Święta nuda

Klara wyszła na niewielki balkonik. Trzymała w dłoniach puszkę z Najświętszym Sakramentem. Pod wzgórza Asyżu podchodziły wojska Saracenów. Blask bijący z Hostii miał zrobić na muzułmanach tak piorunujące wrażenie, że cofnęli się w popłochu i zaniechali plądrowania miasta. Na mnie biała Hostia nie robi piorunującego wrażenia. Adoruję ją od kilku minut w katowickim kościele oblatów, walcząc z rozproszeniami. Te dwie bramki Milito, znakomita gra Interu… Panie Jezu, przepraszam, już wracam do adoracji. Hm, a może naprawdę nie będzie w tym roku lata? Jak długo jeszcze będzie lało?

Adoracja: 24 h
Od 100 lat w klasztorze Klarysek od Wieczystej Adoracji w Kętach trwa modlitwa przed Najświętszym Sakramentem, 24 godziny na dobę. Każda z mniszek – duchowych sióstr Klary adoruje Jezusa przez godzinę dziennie, a co trzecią noc spędza dwie godziny w pogrążonej w ciemności kaplicy. To taka modlitewna sztafeta. – Nie jesteśmy, jak myśli wielu, specjalistkami od adoracji. Aż do samej śmierci będziemy się jej uczyły – uśmiechają się zza krat siostry Bonawentura i Rafaela. – To bez wątpienia najtrudniejsza forma modlitwy. Dlaczego? Bo wyzwala człowieka z koncentracji na sobie, z egoizmu. To bardzo bezinteresowna modlitwa. „Klasyka gatunku” jest taka: przychodzimy do Boga po to, by o coś prosić, pojęczeć, a od czasu do czasu podziękować. A tu? „Tracimy czas” w milczeniu. – I to jest właśnie najpiękniejsze! – słyszę zza krat. – Nie mamy litanii próśb. W czasie adoracji przestajemy być wreszcie pępkami świata. Jest Pan. To On stoi w centrum. Adoracja jest ogromnym wyzwaniem dla współczesnego człowieka, ale ktoś, kto zakosztował czym jest, nigdy z niej nie zrezygnuje.

Krew w Argentynie
Klęczę dalej w małej kaplicy. Starsi szepczą pod nosami modlitwy, zaciskając dłonie na różańcach, młodzi w ciszy wertują rozłożone na ławkach Biblie. Jeśli wyjdę teraz, zdążę jeszcze na 296. Zostanę jeszcze chwilę. Moje myśli wędrują aż do Argentyny. Wieczorem 18 sierpnia 1996 r. ks. Alejandro Pezeta kończył udzielać Komunii św. w kościele, w handlowej dzielnicy Buenos Aires, gdy nagle podeszła do niego poruszona kobieta. Ojcze – szepnęła – w tyle kościoła na świeczniku leży porzucona Hostia. Kapłan podszedł do świecznika. Sprofanowana Hostia była tak brudna, że nie mógł jej spożyć. Włożył ją do naczynia z wodą i zamknął w tabernakulum. Jakież było jego zdumienie, gdy zauważył po tygodniu, że opłatek zamienił się w krwistą substancję. Niezwłocznie zadzwonił do kard. Jorge Bergoglia, a ten zlecił wykonanie profesjonalnych fotografii. Na fotkach widać było, że Hostia zmieniła się w zakrwawione ciało i znacznie się powiększyła. Sprawę trzymano w wielkiej tajemnicy, a przemieniona Hostia leżała spokojnie w tabernakulum.

W 1999 roku kard. Bergoglio zadecydował: trzeba poddać ją naukowym badaniom. Substancję przesłano naukowcom z Nowego Jorku. By nie ułatwić im pracy, nie poinformowano ich o jej pochodzeniu. Znany nowojorski kardiolog i patolog medycyny sądowej dr Frederic Zugibe stwierdził: „To fragment mięśnia sercowego, znajdującego się w ścianie lewej komory serca, z okolicy zastawek. To mięsień odpowiedzialny za skurcze serca. Mięsień sercowy jest w stanie zapalnym, znajduje się w nim wiele białych ciałek. Wskazuje to na fakt, że serce żyło w chwili pobierania wycinka. Twierdzę, że serce żyło, gdyż białe ciałka obumierają poza żywym organizmem, potrzebują go, aby je ożywiał. Ich obecność wskazuje więc, że serce żyło w chwili pobierania próbki. Co więcej, te białe ciałka wniknęły w tkankę, co wskazuje na fakt, że to serce cierpiało – na przykład jak ktoś, kto był ciężko bity w okolicach klatki piersiowej”.

Gdy poinformowano kardiologa o pochodzeniu substancji, nie ukrywał zdumienia: „W jaki sposób konsekrowana Hostia mogła zmienić charakter i stać się ludzkim żyjącym ciałem i krwią, pozostanie dla nauki nierozwiązalną tajemnicą, która całkowicie przerasta jej kompetencje”. – Cuda eucharystyczne to ważne wydarzenia – podsumowuje s. Rafaela z Kęt. – Sama uroczystość Bożego Ciała jest owocem tego, że Pan potwierdził swą obecność w namacalny sposób. Z Hostii trzymanej w dłoniach wątpiącego kapłana zaczęła sączyć się krew. Myślę jednak, że Bogu bardziej zależy na naszej ufnej wierze, na zawierzeniu „w ciemno”. Mamy ograniczoną percepcję, nie ogarniemy Go naszymi zmysłami. To, że ślepi nie widzą, nie znaczy przecież, że słońce nie świeci! To, że nie odczuwam niczego nadzwyczajnego, klęcząc przed kawałkiem chleba, nie znaczy, że nie ma w nim Pana! Egzorcyści opowiadają, że demony nie mają najmniejszego problemu z tym, by wskazać, która Hostia jest konsekrowana.