Katolickie Kościoły Wschodnie

  wikipedia (PD) Wizyta maronickiego patriarchy z biskupami w Rzymie (1906 r.) Kościół Maronicki

Kościół maronicki jest jedynym wschodnim Kościołem katolickim, który nie powstał w wyniku oddzielenia się części wiernych Kościoła wschodniego, ale który zawsze pozostawał w łączności z papieżem.

Nazwa Kościoła wiąże się z postacią mnicha Marona, żyjącego w drugiej połowie IV w. w górach Taurusu nad Orontesem, na terenach w dzisiejszej Syrii (obszar patriarchatu antiocheńskiego).

Maron był pustelnikiem i przewodnikiem duchowym. Do założonej przez niego wspólnoty wstąpiło podobno ok. 800 mnichów,  którzy pod jego kierownictwem rozpoczę­li chrystianizację kraju.

Po Soborze Chalcedońskim (451) klasztory maronitów stały się ośrodkami obrony doktryny chalcedońskiej i zwalczania monofizytyzmu. Na skutek prześladowań  maronici stopniowo przemieszczali się w góry Libanu, który odtąd miał się stać ich nową ojczyzną. Tym samym powstał Kościół odrębny od Patriarchatu Antiocheńskiego, ale pozostający w kręgu jego liturgii.

Do końca pierwszego tysiąclecia maronici pozostawali w łączności z Rzymem oraz z Konstantynopolem. Gdy w 1054 doszło do zerwania jedności między nimi, maronici początkowo próbowali zachować więź z obu patriarchatami.

Z Kościołem rzymskim i z narodami zachodnimi maronici zetknęli się bezpośrednio w okresie wypraw krzyżowych w XII w., kiedy powstało łacińskie królestwo Antiochii. W 1182 r. maronici formalnie potwierdzili swoją unię z Rzymem w obecności łacińskiego patriarchy Antiochii. W XV w. unię z Rzymem potwierdzili maronici na Cyprze.

W XIX w na skutek krwawych prześladowań ze strony Turków otomańskich, maronici  masowo emigrowali do Ameryki

Obecnie liczbę maronitów ocenia się na ok. 3,2 mln. Na czele Kościoła stoi patriarcha Antiochii i Całego Wschodu Maronitów (z siedzibą w Bkerke koło Bejrutu w Libanie). Licząca się i aktywna diaspora żyje też w Stanach Zjednoczonych Ameryki i w Kanadzie. Liczna jest też diaspora maro­nitów w Brazylii (eparchia w Sao Paolo) i w Argentynie (eparchia Buenos Aires). Misyjne ośrodki duszpasterskie dla maronitów istnieją też w Afryce (np. RPA, Wybrzeże Kości Słoniowej).

W liturgii Kościół maronicki zachowuje ryt antiocheński z pewnymi charakterystycznymi dla maronitów elementami (np. wyraźne piętno monas­tyczne). W sprawowaniu Eucharystii obok antiocheńskich anafor św. Jakuba Brata Pańskiego oraz Dwunastu Apostołów używa się też anafory św. Jana Marona oraz anafory św. Piotra.

Językiem liturgicznym pozostaje częściowo język syriacki (aramejski) oraz w coraz większym stopniu język arabski, którym maronici posługują się na co dzień. W Ameryce językiem liturgii jest angielski.