Oniryczny święty - św. Józef Moscati

W związku z wypadkiem jego brata Alberta, podczas defilady i późniejszą koniecznością opiekowania się nim w domu, Józef zaczął interesować się medycyną. Studia uniwersyteckie poświęcone tej właśnie specjalności ukończył w 1903 roku.

Podczas erupcji Wezuwiusza 8 kwietnia 1906 roku, Giuseppe brawurowo i z narażeniem życia pokierował ewakuacją jednego ze szpitali. Udało mu się uratować wszystkich pacjentów zanim budynek legł w gruzach. W pięć lat później, kiedy w mieście rozpanoszyła się epidemia cholery, zlecono mu zbadanie jej przyczyn i poproszono o przedstawienie ewentualnych sposobów zaradzenia jej.

Z czasem zdobywał kolejne szczeble kariery medycznej. Został zastępcą ordynatora, członkiem senatu Akademii Medycznej, wreszcie zaś doktoryzował się. Odpowiadał za Instytut Anatomii, kierował też szpitalem dla nieuleczalnie chorych. Kiedy jego matka umierała na cukrzycę, jako jeden z pierwszych w Neapolu zaczął stosować insulinę.

Po wybuchu I wojny światowej chciał wstąpić do wojska, jednak komisja poborowa miała wówczas uznać, że lepiej będzie, jeśli jako lekarz pomoże pielęgnować rannych na miejscu. W 1923 roku, już jako docent i wykładowca uniwersytecki, reprezentował Italię na edynburskim Międzynarodowym Kongresie Fizjologii.

Zmarł nagle 12 kwietnia 1927 roku. Ciało złożono najpierw na jednym z miejskich cmentarzy, z czasem zaś przeniesiono je do kościoła Gesu Nuovo. Cud kanonizacyjny Moscatiego to sen, w którym ukazał się on w lekarskim kitlu matce pewnego robotnika, chorego na białaczkę. Gdy ta rozpoznała jego twarz na jednym z wizerunków znajdujących się w kościele Gesu Nouvo, zaczęła intensywnie modlić się i prosić Giuseppe o wstawiennictwo. Wkrótce jej syn wyzdrowiał i powrócił do pełnienia obowiązków zawodowych w pełni sił.

Moscati został beatyfikowany 6 listopada 1975 roku przez papieża Pawła VI, kanonizowany zaś 25 października 1987 roku przez Jana Pawła II.