Większość dni w roku pościła o chlebie i wodzie. Sypiała na gołej ziemi.
Zyta na świat przyszła w rodzinie biednych wieśniaków w 1218 r. niedaleko włoskiej miejscowości Lucca. Od 12 roku życia była służącą. Cicha, sumienna, pracowita, uprzejma, Zyta prowadziła surowe życie. Codziennie wstawała przed świtem i szła do kościoła.
Mówi o. Stanisław Tasiemski, dominikanin.
Zmarła po krótkiej chorobie 27 kwietnia 1272 r., po 42 latach służby w jednym domu. Do katalogu świętych wpisał ją papież Innocenty XII w roku 1696. Papież Pius XI, w roku 1935, ogłosił ją patronką miasta Lucca i służby domowej. Jest czczona także jako patronka ubogich dziewcząt.
W ikonografii św. Zyta przedstawiana jest z dzbanem, w którym woda przemieniła się w cudowny sposób w wino. Bywa ukazywana w fartuchu pełnym kwiatów, w które zamienił się chleb niesiony ubogim.
Odnotowano ofiary śmiertelne, ale konkretne liczby nie są jeszcze znane.
Biskup zachęca proboszczów do proponowania osobom świeckim tego rodzaju posługi.
Nauka patrzy na poczęte dziecko inaczej niż na zlepek komórek.