Jubileusz na Grabarce: Święta Góra dziękczynienia

W tym roku, roku 2000, uroczystości miały charakter jubileuszowy. Wierni, pod przewodnictwem abp. Sawy - metropolity Warszawy i całej Polski, w obecności Episkopatu Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego, biskupów z Portugalii i mnichów z góry Athos, dziękowali Bogu za Wcielenie Jego Syna dwa tysiące lat temu.

Ikona Matki Bożej Iwierskiej
pochodzi z I poł. IX w. Należała do pobożnej wdowy z okolic Nkkei (obecnie Iznik w Turcji). Na początku IX w. rządzący w Bizancjum cesarz Teofil zwalczał kult ikon, nakazując żołnierzom niszczyć je w całym kraju. Kiedy jeden z żołnierzy włócznią przebił ikonę w domu wdowy, ze świętego wizerunku popłynęła krew. By uchronić ikonę przed zniszczeniem, kobieta wrzuciła ją do morza. Obraz nie utonął, ale stojąc na falach odpłynął. Około 980 r., gdy na górze Athos powstał klasztor iwierski (czyli gruziński), mnisi zauważyli, że przed bramę przypłynęła piękna ikona. Wyłowili ją z morza i umieścili w ołtarzu. Obraz jednak kilkakrotnie sam przemieszczał się nad bramę klasztoru, więc mnisi zostawili go w tym miejscu. Bardzo szybko ikona zasłynęła cudami nie tylko na Athosie, ale i w całym świecie prawosławnym. Wkrótce też zaczęły powstawać jej kopie, z których wiele jest uznawanych za cudowne. Kopia przywieziona na Grabarkę została napisana przez mnichów z góry Athos specjalnie dla polskiej Cerkwi z okazji Jubileuszu Chrześcijaństwa.

Przybywają pielgrzymi
Od wczesnego popołudnia w piątek 18 sierpnia Święta Góra zapełniała się wiernymi przybywającymi z różnych części Polski, głównie z Podlasia, a także z Białorusi i Rosji. Kilka tysięcy osób przyszło w pieszych pielgrzymkach, m.in. z Białegostoku, Sokółki, Hajnówki, Bielska Podlaskiego, Siemiatycz. Najliczniejszą grupę stanowili pątnicy z Białegostoku (którzy pielgrzymowali pięć dni) i Siemiatycz. Naliczono w niej około 5 tys. osób. Pielgrzymi, zgodnie z wieloletnią tradycją, przynieśli krzyże z wypisanymi prośbami lub podziękowaniami, ozdobione kolorowymi wstążkami - symbolami ukrytych w sercach intencji, które po poświęceniu ustawiali wokół cerkwi. Następnie udawali się do cudownego źródełka, tryskającego u podnóża Świętej Góry, by zaczerpniętą z niego wodą polać chore miejsca. Niektórzy obmywali się w pobliskim strumieniu, którego wody, zgodnie z dawnym przekazem, także mają cudowną moc. Na brzegach z minuty na minutę robiło się coraz bardziej kolorowo od zostawianych przez pątników zamoczonych w strumieniu chusteczek.