Karawany kardynała

Pożegnanie z Europą
Dziś Ojcowie Biali są obecni w 22 krajach Afryki i liczą ponad 1600 misjonarzy pochodzących ze wszystkich kontynentów. I choć charakterystyczny różaniec zawieszony na białej ghandurze jest zakładany już tylko okazyjnie, to ten „znak firmowy” Misjonarzy Afryki jest w Afryce rozpoznawalny. – Staramy się, aby Kościół coraz bardziej zakorzeniał się w Afryce, by dla tamtejszych ludzi był ich domem – mówi Adam, jeden z trzynastu Polaków w zgromadzeniu. – Dlatego wyjeżdżając do Afryki, zostawiamy nasze przyzwyczajenia, kulturę, formy religijności, by w zamian otworzyć się na Afrykę, nauczyć lokalnego języka, szanować zastane tradycje. Dialog jest pierwszym krokiem na drodze ewangelizacji.

Obecnie coraz więcej misjonarzy Afryki stanowią sami Afrykanie. Bp Lavigerie podkreślał, że jeśli Afryka ma przyjąć chrześcijaństwo, musi się to dokonać przede wszystkim przez świadectwo jej mieszkańców. – Święci męczennicy z Ugandy (wspominani 3 czerwca), którzy przyjęli Ewangelię od Ojców Białych, są przodkami w wierze i błogosławieństwem dla wszystkich krajów Afryki – mówi Otto, ugandyjski Ojciec Biały. W ciągu prawie 150 lat istnienia zgromadzenia poszerzył się zakres pracy misyjnej, przy niezmiennym kierunku nadanym przez bp. Lavigrie. Pierwsza ewangelizacja i dialog z islamem oraz tradycyjnymi religiami – to „specjalizacja” Ojców Białych. Od 1964 r. prowadzą w Rzymie Papieski Instytut Studiów Arabskich, który stał się niezbędnym partnerem Komisji Mieszanej do rozwoju kontaktów między Kościołem katolickim a islamem, a w latach 2002–2006 przewodniczącym Papieskiej Rady ds. Dialogu Międzyreligijnego był Ojciec Biały bp Michael Fitzgerald.

Równie szeroko zakrojona jest działalność na rzecz sprawiedliwości i pokoju, kampanie przeciw współczesnym formom niewolnictwa. Te działania wykraczają poza tradycyjnie pojmowany apostolat. – Sprawiedliwość i pokój to przymioty królestwa Bożego i budowanie ich jest nie mniej ważne od stawiania kościołów. W naszej pracy kierujemy się katolicką nauką społeczną – uspokaja Jos, Belg prowadzący w Lilongwe, stolicy Malawi, ogólnokrajowe centrum pomocy dla ofiar handlu ludźmi. Sean, Irlandczyk z krwi i kości, co rusz ma spotkania na najwyższych szczeblach na temat… ekonomii i sprawiedliwego handlu. Za czasów apartheidu za swoje antyrasistowskie zaangażowanie zaliczył odsiadkę w więzieniu. Audytor ostatniego synodu dla Afryki ma cięty dowcip, a jego relacje z rzymskich obrad (do poczytania na portalu wiara.pl) to lektura barwna i żywa. No i jak nie wspomnieć 83-letniego Leopolda z Kanady, którego „parafią” jest szpital. Chuda koścista twarz wydaje się surowa, ale w oczach ma radość. – Przybyłem do Zambii w 1955, gdy była jeszcze kolonią brytyjską. Jestem najszczęśliwszym człowiekiem na świecie, bo mogę coś robić dla innych. Gdy przekazuję chorym sakramenty, modlę się, mówiąc: Panie, daj mi właściwe słowa, którymi będę się dzielił z innymi, daj mi właściwe odruchy, obdarz współczuciem.

Od 1985 roku Ojcowie Biali są obecni w Polsce. W Natalinie koło Lublina prowadzą dom formacyjny. W zgromadzeniu jest 14 misjonarzy z Polski, którzy złożyli przysięgę misyjną.


Więcej na temat zgromadzenia na stronie www.ojcowiebiali.org