Walczący z diabłem

Walka duchowa, zmaganie z diabłem. To tematy budzące w polskim Kościele spore emocje. Nie pamiętam, by ktoś mówił nam o egzorcyzmie w seminarium, czyli już ponad 25 lat temu. Dziś w polskich diecezjach jest po kilku egzorcystów. Coś się wyraźnie zmieniło. Czy wzmogło się działanie złego ducha? Być może. A może rozumiemy dziś lepiej niż w latach posoborowego optymizmu, że tematu walki z diabłem nie można tak po prostu wyrzucić z katechizmu i życia Kościoła tylko dlatego, że domaga się tego postoświeceniowa mentalność.

Pojawiają się dziś dwa skrajne stanowiska. Pierwsze to racjonalistyczna negacja istnienia szatana. Uważa się diabła za figurę retoryczną oznaczającą zło. Druga skrajność to przypisywanie demonom zbyt wielkiej mocy, prawie równej Bogu, i nadmierna koncentracja na zjawiskach demonicznych, zwłaszcza tych nadzwyczajnych. Prawda nie leży pośrodku. Biblia i nauczanie Kościoła mówią wyraźnie, że za złem stoi tajemnicza osobowa istota, diabeł. Nie chodzi o to, by „wszędzie widzieć diabła”, ale widzieć go tam, gdzie działa, i stanąć z nim do walki.

Zmagania o. Pio z diabłem były, jak całe jego życie wiary, dramatyczne i spektakularne. Ani koncentrowanie się na aurze nadzwyczajności, ani lekceważenie demonicznych sił nie jest dobrą drogą. Duchowa walka o. Pio zwraca naszą uwagę na sprawy najważniejsze, na walkę o zbawienie, o które ostatecznie chodzi w Kościele i w wierze. Życie chrześcijanina jest bojowaniem z diabłem, z pokusami, i tak będzie aż do śmierci. Heroiczne zmagania świętego zakonnika są przykładem zwycięstwa, które i my możemy odnieść, jeśli tak jak on przyobleczemy się w moc Chrystusa.

Bóg jest mocniejszy

„Dopóki będzie choć jedna kropelka krwi w naszym ciele, dopóty będzie trwała walka między dobrem a złem” – pisze o. Pio. Jako kierownik duchowy radzi: „Próby, jakim cię poddaje Pan, są wyróżniającym znakiem Jego szczególnego umiłowania i jakby drogocenną perłą dla twej duszy”. Pierwsza ważna lekcja. Musimy zgodzić się z tym, że życie chrześcijanina jest stałą walką. Skoro Jezus był kuszony, nie dziwmy się, że kuszeni byli święci oraz kuszeni są ci, którzy próbują iść za Jezusem. Jeśli w naszym życiu nie doświadczamy mocnych pokus, to jest tak być może dlatego, że zawarliśmy zbyt wiele kompromisów ze złem. Mówiąc dosadnie: diabeł już nas ma i dlatego jest o nas spokojny. Ale może też być tak, że Bóg daje nam łaskę wytchnienia w walce. Jeśli tak jest, gotujmy się na przyszłe próby. Im bliżej jesteśmy Boga, tym większego kuszenia możemy się spodziewać. Oczywiście nic nie dzieje się bez Jego wiedzy. Szatan jest tylko stworzeniem. Bóg jest mocniejszy, ale dopuszcza, byśmy byli kuszeni.

„Nieprzyjaciel jest bardzo mocny” – podkreśla stygmatyk. „Nie trzeba się łudzić: trzeba się z tym liczyć, jeśli nie chce się mu ulec”. To kolejny ważny punkt. Nie lekceważyć przeciwnika. „Jeśli dusza nie czuwa, to zawsze naraża się na niebezpieczeństwo”. Ale siła do walki pochodzi nie od nas. „Wiem, że nasi nieprzyjaciele są mocni, i to bardzo mocni; jednakże dusza, która wraz z Jezusem walczy, czy może wątpić w odniesienie zwycięstwa? Czyż nasz Bóg nie jest mocniejszy od wszystkich? (…) Czyż On nie przyrzekł każdej duszy, że nie dozwoli, by była kuszona ponad siły? Czyż On nie jest wierny i czy nie dochowuje obietnic? Czyż nie myśli On o każdej z nich? (…) A więc coraz bardziej pokładaj ufność w Bożym miłosierdziu, jedynej ucieczce duszy, wystawionej na nawałnice wzburzonego morza. Upokarzaj się przed dobrocią naszego Boga, który zawsze jest gotów przyjąć i udzielić pomocy duszy, która ze szczerością serca przed Nim wyznaje swoją nędzę”. „Szatan jest podobny do psa na łańcuchu” – powtarzał o. Pio. „Trzymaj się od niego z daleka, a cię nie ugryzie” – radził.

Ojciec Pio nie tylko wspierał kuszonych modlitwą, dobrą radą, towarzyszeniem. Są też świadectwa mówiące o przypadkach uwolnienia od diabła za sprawą modlitwy o. Pio.