Katolickie Kościoły Wschodnie

  AUTOR / CC 3.0 Msza św. w kościele syro-malankarskim Syro-Malankarski Kościół Katolicki

Część chrześcijan malabarskich -  rytu wschodniosyryjskiego, czyli chaldej­skiego - w połowie XVII w., w wyniku polityki latynizacyjnej ich Kościoła prowa­dzonej przez Portugalczyków, zerwała z Rzymem i zwróciła się o komunię kościelną do patriar­chy Syryjskiego Kościoła Ortodoksyjnego (jakobickiego).

Patriarcha przyjął ich do jedności w r. 1665, żądając przyjęcia przez nich przedchalcedońskiej doktryny i rytu antiocheńskiego. Chrześcijan tych nazwano malankarczykami. Z ich kręgu wywodzą się też katolicy malankarscy.

W XVIII wśród chrześcijan tradycji syro-malankarskiej podjęto kilka prób nawiązania kontaktów z Rzymem - nie przyniosły one jednak trwałych rezultatów. Pod koniec XIX w. zrodziły się nowe dąże­nia na rzecz unii z Rzymem w duchu reformy i uporządkowania sytuacji w Kościele. Dążenie te przetrwały do początku wieku XX.

W 1926 r. biskupi Syro-Malankarskiego Kościoła Ortodok­syjnego rozpoczęli negocjacje zjednoczeniowe z Rzymem. Warunkiem, jaki stawiali była zgoda Rzymu na zachowanie bez zmian rytu antiocheńskiego oraz pozostanie biskupów na ich stolicach.

Rzym przychylił się ku tej propozycji, stawiając jako warunek złożenie przez bisku­pów wyznania wiary katolickiej oraz zastrzegając sobie weryfikację ważności ich chrztu, święceń kapłańskich i biskupich. Ostatecznie, gdy nadeszła odpowiedź Rzy­mu, tylko dwaj biskupi (Mar Iwanios i Mar Teofilos) byli gotowi na przystą­pienie do unii. Wraz z jednym kapłanem, jednym diakonem oraz jednym świe­ckim zostali oni przyjęci do Kościoła katolickiego 20 IX 1930 r.

W krótkim czasie do unii przystąpiły dwa zgromadzenia zakonne (męskie i żeńskie) „Na­śladowania Chrystusa", a nieco później do unii z Rzymem przystąpiło jeszcze dwóch biskupów, tym razem z jurysdykcji patriarchy syryjsko-ortodoksyjnego.

Cechą charakterystyczną Kościoła jest głębokie przywiązanie duszpasterzy i wiernych do swej tradycji duchowej i liturgicznej. Kościół zachowuje ryt antiocheń­ski, a językiem liturgicznym jest tradycyjnie język syriacki (w ograniczonym zakresie) oraz żywy język wiernych - malajalam.

W 1958 r. w Kościele podjęto inicjatywę zorganizowa­niachrześcijańskiego aśramu, otwartego na duchową spuściznę Indii i zarazem opartego na regule benedyktyńskiej.  Klasztor o nazwie Kurisumala Ashram (Góra Krzyża) stał się on centrum duchowych spotkań chrześcijan i hinduistów. Zachowując wiele tradycji monastycznych hinduskich (w ubiorze, odżywianiu się itp.) aśram Kurisumala pielęgnuje liturgię tradycji malankarskiej.

Katolicki  Kościół  Syro-Malankarski liczy aktualnie ok. 280 tys. wiernych. Posiada trzy eparchie, wszystkie w stanie Kerala. Na czele Kościoła stoi metropolita Triyandrum. Kościół obfituje w powołania kapłańskie i zakonne. W Kościele działają zgromadzenia (męskie i żeńskie) „Naśladowania Chrystu­sa", zgromadzenie żeńskie Córek Maryi oraz niewielka grupa zakonników i zakonnic obrządku łacińskiego.

Obok zwykłej pracy duszpasterskiej i wycho­wawczej kapłani i siostry zakonne Kościoła syro-malankarskiego prowadzą również działalność misyjną wśród niechrześcijan w innych regionach Indii.