Katolickie Kościoły Wschodnie

  AUTOR / CC 3.0 Wnętrze katolickiego kościoła syro-malabarskiego, Kerala (Płd. Indie) Syro-Malabarski Kościół Katolicki

Katolicy malabarscy są potomkami tzw. Chrześcijan św. Tomasza, których Portugalczycy spotkali na wybrzeżu Malabaru (Indie) w 1498 r. Pozostawali oni w łączności z Kościołem w Persji, uznając zarazem prymat Kościoła Rzymskiego. Portugalczycy, którzy nie uznali tradycji malabarskich, wprowadzili tradycje łacińskie, podporządkowując tamtejszych chrześcijan łacińskiemu arcybiskupowi Goa, Aleksemu Menezesowi.

W 1559 r. podczas synodu w Dżamper, zwołanego przez Menezesa, odwołano szereg tradycji malabarskich, wprowadzając elementy łacińskie tak w liturgii jak i dyscyplinie kościelnej. W wyniku tych zmian, doszło do licznych protestów ze strony malabarczyków, co doprowadziło do zerwania jedności z Rzymem w 1653 r.

Sytuację załagodzili karmelici, wysłani tam przez papieża Aleksandra VII w roku 1656. Unia została częściowo przywrócona w roku 1662, a karmelici pozostawali kolejnymi biskupami w Kościele syro-malabarskim do roku 1896, kiedy to Rzym utworzył trzy tam wikariaty apostolskie – Triczur, Ernakulam i Czanganaczeri. 

W 1923 r. Pius XI dokonał reorganizacji administracyjnej tworząc prowincję kościelną z siedzibą w Ernakulam. Po Soborze Watykańskim II powstały egzarchaty o charakterze misyjnym, przekształcone następnie w diecezje.

Katolicki Kościół Syro-Malabarski liczy obecnie ok. 3 mln wiernych, głównie w stanie Kerala, czyli na tradycyjnym Malabarze. Stolica arcybiskupstwa znajduje się w Ernakulam. Arcybiskupstwo obejmuje dwie metropolie za terenie Malabaru: Ernakulam – Angamaly (8 eparchii) i Czanganaczeri (4 eparchie). Na terenie Indii istnieje również 9 eparchii poza stanem Kerala.

Liturgia kościoła Syro-Malabarskiego wywodzi się z tradycji chaldejskiej. Językiem liturgicznym jest żywy język - malajalam. Pewne modlitwy i aklamacje zachowano w języku syriackim.  Poza Malabarem w użyciu jest też hindi