Miłosierdzie w habicie


Brukowana kostka, spichlerz i dworek w swej architekturze pamiętają jeszcze czasy króla Jana Kazimierza. Zamiast samochodów uliczkami o kocich łbach mogłyby tu jeździć bryczki…Dla wielu osób klasztorny kompleks Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia to wciąż „tajemniczy ogród” ukryty w sercu metropolii. Okazja, by dotknąć historii, nadarzyła się na początku października, kiedy zgromadzenie w Roku Życia Konsekrowanego świętowało 350 lat obecności na Powiślu i miłosiernej służby jego mieszkańcom. Okazją do świętowania było także 20-lecie świetlicy środowiskowej prowadzonej przez zgromadzenie.


Z Francji do Polski


Wysoka, drewniana brama klasztoru otwarta była na oścież. 
– Pierwsze szarytki, na wyraźne życzenie królowej Ludwiki Marii Gonzagi, żony króla Jana Kazimierza, przyjechały do Polski z Paryża jesienią 1652 r. – zaczyna opowiadać ciekawym historii tego miejsca mieszkańcom s. Jadwiga, archiwistka i przewodniczka. 
Szarytki początkowo mieszkały w pobliżu kościoła Świętego Krzyża. Do ich obowiązków należało zbieranie z ulicy ubogich dotkniętych zarazą i umieszczanie ich w szpitalu Świętego Krzyża, pielęgnowanie chorych, wychowywanie sierot i ubogich dziewcząt oraz rozdawanie jałmużny. 
Siedem lat później, myśląc o rozwoju zgromadzenia, królowa kupiła dla sióstr dworek na przedmieściach stolicy, zwany z czasem Szpitalem Sierot, a później Instytutem św. Kazimierza. Chorzy znajdowali w nim ulgę w cierpieniu, ubogie dziewczęta – wykształcenie. Działalność szarytek była pod szczególną opieką i protekcją króla. W 1712 r. przełożeni generalni w Paryżu erygowali Prowincję Polską Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia z siedzibą w Warszawie. Nowa prowincja miała wówczas sześć placówek i 30 sióstr. 


Ratunek dla rodziny


Klasztorna kaplica jest przestronna, widna i cały dzień otwarta. Na cześć króla patronuje jej św. Kazimierz. Podobnie jak cały klasztorny kompleks została zniszczona w czasie wojny (siostry w czasie powstania pomagały powstańcom i ratowały żydowskie dzieci). Odbudowana została w XVII-wiecznym stylu już po jej zakończeniu.
 Na ścianach wiszą portrety założycieli zgromadzenia – św. Wincentego à Paulo i św. Ludwiki de Marillac. 
W ołtarzu figura Najświętszej Maryi Panny, wyrzeźbiona na wzór tej, jaką podczas objawień widziała św. Katarzyna Labouré. S. Jadwiga przypomina historię cudownego medalika, mówi o wielu łaskach, które za przyczyną Niepokalanej udało się uprosić. Intencje zgromadzenia oraz te, które zostawiają siostrom mieszkańcy, powierzane są Maryi w każdą sobotę podczas nieustannej nowenny do Matki Bożej od „cudownego medalika” po Mszy św. o godz. 17.
– Najwięcej próśb dotyczy ratunku dla rodziny. Wiele osób prosi nas także o cudowny medalik dla siebie i dla bliskich – wyjaśnia z kolej s. Marianna, wizytatorka zgromadzenia.
Szczególnym miesiącem dla zgromadzenia jest listopad – 27 listopada minie 185. rocznica objawień Matki Bożej św. Katarzynie, następnego dnia zgromadzenie będzie obchodzić wspomnienie św. Katarzyny, a kolejnego – 382. rocznicę założenia.


Współcześni ubodzy


Dziś siostry opiekują się osobami starszymi w domach pomocy społecznej, chorymi w Zakładach Opiekuńczo-Leczniczych, niepełnosprawnymi dziećmi w specjalnych ośrodkach wychowawczych, dziećmi w przedszkolach i młodzieżą ze świetlic środowiskowych. Jedna z nich jako „pomnik zgromadzenia” na uczczenie 350 lat obecności na Tamce została wybudowana na terenie zgromadzenia. Codziennie na miejscu dokarmiają kilkudziesięciu ubogich, a także odwiedzają samotnych.
Szarytki z Tamki można spotkać także posługujące w stołecznych szpitalach, hospicjach oraz katechizujące w szkołach i Areszcie Śledczym na Rakowickiej. Wyróżnia je nie szary, lecz granatowy habit. Z francuskiego „charité” (czyt. szarite) to „miłosierdzie”. 
– Naszym charyzmatem jest służba Chrystusowi w ubogich. Ciągle zadajemy sobie pytanie, kim są współcześni ubodzy i jak możemy im służyć. W naszej dzielnicy jest coraz więcej starszych samotnych osób, które potrzebują opieki. Widzimy także osoby zagrożone wykluczeniem społecznym oraz dzieci z dysfunkcyjnych rodzin. Im także spróbujemy pomóc – mówi s. Marianna. 


Od 350 lat z klasztoru ukrytego na Tamce wylewa się miłosierdzie na całą Warszawę. I niech tak zostanie.