Intruz czy aniołek?

Laurka dla Pana Boga
Niedziela, 12.00. Krakowski kościół dominikanów. Na Mszę celebrowaną przez Jana Andrzeja Kłoczowskiego ściągają tłumy. Lektor czyta homilię w całkowitej ciszy. Schola śpiewa piękne liturgiczne pieśni. Wokół wiele małżeństw. A gdzie dzieci? – myślę. Kończy się kazanie. Z salki wysypuje się barwna gromadka prowadzona przez diakonów. Dzieci idą w procesji, włączają się w ofiarowanie darów. Każde ściska w rączce... laurkę dla Pana Boga. – Dziś jest uroczystość Trójcy Świętej, dlatego dzieci narysowały dla Pana Boga urodzinowe laurki – wyjaśnia o. Kłoczowski. Maluchy posłusznie wracają do swoich rodziców. Do końca Mszy zostało dwadzieścia minut. Tyle są w stanie usiedzieć w spokoju.

Może to pomysł na Mszę z udziałem maluchów? Od lat sprawdza się też na osiedlu Tysiąclecia w Katowicach. To ogromna parafia wśród wielkich szarych bloków. Dzieci również znikają na czas Liturgii Słowa. Śpiewają, słuchają czytań, mają swoją homilię, a na liturgię eucharystyczną wracają i razem z rodzicami modlą się na Mszy – wyjaśnia proboszcz Stanisław Noga. – Co ciekawe, pomysł rzucił znany polski liturgista biskup Stefan Cichy. Więc może nie Msza święta dla dzieci, tylko Eucharystia dla rodzin?
Jasne, takiemu rozwiązaniu sprzyjać musi układ kościoła (spora salka, czy kaplica, gdzie dzieci będą słuchały słowa Bożego) i zaangażowanie drugiego celebransa (czy, jak w Krakowie, diakonów).

To kosztuje. Ale jedno wiem na pewno: warto. Sam zostałem zakotwiczony w kościele dlatego, że po Mszy świętej na ambonę wychodził ks. Stefan Czermiński, brał w rękę gitarę i rozmawiał z dziećmi. Miał dla nas czas. Często dawał nam do ręki mikrofon. Nie patrzył na zegarek i nie oburzał się, gdy jakieś dziecko modliło się za Matkę Boską albo o wzrok dla osób niewidzialnych.