Nie zastąpią księdza

Duchowny a świecki
Wprowadzenie stałego diakonatu to nie żadna nowość, która przychodzi z Zachodu, ale przywrócenie urzędu istniejącego w Kościele od czasów apostolskich. Powołanie pierwszych siedmiu diakonów zostało opisane w Dziejach Apostolskich (Dz 6,1–6). Od samego początku diakoni przede wszystkim posługiwali ubogim, zarządzali finansami Kościoła i zajmowali się sprawami organizacyjnymi, ale także nauczali i przewodniczyli wspólnotom. Po prostu pomagali we wszystkim Apostołom, a potem ich następcom – biskupom i prezbiterom.

Niektórych jednak ten argument nie przekonuje. Spróbujmy zatem inaczej uzasadnić istnienie posługi stałego diakona. Św. Paweł wyjaśnia istotę Kościoła, używając obrazu ciała. Kościół to Ciało Chrystusa, które składa się z wielu członków. Różnią się między sobą, ale wszystkie są jednakowo potrzebne. Bez któregokolwiek z nich Kościół jest uboższy, niepełny, kaleki. Każdy z członków ma do wypełnienia szczególne zadanie, własne powołanie, i nikt inny go w tym nie zastąpi. Jednym z licznych powołań w Kościele jest powołanie do diakonatu. Diakon nie zastępuje księdza. On realizuje własne powołanie – inne niż kapłańskie czy świeckiego katolika. Stały diakon jest jakby łącznikiem między kapłanami i biskupami a świeckimi członkami Kościoła. Z racji święceń należy do stanu duchownego, a żyjąc w rodzinie, wśród świeckich, jest też jednym z nich – uważa Enzo Petrolino – od lat posługujący jako diakon we włoskiej diecezji Kalabria.

Kto może zostać stałym diakonem?
Mężczyzna żonaty w wieku co najmniej 35 lat, po 5 latach małżeństwa, jeśli jego żona wyrazi na to pisemną zgodę. Kawaler mający co najmniej 25 lat. Musi zobowiązać się do zachowania celibatu.
Kandydat powinien być głęboko religijny, zaangażowany w życie Kościoła, zwłaszcza w jego działalność charytatywną. Jeśli nie jest teologiem, powinien odbyć studia teologiczne. Święcenia diakonatu otrzyma po trwającej trzy lata formacji w specjalnym ośrodku formacji diakonów stałych.