By kolęd nie okrył kurz

…pod warunkiem, że są one wykonywane rytmicznie, radośnie i dynamicznie. Niestety często słychać formę bardzo sentymentalną i nostalgiczną. Czy to dobrze?
G.G.: – To tak, jak w życiu. Na co dzień jesteśmy zapracowani, mamy mnóstwo zadań na głowie. Nagle przychodzą święta i wyhamowujemy. Wówczas wychodzą z nas emocje, często nostalgiczne.
T.A.: – To normalne, że w czasie śpiewania wychodzą z nas emocje, które towarzyszą nam na co dzień. To, czym karmimy się codziennie. Śpiew tworzy pewnego rodzaju otwarcie. Śpiew jest przekazem naszego wnętrza. Czymś bardzo intymnym. To, czym człowiek żyje, jak żyje, ma potem ujście podczas śpiewania. Śpiew jest także pewnego rodzaju relacją między ludźmi. Może pewne rzeczy obnażyć. Jeśli na co dzień w rodzinie nam się nie układa, nie będziemy mogli i potrafili zaśpiewać radośnie.

A do tego pewnie za mało wiemy na temat samych kolęd. Nie do końca chyba rozumiemy, o czym śpiewamy?
T.A.: – Warto przypomnieć sobie, jak patrzył na kolędy Jan Paweł II. Dla niego wartość sentymentalna istniała, ale najważniejsze były warstwa i przekaz teologiczny. Oczywiście jest warstwa emocji, ale także radości oraz nadbudowy teologicznej.
GG: – Myślę, że tutaj ogromna rola spoczywa na szkole, kapłanach, ale przede wszystkim na rodzinie. Katecheza może to wspierać, także szkoła i szeroko pojęta kultura. Jednak na pierwszym miejscu musi być rodzina. Zwróciłbym także dużo większą uwagę na dotarcie z kolędami do ludzi młodych. Choć w tym wypadku często słyszę opinię, że młodzi zbyt szybko się nudzą rytuałem kolędowym. Pojawia się sytuacja znużenia. Warto pomyśleć nad formą i możliwościami dotarcia do tej wymagającej części Kościoła.