Małżeństwo jest do uratowania

Ta wspólnota zaczęła się od forum dyskusyjnego, gdzie ludzie szukali wsparcia w swoich trudnych sytuacjach małżeńskich. Tak łatwiej, bo anonimowo. Potem kilka osób spotkało się w realu i powstała wspólnota. Dzisiaj w różnych miejscach działa już 50 ognisk, dwa za granicą, w Chicago i Bonn. Tym pięćdziesiątym była grupa w Tarnowskich Górach, pierwsza w diecezji gliwickiej i piąta na Śląsku. Zainteresowane ideą wspólnoty są też osoby na Ukrainie, Białorusi, we Włoszech i w Austrii.

– Kryzys małżeński nie zna granic – mówi Sebastian Stalmach, odpowiedzialny za tarnogórskie ognisko. Jest też moderatorem grupy w Żorach. Wspólnota Trudnych Małżeństw SYCHAR to, jak piszą w tekście określającym jej charyzmat, Wspólnota Wiernej Miłości Małżeńskiej. Sychar to miejsce spotkania Jezusa z kobietą przy studni, gdzie usłyszała coś, co zmieniło jej życie. Oni też są w takim punkcie zwrotnym.

– Charyzmatem tej wspólnoty jest prawda, że każde sakramentalne małżeństwo jest do uratowania. Myśmy tego nie wymyślili, to wynika z przykazań i Ewangelii. Wiele razy słyszałem, jak ktoś mówił „tak, ale nie moje”. Ja wierzę dziś w to, że każde. Bóg, do którego się modlimy, jest Bogiem wszechmogącym. A każda żona i każdy mąż może wymodlić więcej poprzez sakrament małżeństwa, jaki ich łączy – mówi lider tarnogórskiego ogniska. Jest we wspólnocie 4,5 roku.

Nie jesteśmy wyjątkowi

Bożena i Jacek z Bytomia, małżeństwo z 20-letnim stażem, byli na razie na kilku spotkaniach. Ale z zamiarem tym nosili się od ponad roku. Wcześniej starali się coś zrobić, każde na własną rękę. – Nie można powiedzieć, że nie próbowaliśmy, ale w tamtym momencie było to nieudolne. Każdy naprawiał na swój sposób. A sytuacja była taka, że dziś mówimy: „to cud, że jesteśmy razem”. Kiedy zobaczyłam, że jesteśmy pod ścianą, a po ludzku wydawało się, że wszystko już zrobiliśmy, ksiądz polecił nam Sychar. Wtedy pomyślałam, że jeśli mamy ratować małżeństwo, to razem. Oddzielnie próbowaliśmy i nic z tego nie wyszło – opowiada Bożena.

Na pierwsze spotkanie, z przyczyn niezależnych od nich, Jacek poszedł sam. Było ono decydujące, chociaż przeszło rok nie pojawili się na następnym. Małżonek zostawił kontakt telefoniczny do siebie i ktoś przez pomyłkę, zamiast innemu Jackowi, do niego wysłał SMS-a o rekolekcjach dla małżeństw. – Tam, słuchając innych, zobaczyliśmy, że nie jesteśmy wyjątkowi w tych problemach, ale też to, że sami nie damy rady. Musimy znaleźć wspólnotę – mówi Bożena.

– Jest wielka potrzeba takich grup. Każde małżeństwo na swój sposób jest „sycharowe”. To tylko kwestia czasu, kiedy w związku dwóch osób nastąpi kryzys, i ważne jest, jak się go przeżyje. W naszym przypadku, to sobie dziś wyrzucam, wiele spraw zamiataliśmy pod dywan. Nie było dialogu, determinacji, żeby znaleźć czas na rozmowę – zauważa Jacek. – Chociaż były potoki słów – dodaje żona.

– Zaczynamy uświadamiać sobie, ile błędów po drodze popełniliśmy. Czasami, w imię dobrych ogólnorodzinnych stosunków, zapominaliśmy o sobie. Wydawałoby się, że w naszej sytuacji pomocne będą konkretne rady: „zrób tak i tak”, ale my w tej wspólnocie przede wszystkim korzystamy z doświadczenia, którym dzielą się inni – dodaje. Tu słyszą o tym, jak zawalczyć o małżeństwo. Wiele jej koleżanek już podczas pierwszego kryzysu mówi „dość”. – Problemy nie znikają, ale człowiek dużo lepiej radzi sobie z nimi – zauważa Sebastian. – Widzimy to, kiedy przychodzi nowa osoba, zdruzgotana, bo zawaliło się jej życie. Ze mną też tak pewnie było. Ale jeśli w miarę regularnie jest się na spotkaniach, to nie trzeba dużo czasu, żeby zobaczyć, jak staje się na nogi. Zaczyna sobie lepiej radzić, mimo że w tym czasie problemy często się pogłębiały. Ważne jest wsparcie.

Potrzeba mnie i Pana Boga

– Widzi się, że wielu przeżywa to samo, a nawet gorsze rzeczy. Poruszające jest to, kiedy słyszy się, gdy ktoś mówi, że kilka lat czeka na swojego współmałżonka i jest w stanie przyjąć go w każdej chwili. Potrafi modlić się za niego, a nawet za osobę, z którą się związał – mówi Jacek. – Kiedy pierwszy raz usłyszałem takie świadectwo, pomyślałem: „chyba zwariował”, ale jednocześnie przyszło mi do głowy, że tak jest po Bożemu – dodaje Sebastian. – Bo przecież nic nas nie zwalnia z przysięgi małżeńskiej. Zobaczyłem, że ten mężczyzna całkiem dobrze wygląda i mówi, że mimo wszystko jest szczęśliwy, bo jest blisko Pana Boga. To mi pomogło. Od siedmiu lat czekam na swoją żonę i przy Panu Bogu to wcale nie jest takie trudne. To nie znaczy, że nie mam kryzysów – mówi.

Małżeństwa często przychodzą z nastawieniem, żeby w tej wspólnocie to drugie się zmieniło. – Wtedy mówimy: chcesz naprawić swoje małżeństwo, zacznij od siebie. Na początku wydaje się to głupie, bo przecież mąż mnie zdradził czy żona odeszła. Czasem ktoś przychodzi z problemami małżeński, a odkrywa swoją niepoukładaną relację z Panem Bogiem – wyjaśnia Sebastian. – Zaczyna się patrzeć na małżeństwo jak na sakrament. Ja nigdy wcześniej się nad tym nie zastanawiałem. Teraz widzę, że Pan Bóg naprawia nasze małżeństwo, skoro naprawia mnie. Jestem alkoholikiem, nie piję od 6 lat. Dzisiaj nie usprawiedliwiam się, bo to, co robiłem, było złe, ale nawróciłem się. Pan Bóg mnie uzdrowił. Po roku zrozumiałem, że czegoś ode mnie chce. Kocham moją żonę i czekam na nią – mówi. – Żeby zacząć naprawiać swoje małżeństwo, trzeba dwojga, mnie i Pana Boga. Naprawdę tak jest – dodaje.