Spotkanie wiary i nauki

Nauka jest gotowa wszystko kwestionować. To naraża ją na pokusę kwestionowania również transcendencji, na pokusę sklasyfikowania pojęć związanych z Bogiem i nadprzyrodzonością jako pozbawionych sensu i znaczenia, a co za tym idzie – na pokusę ich odrzucenia. Tak często nauka chciałaby samodzielnie i całkowicie zaspokoić pragnienie wiedzy... A przecież podejmuje ryzyko – ryzyko odkrycia, że oprócz kierunku istnieje i pierwotny zamysł, a tym samym, że słowa „celowość” nie można wymazać ze słownika. Że oprócz prawidłowości istnieją i ich zaburzenia. Że czasem należy zaufać tam, gdzie chciałoby się panować...

A wiara? Objawienie. Tradycja. Dogmaty... Wszystko to kojarzy się nam z niezmiennością, przywołuje fundamentalne prawdy i interpretacje, których nie godzi się kwestionować. A przecież – jak już stwierdziliśmy - właśnie to kwestionowanie nauka uważa za swe podstawowe prawo. Za swój obowiązek. Nauka stawia wierze wyzwanie – wkracza w ten fundamentalny obszar i każe zaryzykować koniecznością zrewidowania podstawowych twierdzeń.

I to żądanie jest żądaniem niewątpliwie stymulującym. Dojrzała wiara to nie tylko wiara nie obawiająca się oczyszczenia, ale i dążąca do niego. Wiara zgadzająca się na własną ewolucję, na pewne przemiany i przeobrażenia interpretacji - „żywe bowiem jest słowo Boże”, żywa jest i jego interpretacja. Wiara, która odważy się odpowiedzieć na wyzwanie nauki i podejmie ryzyko dialogu, może na tym jedynie skorzystać.