS wzrosła z 94 w 2010 roku do 2519 w roku 2018, a placówkę opuściło kilkudziesięciu pracowników zaniepokojonych tym, że nagminnie stosuje się w niej terapię hormonalną wobec dzieci, traktując »zmianę płci« jako panaceum na wszelkie zaburzenia natury psychicznej” – uzupełnia.

Bez barykad

„Nazywaj rzeczy po imieniu, a zmienią się w okamgnieniu” – śpiewał Adam Nowak z Raz, Dwa, Trzy. Potępiający, nazywający grzech po imieniu Stwórca nigdy nie przekreśla uwikłanego weń człowieka. Ta operacja wymaga chirurgicznej precyzji. Bóg, odrzucając grzech, kocha pogrążonego w nim człowieka.

– Mała siostra Magdalena nie odwracała się plecami do grzeszników, ludzi poszukujących, nie oceniała ich, nie krytykowała, nie wznosiła barykad. Była otwarta, z zaufaniem przyjmowała tych ludzi, pacyfikując przy okazji ich serca. Co wcale nie znaczyło, że nie nazywała zła po imieniu! Zresztą w naszych konstytucjach czytamy, że mamy opowiadać się po stronie prawdy ze sprawiedliwością, ale – uwaga — z pełną akceptacją człowieka – słyszałem przed dwoma miesiącami od Małych Sióstr Jezusa w Częstochowie.

„Jezus szedłby z nami” – czytałem na transparencie marszu środowisk LGBT w Katowicach. Pewnie i tak. Kocha człowieka. Zna jego zranienia i tęsknoty. Co wcale nie znaczy, że nie nazywałby rozwiązłości rozwiązłością, szyderstwa szyderstwem, a grzechu grzechem. Uwalniając osaczoną przez pobożnych, wypchniętą na środek placu prostytutkę, nie powiedział: „Nie masz grzechu. Wracaj do domu”. Powiedział: „Nie grzesz więcej”. A to nazwanie rzeczy po imieniu było uwalniające.