Jan Paweł II - Wychowawca Młodych

Homilia do młodzieży na 27 niedzielę zwykłą w roku A, 5 października 2008 r., poprzedzającą VIII Dzień Papieski, 12 października 2008 r., odbywający się pod hasłem: Jan Paweł II – Wychowawca Młodych.

1. Potrzeba troski o winnicę

Niedawno rozmawiałem z człowiekiem, który uprawia winnice. Opowiadał, jak wiele trzeba się natrudzić, żeby winny krzew wydał dobre grona. Trzeba go pielęgnować, kiedy rośnie i wypuszcza pierwsze pączki, te zaś trzeba przycinać, zostawiając tylko nieliczne z nich. Winny krzew trzeba przycinać również wtedy, gdy pojawią się kwiaty i wreszcie, gdy są już grona. Nawet wtedy należy z niektórych zrezygnować, aby te, które pozostaną miały wspaniały wygląd i smak. Znajomy ogrodnik mówił, że w dzisiejszych czasach jeszcze trzeba w odpowiednim momencie zatroszczyć się o odpowiednie nawozy, zabezpieczające krzew. Jeśli ma wydać piękne owoce, winny krzew musi być odpowiednio pielęgnowany. Jeśli plon ma być obfity, cała winnica musi być otoczona odpowiednią troską przez rzetelnego gospodarza.

2. Bóg troszczy się o swą winnicę

Do właściciela winnicy został przyrównany sam Bóg. To On troszczy się o swój naród wybrany, jak to wyraził prorok Izajasz: Winnicą Pana Zastępów jest dom Izraela (Iz 5,7). Odwołując się do metafory winnicy, prorok wyraził relacje między Bogiem Jahwe i narodem wybranym, Izraelem. Jest to nieodwołalna relacja miłości. Dodajmy – miłości poddawanej próbie przez naród wybrany. Bóg, będący najlepszym ogrodnikiem, uczynił wszystko, co mógł, by winnica była piękna i wydała słodkie owoce. Ona zaś zamiast słodkich gron cierpkie dała jagody (5,4). Została za to ukarana, pozbawiona ogrodzenia, wydana na pastwę wrogów, pozostawiona samej sobie: niszczy ją dzik leśny i obgryzają polne zwierzęta (por. Ps 80,14).

Do metafory winnicy nawiązał wyraźnie Pan Jezus w przypowieści o dzierżawcach winnicy (Mt 21,33-44) skierowanej do przywódców duchowych narodu wybranego (por. 21,23.45). Przypowieść ta różni się nieco od pieśni proroka Izajasza o winnicy (por. Iz 5,1-7). Krytyka Jezusa w przypowieści ewangelicznej nie jest skierowana w stronę ludu Bożego, ale - jego przywódców. To ich postępowanie stało się realizacją proroctwa: Właśnie ten kamień, który odrzucili budujący, stał się głowicą węgła (21,42).

Bóg nie przestał kochać Izraela, ale rozszerzył na wszystkie narody nieodwołalne obietnice udzielone narodowi wybranemu. Syn Boży umożliwił przynależność do swego królestwa wszystkim, którzy w Niego wierzą i postępują w sposób godny pracowników winnicy (por. Mt 21,43). Bóg stworzył nas bez nas, ale bez nas nas nie zbawi. Oczekuje z naszej strony współpracy.