Święty Pachomiusz

Następnie został uczniem ascety Palamona. Po jego śmierci w 323 powrócił w rodzinne strony i wraz z bratem Janem osiadł w opustoszałej wiosce Tabennisi; około 340 dołączyła do nich ich siostra Maria, która dała początek wspólnocie żeńskiej.

Wokół Pachomiusza zgromadzili się liczni uczniowie, dla których postanowił zorganizować życie wspólne (stawiał je wyżej niż pustelnicze). Złagodził ascezę fizyczną, stawiając jednocześnie wysokie wymogi co do miłości braterskiej we wspólnocie; wprowadził też obowiązek nauki czytania.

Pachomiusz pracę traktował jako ważny element ascezy i źródło utrzymania. Ogromna liczba kandydatów do życia cenobitycznego wymusiła wprowadzenie wielostopniowej organizacji. Domy skupiające po 20-40 mnichów tworzyły ród, a 4-10 rodów składało się na wioskę podlegąjącą własnemu opatowi. Oblicza się, że łącznie według reguły Pachomiusza żyło około 7 tysięcy mnichów.

Dziś nie wiadomo, które z przepisów reguły, znanej jedynie z łacińskiego przekładu świętego Hieronima (404), pochodzą od Pachomiusza, a które od jego następców. W starożytności i wczesnym średniowieczu reguła była rozpowszechniona w Egipcie i Etiopii, skąd została przeszczepiona na Zachód. Wywarła istotny wpływ na reguły zakonne w Europie (m.in. na regułę świętego Benedykta). Wspomnienie liturgiczne: 9 V.

Pachomiusz, koptyjskie pakhom ‘wielki orzeł’ Pachomiusz Starszy, Pachomiusz z Tabennisi, ur. ok. 292, Esna (Górny Egipt), zm. 346, Pabau, Ojciec Pustyni, inicjator cenobityzmu, autor pierwszej reguły zakonnej.

***
Tekst pochodzi z książki "Nasi święci patroni", która ukazała się nakładem PWN.