Pomieszanie z poplątaniem

Doprowadziły go one do skrajnych wyborów. – Pomieszanie równoważących się rzeczywistości to świat, w którym nie ma grzechu. Po moim nawróceniu odkryłem nie tylko Bożą miłość, ale i to, że jest na świecie grzech. I jest on straszny, prowadzący do śmierci. Kiedyś wydawało mi się, że to postmodernistyczne pomieszanie jest fundamentem. Po nawróceniu zobaczyłem, jak ważne jest rozdzielanie rzeczywistości zła i dobra i nazywanie ich po imieniu. Żyjemy w świecie, w którym polityczna poprawność nie pozwala nam nazywać zła po imieniu. Wstydzimy się nazywać grzech grzechem, bo a nuż ktoś poczuje się dotknięty. Zło pozostaje jednak złem niezależnie od barwnej, miłej naklejki. Genesis – pierwsza księga Biblii – to fundament cywilizacyjny, wskazówka, drogowskaz. I jednocześnie odpowiedź na pytania i bolączki współczesnego człowieka. To czysty zamysł Stwórcy, który rozdzielał światy. Z tym nazywaniem rzeczy po imieniu jest jak z wychowaniem dziecka (wiem coś o tym, bo mam w domu kilkoro). Dziecko potrzebuje nazwania rzeczywistości po imieniu: to jest dobre, a to złe – opowiada Maciek Sikorski. – Zobacz, jak często dzieci przy filmach chcą się upewnić: „Tato, a on jest dobry czy zły?”. Dla nich to oczywiste kryterium. Co robimy z ich czystym, niewinnym światem? Burzymy go na starcie, dając im do rączek obrzydliwe zabawki Monster High rodem z horroru, ubierając te maluchy w koszulki z trupimi czaszkami i już na starcie burząc granice między pięknem a brzydotą, dobrem a złem.

A jakie to ma znaczenie?

Żyjemy w świecie przemieszania, zlewania się wartości, pojęć. Wszechobecnego relatywizmu.

Ewangelizacja na rynku jednego z obleganych przez turystów letnisk. Młodzi ludzie rozdają ulotki zapraszające na spotkanie swojej wspólnoty. – Z jakiego Kościoła jesteście? – pytam (nie osądzam, nie atakuję, jestem po prostu ciekawy). – A jakie to ma znaczenie? – słyszę. Dla mnie ma. Spore.

To „a jakie to ma znaczenie?” stało się współczesną mantrą. Symbolem politycznej poprawności, rozmycia. Ostrego obrazu, który traci wyraźne kontury.

Tożsamość nie ma znaczenia? Od kiedy? Podcinający swe korzenie, chorujący na zanik pamięci Stary Kontynent popełnia zbiorowe samobójstwo. Pierre Manent, filozof związany z paryską Wyższą Szkołą Nauk Społecznych, nie owija w bawełnę: „Błąd Europy polega na tym, że odcięła się od swej przeszłości związanej z chrześcijaństwem i uznała, że każdy może dowolnie określać własną tożsamość. Ale podejmując taką decyzję, de facto podjęła inną – że tak naprawdę nie będzie istnieć”.

Rozdzielenie

Stwórca rozdzielał światy, rzeczywistości i nazywał je po imieniu. Postmodernizm, podając w wątpliwość wszelkie systemy wartości jako arbitralne i determinujące człowieka, zaraził nas wirusem relatywizmu. Pułapkę tę można przyrównać do sytuacji, gdy ktoś w sklepie z telewizorami próbuje oglądać kilka programów naraz. Młode pokolenie jest bombardowane tysiącami sprzecznych ze sobą informacji. W efekcie traci punkt odniesienia, a jego duchowy GPS głupieje. Zacierają się granice, nie istnieją trwałe, jednoznaczne zasady i wartości, a wszystko zależne jest od punktu widzenia i subiektywnego rozeznania. Czy młodzi wierzą jeszcze w istnienie jednej, niezmiennej prawdy? Nie – wynika jasno z sondaży. Choć ponad połowa polskich nastolatków twierdzi, że wiara jest dla nich ważna, jedynie jedna piąta wierzy w to, że istnieje prawda absolutna.

To biblijne „oddzielenie” jest niezwykle istotne. Namiot, w którym Izraelici spotykali się z Bogiem, był oddzielony – stał poza obozem.

– Pierwotnie przymiotnik „święty” (­qadosh) oznaczał coś, co zostało oddzielone, odseparowane. Bóg jest „oddzielony”, inny, zupełnie inny. Zapominając o tej prawdzie, moglibyśmy narazić się na niebezpieczeństwo przekroczenia Jego granicy – opowiada Johannes Hartl z Domu Modlitwy w Augsburgu.