Przy chińskim czajniczku

Ks. Edward wyjaśnił, że się cieszy tym, że ja się cieszę. To niby prosta rzecz, ale stale trzeba jej się uczyć. Ale gdzieś w nim trwała walka wewnętrzna dawnego z nowym. Modlił się po chińsku do Buddy: „Namo Amitabha”, to znów „Zdrowaś Maryjo”. Aż wreszcie przyszedł spokój. Pierwszy raz, kiedy z wielką chęcią wrócił do zapomnianej lektury książki o Miłosierdziu Bożym. Drugi, kiedy oglądał w telewizji Jana Pawła II wprowadzającego wiernych w III tysiąclecie. – Kiedy ten starszy, schorowany człowiek otwierał drzwi Bazyliki św. Piotra, rozpłakałem się – mówi. – Następnego dnia powiedziałem ks. Edwardowi, że chcę być katolikiem. Dowiedział się, że może przyjąć równocześnie chrzest, Komunię i bierzmowanie. Chciał, żeby odbyło się to w rodzinnych stronach ks. Edwarda. Ks. Edward pojechał w czerwcu do kraju, żeby załatwić dyspensę u biskupa łódzkiego i akurat wtedy dostał zawału. Lekarz zabronił mu jechać do Anglii, ale on nie chciał zostawić parafian i wrócił. – Dwa tygodnie później zmarł – mówi ksiądz. – Wtedy pierwszy raz byłem naocznym świadkiem śmierci.

Jan umiłowany
Na chrzcie wybrał imię Jan. – Dowiedziałem się, że to najmłodszy z apostołów, najbardziej umiłowany. Też chciałbym być taki – tłumaczy. Na drugie „Maria”, bo urodził się 8 grudnia, w Niepokalane Poczęcie. A na bierzmowaniu – Edward, po zmarłym księdzu. To przykład jego życia spowodował, że zaraz po jego śmierci postanowił zostać kapłanem. Ale wielu mu odradzało. Tak się złożyło, że w tym samym roku skończył studia licencjackie i musiał wrócić do Malezji. Bardziej był przybity tym, że nie będzie spotykał się z Polakami, niż tym, że opuszcza Europę. W Kualalumpur zamieszkał razem z bratem i rozpoczął pracę w firmie „Bosch”. – Okazało się, że niedaleko domu znajdowała się ambasada polska – wspomina. – Poszedłem i wszyscy się zdziwili, że Malezyjczyk mówi po polsku. Dostałem trochę czasopism. Przydała się też płyta z pieśniami patriotycznymi w wykonaniu Bernarda Ładysza. W Malezji żyje 4 proc. katolików. Chodził do kościoła. Ale udało mu się dostać stypendium doktoranckie w Bolton, w Anglii, gdzie, jak się okazało, też była polska misja. – Po przyjeździe rzuciłem bagaże i pobiegłem szukać kościoła – opowiada. Na uczelni robił karierę.

Dostał pracę przy interesującym projekcie, zastąpił z wykładami profesora. – Można powiedzieć, że miałem słodkie życie – opowiada. Miał zrobić doktorat z biznesu, z zarządzania małymi i średnimi przedsiębiorstwami. Ale sam okazał się przedsiębiorczy i zmienił w życiu wszystko. – Studiowałem ekonomię doczesną, a teraz Bożą – śmieje się. – Po 2 i pół roku moje powołanie kapłańskie tak się odezwało, że nie mogłem czekać. Kiedy jego profesor chciał go zatrudnić w swojej firmie, postanowił odmówić. – Bo jeśli nie teraz, to kiedy? Profesor się nie złościł, tylko mu pogratulował, że będzie żyć w zgodzie z własnym sercem, a on nie może. – Normalnie poszedłem za miłością – mówi. Od dziecka chciał być marynarzem. Dziś w Łodzi jest wikarym w parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy.