Z nadzieją na każdy dzień

II. „Ufaj synu! Odpuszczają ci się twoje grzechy” (Mt 9,21).
„Żebyś nie wiem ile w życiu nabroił, żebyś nie wiem ile głupstw zrobił, możesz zacząć dzisiaj z całkiem czysta hipoteka. Bo Bóg ciebie ukochał. Gdyby człowiek miał sto lat i sto lat spędził w ciężkich grzechach, to jeszcze jego sytuacja może być wspaniała, jeżeli uwierzy Bogu. Bo Bóg jest mocniejszy niż nasz grzech. I miłość Boga jest mocniejsza, niż wszelkie zło całej ludzkości. Ale na to byśmy doświadczyli, czym jest Bóg i czym jest Jego miłość, to musimy przyjąć naszą słabość. I nie bronić jej. Nie stwarzać pozorów, ze jesteśmy mocni. Że wiele potrafimy. Bo wtedy nie poznamy Boga. Nie poznamy Jego łaski” (o. Piotr Rostworowski). Dzięki składajmy Panu Bogu naszemu, bo godne to i sprawiedliwe.

III. „A Jezus obrócił się, i widząc ją, rzekł: Ufaj, córko! Twoja wiara cię ocaliła. I od tej chwili kobieta była zdrowa” (Mt 9,22).
Chora kobieta chciała dotknąć rąbka szaty Jezusa. Gdy to uczyniła, została uzdrowiona. Dotknięcie szaty Jezusa było wyrazem głębokiej wiary tej kobiety. Samo dotknięcie byłoby niczym, gdyby w tym geście nie było wielkiej wiary. Pan Jezus mówił: „ciało na nic się nie przyda”, ale „Duch jest tym, który ożywia”. I On jest wszystkim. I z Niego jest wiara i jej moc uzdrawiająca. Ażeby dzisiaj nasze dotknięcie Jezusa było skuteczne i uzdrawiające, potrzebna jest – tak jak wtedy – wiara. Dzisiaj szaty Jezusa, poprzez które możemy Go dotknąć to znaki i postacie sakramentalne: woda, wino, chleb, oliwa, słowa i gesty. Bez wiary, nawet Ciało eucharystyczne, na nic się przyda.

IV. „Uczniowie zdumieli się na Jego słowa, lecz Jezus powtórnie rzekł im: »Dzieci, jakże trudno wejść do królestwa Bożego tym, którzy w dostatkach pokładają ufność«” (Mk 10,24).
Jezus przestrzega przed niebezpieczeństwem bogactw. Bogatemu będzie bardzo trudno wejść do królestwa Bożego. Posługuje się obrazem wielbłąda, któremu łatwiej przejść przez ucho igielne, niż bogaczowi osiągnąć wieczne zbawienie. Św. Paweł upominał: „Bogatym na tym świecie nakazuj, by nie byli wyniośli, nie pokładali nadziei w niepewności bogactwa, lecz w Bogu” (1 Tm 6,17). Naszą ufność mamy złożyć w Bogu samym. On jest dla nas największym bogactwem i naszą nadzieją. „Ci, którzy Panu ufają, są jak góra Syjon, co się nie porusza, ale trwa na wieki” (Ps 121,1). A jaki jest mój stosunek do dóbr materialnych?

V. „Powiedział też do niektórych, co ufali sobie, że są sprawiedliwi, a innymi gardzili, tę przypowieść” (Łk 18,9).
Przypowieść o faryzeuszu i celniku uczy nas, na czym polega prawdziwa pobożność i jaka powinna być postawa w czasie modlitwy. Psalmista jak i cały ST uczy, że na modlitwie, jak i w całym naszym życiu, trzeba przede wszystkim ufać Bogu samemu. „Tobie ufam: niech nie doznam zawodu! Nikt bowiem, kto Tobie ufa, nie doznaje wstydu” (Ps 25,2-3). Tak jak psalmista, który uczy nas, że w Panu pokłada nadzieję, każdy chrześcijanin winien zaufać Bogu a nie samemu sobie. Przykładem takiej postawy zaufania są ludzie święci, a zwłaszcza czciciele Serca Jezusowego, którzy za św. Faustyną powtarzają: „Jezu, ufam Tobie”.

VI. „A dzięki Chrystusowi taką ufność w Bogu pokładamy” (2 Kor 3,4).
Ta ufność opiera się na konkretnych dziełach, dokonanych z Bożą pomocą, przez św. Pawła w Koryncie. Skoro Bóg wspomagał go w przeszłości, to będzie również dla niego siłą i pomocą w przyszłości. Bez Bożej pomocy, ani Paweł ani żaden inny apostoł, środkami czysto ludzkimi, nie mogliby niczego dokonać. Człowiek sam, o własnych siłach, nie może się zdobyć nawet na jedną myśl zasługującą na zbawienie. Natomiast wszystko może uczynić z Bożą pomocą. Krótko wyraził to św. Paweł: „Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia” (Flp 4,13). „Sam nic nie czyniłem dobrego, ani mniej, ani więcej; to tylko anioł rozdawał czasami przez moje ręce” – napisał ks. Jan Twardowski.