Rówieśnica Niepodległej

W Lidzie poznała niezwykłego kapłana, franciszkanina o. Kamila Władysława Wełymańskiego. Był proboszczem, a jednocześnie angażował się w AK. To z nim przyjechała do Warszawy, jak pamięta, ostatnim transportem z repatriantami z Białorusi. Franciszkanką Rodziny Maryi została dzięki niemu i… rosyjskiemu generałowi. – Chciałam wstąpić do zakonu klauzurowego, ale wyszło inaczej. Adiutant rosyjskiego generała, który zgodził się nas podwieźć od rogatek miasta do centrum, pomylił drogę w strasznej ulewie. I zamiast zawieźć na Krakowskie Przedmieście do wizytek, trafiłam na Hożą, do domu prowincjalnego Franciszkanek Rodziny Maryi. I tak już zostało. Ojciec Kamil powiedział, że dobrze, bo „rozwaliłabym” klauzurę. Już nie dyskutowałam ani z nim, ani z Panem Bogiem – wspomina.

Urodzona w pociągu

W lutym 1949 r. o. Kamil Wełymański, którego zawierucha wojenna rzuciła do Wilna, został aresztowany. Przez więzienia w Wilnie i moskiewskiej Łubiance trafił z 25-letnim wyrokiem za „aktywną działalność antyradziecką i nacjonalistyczną” najpierw do obozu w Workucie, do kopalni węgla kamiennego, a później do obozów pracy na terenie dzisiejszego Kazachstanu. A Regina Mizgier pozostała w klasztorze. Jej całe życie w przedziwny sposób splotło się z historią Polski niepodległej. Już od narodzin, bo przyszła na świat... w pociągu, który wiózł rodzinę Mizgierów ze zsyłki z Syberii do upragnionej ojczyzny. Był niespokojny rok 1918. Dla Polski nadchodziła upragniona wolność. 4 lutego Rada Regencyjna powołała Radę Stanu Królestwa Polskiego. 9 marca rząd bolszewicki przeniósł stolicę Rosji z Piotrogrodu do Moskwy. Siostra Regina w dokumentach do dziś, jako miejsce urodzenia, ma wpisane „Żudzidłowo k. Moskwy”. To mała wioska ze stacją kolejową, 50 km za Briańskiem.

10 stacji dalej, w Klińcach, proboszczem był ks. Ignacy Skorupka. Być może ktoś doniósł mu, że w pociągu urodziło się dziecko, może sam, będąc na stacji, usłyszał jego płacz i polską mowę rodziców. – To on mnie ochrzcił, bohater Cudu nad Wisłą – mówi zakonnica, choć nie brzmi to jak przechwałka. Ksiądz Skorupka, który poległ w Ossowie, podczas Bitwy Warszawskiej 1920 r., dał jej imię Regina. Po łacinie: królowa. W zakonie została s. Beatą, to znaczy szczęśliwą, a nawet błogosławioną. – Nie wiem, po co Bóg trzyma taką wiekową zakonnicę. Może po to, żeby odstraszać od zakonu – śmieje się. Siostra Beata mówi, że wzrok jej wysiada, słuch szwankuje. Ale tak nie jest. Pasjami wykonuje robótki ręczne: cudne aniołki z włóczki na szydełku, serwetki, a na Wielkanoc – jajka, które pieczołowicie okręca żółtą włóczką.

– Sama sprząta pokój, a nie daj, Boże, żeby ktoś chciał po niej pozmywać – śmieją się siostry. Chociaż przełożona zabroniła jej wchodzić na drabinę i myć okna, przyznaje, że jeszcze w ubiegłym roku robiła to osobiście. Wierzy, że jej patron – św. Józef już szykuje jej inną drabinę, do nieba.

Siostra ekstremalna

Całkiem niedawno w klasztornej kaplicy wszystkich wystraszyła, upadając na twarz tuż przed ołtarzem. Siostry rzuciły się, by ją podnieść. Kazały się położyć w pokoju, a siostra w śmiech… Bo ona nie przewróciła się, tylko z posadzki Pana Jezusa do ust przyjmowała. Nikt inny nie zauważył, że kapłanowi spadł komunikant. – Najgorsza sprawa to myśleć o sobie. Wtedy od razu coś strzyka, coś boli… – mówi, dziękując Opatrzności Bożej za każdy dzień. 100. rocznicę urodzin już uczciła. 16 marca poszła na Ekstremalną Drogę Krzyżową. Siostry prosiły, tłumaczyły, że to za duży wysiłek.

– Musi być siostra w dobrej formie na urodziny.
– A ja jestem w złej? – dworowała.
– Może być różnie z pogodą.
– Ale ja mam dobrą kurtkę. I mam siłę, bo dużo się modlę – przekomarzała się.

I postawiła na swoim, choć zakonnego posłuszeństwa też dochowała. Przeszła jedną stację, za to w mrożącym krew w żyłach powietrzu i śniegu. „Nie takie rzeczy przeszłam” – mówią jej oczy.