Wspólnie dziękujemy za 25 lat metropolii górnośląskiej

Bracia i Siostry!

W perspektywie wielowiekowej historii Kościoła 25 lat to zaledwie chwila.Jednak Kościół, doświadczony pedagog, ofiaruje nam czas, aby każdy dzień naszego życia wypełnić odkrywaniem Bożych tajemnic i świadczeniem o miłości Boga do człowieka. Tą logiką kieruje się również Wielki Post, przeżywany przez nas aktualnie czas nawrócenia i przygotowania do Świąt Wielkanocnych.

Liturgię słowa Bożego dzisiejszej niedzieli wypełniły obrazy upadku pierwszych rodziców i kuszenia Pana Jezusa na pustyni. Ukazany w Księdze Rodzaju grzech Adama i Ewy obnaża ludzką pychę, która prowadzi do odrzucenia Bożej łaski, a w konsekwencji do samozagłady – wygnania z rajskiego ogrodu. Pycha zamienia podarowaną przez Stwórcę harmonię w rozchwianie i chaos. Zerwanie owocu z drzewa poznania dobra i zła winniśmy odczytywać jako metaforę niepohamowanych ludzkich pragnień, które niszczą życie przekazane nam przez Pana Boga w całej jego pełni i pięknie.

Z kolei święty Mateusz Ewangelista opisuje samotność Jezusa podczas czterdziestodniowego postu na pustyni. Było to zaraz po przyjęciu przez Niego chrztu od Jana. W prawdziwe człowieczeństwo Syna Bożego wpisuje się doświadczenie pokus. Jednak Jego duchowe zmaganie staje w wyraźnej opozycji do postawy pierwszych rodziców w raju. Wnosi zwycięstwo nad pokusą i złem oraz nadzieję zbawienia. W tym kontekście Katechizm Kościoła Katolickiego przypomina: „Jezus jest nowym Adamem, który pozostaje wierny tam, gdzie pierwszy Adam uległ pokusie. Jezus doskonale wypełnia powołanie Izraela, w przeciwieństwie do tych, którzy prowokowali kiedyś Boga przez czterdzieści lat na pustyni. (…) Zwycięstwo Jezusa nad kusicielem na pustyni uprzedza zwycięstwo męki, w której Jezus okazał najwyższe posłuszeństwo swojej synowskiej miłości do Ojca” (KKK 539).

Duchowa walka – wzmocniona przyjęciem słowa Bożego – stanowi jeden z elementów chrześcijańskiej tożsamości. W najgłębszym sensie, jak pisał papież Benedykt XVI, chodzi „o walkę z grzechem, a ostatecznie z Szatanem; to walka, która angażuje całego człowieka i wymaga zachowania czujności”.

Drodzy Bracia i Siostry!

Uznając własne grzechy, w pokorze powtarzamy dzisiaj za Psalmistą: „Zmiłuj się nade mną, Boże, w swojej łaskawości, w ogromie swego miłosierdzia wymaż moją nieprawość” (Ps 51,3). Podejmujemy doroczne ćwiczenia wielkopostne (zob. kolekta), aby zbliżyć się do Boga. Jednocześnie dziękujemy za wspólnotę naszego lokalnego Kościoła, w której doświadczamy Bożej miłości, czcimy tego samego Ojca, budujemy relacje z ludźmi oraz wzrastamy w świętości poprzez różne formy zaangażowania we wspólnotach parafialnych i służbę bliźnim. Jako wierni trzech śląskich diecezji – metropolii katowickiej – tworzymy część Kościoła powszechnego, który „jest w Chrystusie niejako sakramentem, czyli znakiem i narzędziem wewnętrznego zjednoczenia z Bogiem i jedności całego rodzaju ludzkiego” (KK 1). Bożej Opatrzności wyrażamy wdzięczność za ten sakrament, który staje się dla każdego człowieka dobrej woli widocznym znakiem wyzwolenia z mocy grzechu, śmierci i szatana.