Dzieci z karabinami

Patrick ma 13 lat. Trzy lata temu partyzanci w Liberii wdarli się do jego domu. Zażądali, żeby ojciec Patricka wraz z synem przyłączył się do nich. – Mój ojciec odmówił. Wtedy obcięli mu głowę. Mnie uderzyli, związali i wzięli ze sobą. Zostałem żołnierzem – wspomina dziś.

Albert miał 15 lat, kiedy został partyzantem w Demokratycznej Republice Konga. – Przed bitwą dawali nam marihuanę. Kazali nam wykonywać egzekucje, żebyśmy się stali bardziej twardzi. Przyprowadzali nam też kobiety do zgwałcenia. Kto odmawiał, tego bili – mówi.

Fabienne, trzynastolatkę, porwano w Burundi. Była wykorzystywana seksualnie przez żołnierzy. – Nie wiem, ilu ich było, zmieniali się jeden po drugim – mówi. Fabienne nie chce o tym powiedzieć nic więcej. Chętnie natomiast opowiada, jak nauczyła się strzelać.

Abdul Rahman z Sierra Leone trafił do armii w wieku ośmiu lat. Porwano go ze szkoły. Na początek kazano mu zastrzelić człowieka. Kiedy odmówił, strzelili mu pod nogi. Zabijając po raz pierwszy, wybrał życie.

Byli zmuszani do zabijania i torturowania ludzi. Bito ich i otumaniano narkotykami. Czy mają szansę na powrót do normalnego życia?

Jedyna szansa na przeżycie

Nie wszyscy młodociani żołnierze są wcielani do wojska pod przymusem. Podczas wojny tysiące dzieci traci rodziny i pozostaje bez środków do życia. Przyłączenie się do jakiejś grupy partyzantów za miskę jedzenia dziennie jest dla nich jedyną szansą na przeżycie. Komendanci przyjmują ich chętnie. Wiedzą, że mogą liczyć na lojalność małych żołnierzy, dla których są najwyższymi autorytetami.

Często partyzanci na kontrolowanych przez siebie terenach organizują swoisty „pobór”. Chodzą od domu do domu i żądają oddania jednego dziecka. Pod tym warunkiem obiecują pozostawić resztę rodziny w spokoju. W przeciwnym wypadku zabijają wszystkich. Mały żołnierz wie, że ewentualna dezercja zakończy się śmiercią wszystkich bliskich.