Powołania w służbie Kościoła misyjnego

6. Od zawsze jest w Kościele niemało takich mężczyzn i kobiet, którzy – pociągnięci działaniem Ducha Świętego – decydują się żyć według Ewangelii w radykalny sposób, przyjmując śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Ta rzesza zakonników i sióstr zakonnych, przynależących do licznych Instytutów życia kontemplacyjnego i aktywnego, ma „do dziś bardzo ważny udział w ewangelizowaniu świata” (Ad gentes, 40). Poprzez modlitwę nieustanną i wspólnotową, osoby zakonne z klasztorów kontemplacyjnych wstawiają się nieustannie za całą ludzkość; natomiast osoby konsekrowane ze zgromadzeń czynnych – poprzez ich różnorodną formę aktywności charytatywnej – niosą wszystkim żywe świadectwo miłości i miłosierdzia Boga. Na temat misji apostołów naszych czasów Sługa Boży Paweł VI napisał: „Dzięki ich konsekracji zakonnej, są oni z definicji wolontariuszami zdolnymi do opuszczenia wszystkiego, aby pójść i głosić Ewangelię aż na krańce świata. Są pełni wyobraźni a ich apostolat często charakteryzuje się oryginalnością i genialnością, która zmusza do podziwu. Oni są hojni, gdyż spotykamy ich często na przyczółkach misji, gdzie podejmują największe ryzyko dla ich zdrowia, a nawet dla życia. Naprawdę Kościół wiele im zawdzięcza” (Evangelii nuntiandi, 69).

7. Aby Kościół mógł kontynuować misję powierzoną mu przez Chrystusa i aby nie zabrakło ewangelizatorów, których świat potrzebuje, konieczne jest to, by we wspólnotach chrześcijańskich nie zabrakło stałego wychowania do wiary, zarówno dzieci jak i ludzi dorosłych. Konieczne jest podtrzymywanie wśród wierzących aktywnego poczucia odpowiedzialności misyjnej oraz solidarności z narodami świata.

Dar wiary stanowi wezwanie dla wszystkich chrześcijan, aby współpracowali w dziele ewangelizacji. Taką świadomość należy umacniać poprzez nauczanie i katechizację, poprzez liturgię i stałą formację do modlitwy. Wzrasta ona także poprzez gościnność, miłość i towarzyszenie duchowe, poprzez medytację i odkrywanie specyficznego powołania, jak również poprzez planowanie takiego duszpasterstwa, którego integralną częścią jest wrażliwość na powołania.

8. Tylko na glebie dobrze kultywowanej w aspekcie duchowym, mogą zakwitnąć powołania do kapłaństwa służebnego i do życia konsekrowanego. Z pewnością te wspólnoty chrześcijańskie, które w intensywny sposób przeżywają wymiar misyjny tajemnicy Kościoła, nie będą nigdy kuszone, by zamykać się w samych sobie. Misja, jako świadectwo miłości Boga, staje się szczególnie owocna wtedy, gdy jest realizowana w sposób wspólnotowy, „aby świat uwierzył” (J 17, 21). Powołania to ten dar, który Kościół codziennie wyprasza u Ducha Świętego. Podobnie jak u swych początków, zebrana wokół Maryi Dziewicy, Królowej Apostołów, wspólnota Kościoła uczy się od Niej wypraszać u Pana nowych apostołów, którzy będą umieli przeżywać w sobie tę wiarę i tę miłość, jaka jest konieczna w pracy misyjnej.

9. Powierzam tę refleksję wszystkim wspólnotom Kościoła, aby uczyniły ją swoją i zwłaszcza aby potraktowały ją jako impuls do modlitwy oraz jako umocnienie dla tych, którzy z wiarą i ofiarnością angażują się na służbę powołań. Wychowawcom, katechistom i wszystkim, a zwłaszcza młodym i początkującym na drodze powołaniowej, przekazuję specjalne Błogosławieństwo Apostolskie.