Na mnie to spadło

W Piekarach czuję się ojcem
Diecezja katowicka przekształciła się w 1992 roku w archidiecezję, biskup katowicki stał się wówczas metropolitą. Abp Zimoń stara się o podkreślanie jedności z diecezjami gliwicką i opolską współtworzącymi metropolię katowicką. Ma też bardzo dobre kontakty z ewangelikami, których sporo żyje na Śląsku. Bez żadnego targowania się zwraca ewangelikom kościół w Siemianowicach, użytkowany przez 50 lat przez siostry wizytki. Śląsk – to wielki temat dla abp. Zimonia, może należałoby powiedzieć: jego miłość. Pochodzi z typowo śląskiej, górniczej rodziny. Lubi podkreślać specyfikę śląskiej pobożności, duszpasterstwa. W czym upatruje tę oryginalność? „Używanie niewielu słów, praktyczne wcielanie Ewangelii w życie rodzinne, w pracy, w parafii. Kilka prostych wartości – pracowitość, solidność, słowność, odpowiedzialność. I wiara, że ludzkiemu życiu nadaje sens sam Pan Bóg. To nie są wartości śląskie, to wartości, które przynosi chrześcijaństwo. Uniwersalne wartości w naszym lokalnym wydaniu”.
Symbolem śląskiej religijności jest sanktuarium w Piekarach Śląskich. Majowa pielgrzymka mężczyzn do Piekar jest dla katowickiego Arcybiskupa najważniejszym wydarzeniem roku. Po upadku komuny ta stanowa pielgrzymka nadal gromadzi tłumy i jest bez wątpienia fenomenem. Wzorem swojego poprzednika abp Zimoń wygłasza w Piekarach programowe przemówienia, w których porusza bieżące problemy społeczne (bezrobocie, kwestia pracy w niedzielę, rodzina). Istota przesłania, zarówno za komuny, jak i teraz, jest ta sama: Kościół towarzyszy człowiekowi, rozumie jego problemy, pokazuje nadzieję, umacnia dobro. „W Piekarach, stojąc wobec pielgrzymów, czuję się ojcem diecezji” – wyznał Arcybiskup przed ostatnią pielgrzymką. Do Piekar lubią przyjeżdżać politycy. Ci najważniejsi bywają krótko przedstawiani, ale nie zabierają głosu. Abp Damian nie dał się nigdy wciągnąć w jakieś polityczne rozgrywki. Reaguje, kiedy ludziom dzieje się krzywda (tragedie na kopalni, zawalenie się hali wystawowej, powódź). Organizuje zbiórki pieniężne, odwiedza rodziny dotknięte nieszczęściem. Od kilkunastu lat odprawia w Boże Narodzenie i w Wielkanoc Mszę św. w katowickim areszcie śledczym.

Wypoczywam na wizytacjach
Poświęcił ponad 100 nowych kościołów, erygował 60 parafii. Lubi wizytować parafie, spotykać się z grupami parafialnymi, zwłaszcza z nauczycielami i z młodzieżą. „Tam wypoczywam” – powtarza. Po jakiejś wizytacji opowiadał: „Jedna z kobiet powiedziała, że kiedy pojawia się ksiądz biskup wśród nas, pojawia się również radość. To było dla mnie niezwykłe”. Przez wiele lat abp Zimoń był szefem Komisji Duszpasterstwa Ogólnego Episkopatu. Odpowiadał za coroczne programy duszpasterskie. Bez jego życzliwości i zaufania do redakcji „Gościa Niedzielnego” nie byłoby tego pisma w takim kształcie, w jakim jest dziś. Nie brak mu dystansu do siebie, z upływam lat nabiera go jakby coraz więcej. „Wszystkim moim współpracownikom jestem wdzięczny za cierpliwość wobec mnie” – wyznaje. Kiedy pewien ksiądz żalił się: „Ksiądz Arcybiskup obiecał mi, że będzie u nas, i nie przyjechał”, usłyszał w odpowiedzi: „Ale chciałem być i dlatego obiecałem, a inni nawet nie obiecują”. Arcybiskup wspominał niedawno w katedrze, że krótko przed swoją nominacją biskupią był na pielgrzymce w Rzymie razem z bp. Dominem. „On wtedy poprosił mnie o modlitwę przy grobie św. Piotra o nowego biskupa katowickiego. Nie wiedziałem, czym się to skończy. No, teraz już powoli jest pora na taką modlitwę”. Czy jest szczęśliwy? „Nie stawiam sobie takiego pytania. Ale gdybym miał dziś raz jeszcze wybierać – wybrałbym to samo życie. I nie dlatego, że się dobrze czuję. Czasami czuję się fatalnie. Dla mnie najważniejsza jest pewność, że to, co robię, jest wolą Bożą. I to jest moje szczęście” – mówi.

Korzystałem m.in. z książki „Ciagle tonę i chwytam Jezusa”, Księgarnia św. Jacka. Katowice 2002