Pasterz i jego herb

Biskup Krzysztof przybywa do z doświadczeniem Kościoła powszechnego oraz duszpasterstwa włoskiego, w tym również i pracy wśród rzymskich skautów. Otaczając go szczególną modlitwą w sobotę 4 lipca, w dniu ingresu oraz święceń biskupich, pamiętajmy o niej również w kolejnych dniach i latach jego pasterskiej posługi, aby była ona przedłużeniem Bożego miłosierdzia, które dzisiaj tak bardzo jest potrzebne światu i całemu Kościołowi.

Wysławiać Boże Miłosierdzie
Zgodnie z tradycją Kościoła praktyką jest używanie przez duchownych herbu właściwego dla stopnia piastowanej godności. Herb księdza biskupa Krzysztofa Nitkiewicza składa się z tarczy herbowej umieszczonej na tle krzyża łacińskiego, ozdobionego pięcioma guzami w kolorze czerwieni, jako symbol ran Chrystusa.

Cztery promienie przecinające się za łączeniem krzyżowym mogą być interpretowane jako nawiązanie do przedstawień krzyża w tradycji wschodniej, która to tematyka wiązała się z dotychczasową posługą ks. biskupa. Całość wieńczy kapelusz w kolorze zieleni jako znak nadziei, ze sznurem zakończonym z każdej strony sześcioma chwostami, co wskazuje na godność biskupią. Liczba 12 chwostów nawiązuje do prawdy o sukcesji apostolskiej przekazywanej aż do tej pory od samego Jezusa Chrystusa. Kapelusz pontyfikalny, zwany także prałackim lub herbowym, wywodzi się z okrągłego, czarnego kapelusza z dość szerokim rondem i sznurem zawiązywanym pod brodą, używanego dawniej, powszechnie przez duchownych w czasie podróży i pielgrzymek. U dołu herb dopełnia dewiza biskupiego posługiwania wypisana na wstędze: Misericordias Domini Cantabo (Będę wysławiał Miłosierdzie Pana), która jest równocześnie kluczem do interpretacji samego godła herbowego oraz zawartych w nim swoistych priorytetów pasterskiej posługi księdza biskupa.

Tarcza herbowa jest podzielona na dwa pola. W pierwsze, górne złote pole wpisane jest godło: feniks powstający z popiołów. Złoty kolor pola to symbol transcendencji i odnosi się do boskości Jezusa Chrystusa, słonecznego blasku wielkanocnego poranka, oraz nieba, do którego wszyscy za naszym Zmartwychwstałym Panem pielgrzymujemy. Feniks, ptak w kolorze bieli i złota, symbolizuje nieśmiertelność i triumf wiecznego życia nad śmiercią (gdy zbliża się śmierć, ten mityczny ptak sam buduje swój stos, który zapala się od promieni słońca, a z popiołu odradza się nowy feniks. Śmierć i odrodzenie feniksa to symboliczny obraz śmierci i Zmartwychwstania Chrystusa). Symbol ten popularny w kulturze Egiptu, Chin i Indii znany jest też z czasów biblijnych np. Księga Hioba 29,18, a zaadaptowany przez chrześcijaństwo już w II w. Ojcowie Kościoła używali go do wyobrażenia Chrystusowej ofiary życia złożonej na krzyżu i zmartwychwstania.

W drugie, dolne niebieskie pole, które jest nośnikiem symboliki maryjnej, wpisana została figura srebrnego księżyca, nawiązującego do Matki Bożej Ostrobramskiej (ikona MB Ostrobramskiej u dołu zakończona jest półksiężycem, co od wczesnochrześcijańskich czasów jest symbolem Bogurodzicy jako Królowej Niebios). Maryja w swojej czystości jest tą, która pokonuje ciemność i grzech i niesie nadzieję odnowienia, rodząc Światło ze światłości. Samo rozczłonkowanie linią, tarczy księżyca ma znaczenie granicy pomiędzy dniem a nocą, dobrem a złem, sacrum a profanum. Podobnie jak symbol rzeki wpisany w drugie pole u dołu w formie figury falistych linii. Symbol rzeki i przejścia należy łączyć z tradycją ikonograficzną przedstawień św. Krzysztofa niosącego Chrystusa. Postać świętego nawiązuje do imienia biskupa diecezji sandomierskiej.