Cierpiał z Jezusem i tak jak Jezus

Kalendarium życia ojca Pio

• 25 maja 1887 r. - w wiosce Pietrelcina w południowych Włoszech przychodzi na świat Francesco jako drugie dziecko Grazio i Giuseppe Forgione.
• 6 stycznia 1903 r. - Francesco wstępuje do nowicjatu kapucynów w pobliskim Morcone.
• 22 stycznia 1903 r. - po odprawieniu rekolekcji przyjmuje habit i imię zakonne brata Pio (Piusa) z Pietrelciny.
• 22 stycznia 1904 r. - składa pierwsze śluby zakonne.
• 27 stycznia 1907 r. - składa śluby wieczyste.
• 10 sierpnia 1910 r. - przyjmuje święcenia kapłańskie w katedrze w Benevento.
• 1911-1916 - ze względu na zły stan zdrowia zostaje wysłany na kurację do Pietrelciny.
• 1915-1918 - kilkakrotnie, w czasie I wojny światowej, powoływany do służby wojskowej i zwalniany ze względu na zły stan zdrowia.
• 28 lipca 1916 r. - przybywa do San Giovanni Rotondo.
• 20 września 1918 r. - otrzymuje stygmaty w kościele Matki Bożej Łaskawej w San Giovanni Rotondo.
• 9 czerwca 1931 r. - pismo wydane przez Święte Oficjum pozbawia o. Pio prawa do sprawowania wszystkich funkcji kapłańskich, z wyjątkiem odprawiania Mszy św., ale bez uczestnictwa innych osób.
• 16 lipca 1933 r. - po licznych wizytacjach o. Pio otrzymał zezwolenie na spowiadanie i odprawianie Mszy św. w kościele.
• 1947 r. - o. Pio inicjuje budowę szpitala - Domu Ulgi w Cierpieniu, którego otwarcie nastąpi w 1956 r.
• 1950 r. - z inicjatywy o. Pio powstają pierwsze Grupy Modlitwy, które w 1968 r. Stolica Apostolska uznaje za zrzeszenia religijne.
• 22 września 1968 r. - o. Pio odprawia ostatnią w życiu Mszę św.
• 23 września 1968 r. - o godz. 2.30 rano o. Pio umiera. Tuż przed śmiercią goją się stygmaty.

Ojciec Pio o świętości

Miał, jak każdy człowiek, swoje wady i grzechy. Jednym z nich była niecierpliwość, a nawet porywczość. Łatwo się unosił, choć potem szybko przepraszał. Jeden z kapucynów, który przyjaźnił się z o. Pio, sporządził listę uchybień, które zobaczył podczas wspólnej modlitwy braci w San Giovanni Rotondo.

Oto ona: niedbale przyklęka przed Najświętszym Sakramentem, rozmawia podczas czynności świętych, bębni palcami podczas medytacji, rzuca wzrokiem w kierunku wychodzących i wchodzących do chóru, zażywa tabaki, pije wino z widocznym zadowoleniem (czasami jednocześnie trzy kubki, bywało też, że wieczorami wypijał butelkę piwa - przyp. red.), bawi się brodą, a podczas nieszporów pięć razy ziewał.

Choć można oburzać się postawą współbrata, to jednak nie zmienia to faktu, że o. Pio oprócz tego, że był stygmatykiem, był również zwyczajnym człowiekiem. Wielu braci przyznaje, że gdyby nie jego stygmaty, nigdy nie pomyśleliby, że ten zakonnik jest szczególnie wybrany przez Boga.

Ojciec Pio we wspomnieniach

Padre Pio nigdy o sobie nie opowiadał ani też nie skarżył się. Pewnego razu, gdy ktoś zapytał go, czy rany sprawiają mu ból, odparł: - A czy myślisz, że Pan zesłał mi je dla ozdoby?.

Podczas spowiedzi

Pewien kapucyn spowiadając się u ojca Pio wyznał: „Kiedy odmawiam brewiarz, czasami bełkoczę, mamroczę”, a następnie dodał: „Czasami źle mówię o swoich najbliższych współbraciach”. Ojciec Pio przerwał mu: „Wtedy oczywiście nie bełkoczesz?”.

Piechotą do nieba

Ojciec Pio jako kierownik duchowy często uspokajał penitentów, żalących się, że czynią małe postępy na drodze doskonalenia się: „Jedni jadą do raju pociągiem, inni furmanką, a jeszcze są i tacy, którzy idą zwyczajnie, na piechotę. I wiedz o tym, że właśnie ci ostatni mają najwięcej zasług i w sposób szczególny czczą Boga i zasłużą na chwałę w raju”.